کسی بزرگ شدنش را ندید...

به گزارش خبرنگار اجتماعي باشگاه خبرنگاران ،‌در سال 1343 درمیدان مولوی دیده به جهان گشود و از همان کودکی با تمام بچه های هم سن و سالهای خود فرق داشت دوران ابتدایی را که به پایان رساند به مسجد محل می رود و با ثبت نام در بسیج برای رفتن به مدرسه عشق خود را آماده می کند.

شهید علی محمودوند از آن دسته عاشقانی بود که شعله عشق و شهادت هیچگاه در وجودش خاموش نشد و آنقدر رفت تا به آرزوی دیرینه خود رسید.

درس و زندگی را رها کرد و به سن کمش اکتفا نکرد وقتی که می رفت برادرش نیز به دنبال او رفت اینها را مادری می گوید که هم پدر خانواده بود و هم مادر خانواده کسی که برای فرزندانش مانند کوهی استوار بوده است.

او ادامه می دهد که علی خیلی کم سن و سال بود و رفت من هیچگاه بزرگ شدن او را به چشم ندیدم 8 سال دفاع مقدس را در منطقه بود و با وجود اینکه یکی از پاهایش را در جنگ از دست داده بود ولی باز هم عشق به ولایت و شهامت او را خاموش نگذاشت بعد از 8 سال هم چون فرمانده تفحص بود به منطقه رفت و کار مین یابی انجام می داد و اجساد باقیمانده شهدا را از زیر خاک بیرون می آورد.

همچنان که شهید محمودوند قبل از شهادتش می گوید: من به عنوان یک تخریب چی و به عنوان کسی که 4 سال است برای تفحص به منطقه می آید حقیقتش من فقط به خاطر امری که رهبرمان کرده و فرموده که تفحص باید انجام بشود و پیکر شهدا از منطقه خارج شود وارد منطقه می شویم.

*محل شهادت فکه سال 1379

مادر با بغض ادامه می دهد در منطقه در حال خنثی کردن مین بوده و همرزمانش شهادتش را برایم تعریف کردند که از او فیلمبرداری می کردند علی دوستانش را به مکانی دیگر می فرستد و قبل از شهادت چای می خورد که به دوستانش تعارف می زند شربت شهادت نمی خورید من دارم می خورم.

همین که دوستانش در لحظه ای که رویشان را برمی گردانند علی به شهادت می رسد.

مادر چه حسرتی بر دلم گذاشتی حالا تنها قاب عکس باقیمانده از تو تسکین دهنده دل ناآرام من است اینها را مادر می گوید که عمر خود رابه پای فرزندانش گذاشته و با دل ناآرام و چشمان اشکبار ادامه می دهد که از یاد هر کس برود از یاد پدر و مادر نمی رود من دردلهایم را با عکس علی می کنم.

با تمام این احوال دفترچه خاطرات را می بندیم اما این را بدان که یاد و خاطر شما دلاور مردان هیچگاه از ذهنمان پاک نخواهد شد./ل

گزارش از مریم جعفری