بدیع الزمان فروزانفر،استاد استادان زبان و ادبیات فارسی

به گزارش باشگاه خبرنگاران؛ محمد حسین بشرویه ای معروف به بدیع الزمان فروزانفر در سال 1276هجري شمسي متولد شد؛ وی فرزند آقا شیخ علی بشرویه ای از خانواده های کرد خراسان است.
فروزانفر پس از آموختن دوره ی مقدماتی علوم در زادگاه خود راهی مشهد شده و از محضر استادانی چون ادیب نیشابوری بهره برد؛ پس از ‌آن در سال 1300 با رفتن به تهران تحصیلات خود را در مدرسه سپهسالار ادامه داد و در همان مدرسه به تدریس پرداخت و بعد از آن نیز در سال 1305 به سمت معلمی دارالفنون و دارامعلمین عالی و در سال 1313 نیز به معاونت دانشکده ی معقول و منقول (الهیات) منصوب شد.
فروزانفر در سال 1314 با ارزیابی یکی از تالیفات او با نام " تحقیق در زندگانی مولانا جلال الدین بلخی" از سوی هیئت ممیزه دانشگاه تهران مدرک گواهینامه دکتری را اخذ و پس از آن به سمت استادی دانشکده عالی و دانشکده های ادبیات و معقول و منقول منصوب ودر سال 1323 نیز به عنوان ریاست این دانشگاه مشغول به کار شد.
این استاد برجسته ی زبان و ادبیات فارسی از ابتدای تاسیس دوره دکتری ادبیات فارسی در دانشگاه به تدریس این رشته در دوره دکتری پرداخت و پرویز ناتل خانلری، ذبیح اله صفا، مهدی حمیدی شیرازی، عبدالحسین زرین کوب، غلام حسین یوسفی، محمد رضا شفیعی کدکنی، سیمین دانشور و بسیاری دیگر از استادان برجسته زبان وادبیات فارسی از دانشجویان فروز انفر بودند.
فروزانفر در سال 1346 از استادی دانشگاه بازنشسته شد اما همکاری خود را در تدریس دوره دکتری ادبیات فارسی تا روزهای پایانی عمر خود ادامه داد.
فروزانفر در 16 اردیبهشت سال 1349 بر اثر سکته قلبی و در سن 73 سالگی در گذشت.
سخن و سخنوران منتخب ادبیات فارسی، تاریخ ادبیات ایران، احادیث مثنوی، کلیات شمس یا دیوان کبیر، ترجمه ی رساله ی قشیر یه از جمله آثار فروزانفر است اما شیفتگی این استاد نسبت به مولانا جلال الدین محمد بلخی موجب تلاش 40 ساله او در کار تحقیق پیرامون آثار و اندیشه مولانا شد که "رساله در احوال مولانا"  نتیجه این تلاش 40 ساله بود./ي2