مه آفرید که بود؟

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، متهم ردیف اول پرونده موسوم به اختلاس سه هزار میلیارد تومانی سحرگاه شنبه سوم خرداد 1393 اعدام شد.

در بیان اهمیت و حجم پرونده همین بس که محتوای پرونده 33 جلدی و 12 هزار صفحه ای او را با 33 جلد کتاب تاریخ تمدن ویل دورانت – در بیان سرگذشت ظهور و سقوط تمدن های بزرگ بشری- مقایسه می کنند.

مه آفرید امیر خسروی اما که بود؟

دادستان عمومی و انقلاب تهران در نخستین جلسه دادگاه او را این گونه معرفی کرد: «صاحبان اصلی شرکت سرمایه گذاری امیر منصور آریا 4 فرزند ذکور منصور خان امیر خسروی از ملاکین منطقه عمارلو در شهرستان رودبار استان گیلان هستند. برادران امیر خسروی تا پیش از تاسیس شرکت آب معدنی داماش، زندگی کاملا معمولی داشتند. تا این که تصمیم می گیرند برای اخذ وام و تاسیس یک واحد صنعتی تولید آب معدنی در شهرستان رودبار وام بگیرند.» ظاهرا ماجراها با این وام آغاز می شود و آنان به دو حفره عظیم در شبکه بانکی پی می برند:

 اول این که امکان سوء استفاده از گواهی های اعتبار اسنادی یا ال. سی وجود دارد. دوم این که با پرداخت رشوه می توانند درهای بسته را باز کنند و به یک فرمول ساده دست می یابند: «از این موسسه وام و تسهیلات بگیر و بخشی از آن را به دیگری با عنوان رشوه بپرداز» و این سلسله ادامه یافت و در نهایت چون سلسله ای بر گردن خودشان افتاد.

مطابق آگهی روزنامه رسمی جمهوری اسلامی ایران شرکت توسعه سرمایه گذاری امیر منصور آریا (به یاد پدر نام خود او را بر شرکت می گذارند) در تاریخ 28 خرداد 1385 و «با هدف سرمایه گذاری در خرید، مشارکت، اداره، در اختیار گرفتن، تاسیس، ایجاد، توسعه، تکمیل، فروش، واگذاری و اجاره کارخانه ها، واحد ها و شرکت های فعال در بخش های تولیدی و خدماتی در داخل یا خارج از کشور و اقدامات دیگر مانند خرید و فروش سهام و اوراق بهادار داخلی» و با مشارکت سه نفر از برادران امیر خسروی و با سرمایه اولیه 50 میلیون تومان راه اندازی شد. دفتر شرکت در زمان تاسیس در خیابان خرمشهر(آپادانا) قرار داشت و بعدتر به ساختمانی 6 طبقه در خیابان ششم خیابان بخارست (شهید احمد قصیر) نقل مکان کردند و به مرور همه املاک یک سوی خیابان را خریدند.

اشاره به 26 شرکت و مجموعه زیر نظر توسعه سرمایه گذاری امیر منصور آریا تنوع فعالیت های آن را نشان می دهد:

«شرکت گردشگری درفک، شرکت امیر منصور ایرانیان، مواد غذایی داماش، شرکت شیشه مارلیک، شرکت شفاف شیمی، شرکت آریا سنگ، خط و ابنیه فنی راه آهن، گروه ملی فولاد ایران، شرکت آهن و فولاد لوشان، فولاد اکسین، فولاد فام اسپادانا، طرح ایرانیان، تجارت گستران منصور، شرکت تدبیر منصور، صنایع غذایی گهر لرستان، مشاوره و مدیریت پردازش زمان ، نوآوران الکترونیک قم، ستارگان امیر منصور، بانک آریا، باشگاه ورزشی داماش ایرانیان، شرکت ترچین طبخ ایرانیان، نمونه منصور گیلان، شرکت سامانه های برنامه ریزی، ماشین سازی لرستان، داماش ترابر و ایمن ترابر.»

از نکات جالب توجه درباره فعالیت های این شرکت ها این است که بیشترین ارتقای رتبه در لیست شرکت های برتر در سال 1388 مربوط به برخی از شرکت های فهرست بالاست.

مه آفرید امیر خسروی متولد سال 1349 بود و فرزند سوم خانواده (چهار برادر و یک خواهر بودند)  امیر منصور (پدر) در سال 68 فوت می کند و طبعا هیچ نقش و دخالتی در این فعالیت ها نداشته و پسران تنها نام او را برگزیدند.

فرزندان امیر خسروی از پدر ارث بردند اما نه چنان که آن میراث به ثروت بعدی انجامیده باشد. کما این که مه آفرید بارها به دوستان خود گفته بود: «من با یک میلیون تومان شروع کردم.»

 افشای خبر صدور ال.سی های تقلبی به خاطر اشتباه خود مه آفرید صورت پذیرفت . او شخصا با مدیر بانک صادرات خوزستان تماس می گیرد و از او می خواهد ال.سی 30 میلیارد تومانی صادر کند و وقتی رییس بانک پیشینه را از بانک صادرات مستقر در شعبه شرکت فولاد می خواهد به اصل موضوع مشکوک می شود و از این پس دستگاه های بازرسی وارد موضوع می شوند و 13 مرداد 1390 خبر اختلاس دو هزار و 800 میلیارد تومانی ایران و جهان را تکان می دهد و اولین جلسه دادگاه 29 بهمن همان سال تشکیل می شود.

سر انجام مه آفرید امیر خسروی به اعدام محکوم شد و حکم در سحر گاه سوم خرداد 1393 به اجرا درآمد. اتهام او «افساد فی الارض» بود به این دلایل:

«شرکت در اخلال در نظام اقتصادی، تبانی و فساد در شبکه بانکی، توسل به روش های متقلبانه و مجرمانه و اخذ میلیاردها تومان وجوه غیر قانونی با علم به موثر بودن موضوع در مقابله و اضرار نظام و مشارکت در کلاهبرداری کلان و تحصیل مال از طرق نامشروع جمعا به مبلغ  28.554.400.000.000
ریال با تشکیل و رهبری یک شبکه سازمان یافته برای ارتکاب جرایمی چون ارتشا، اختلاس، کلاهبرداری، جعل و استفاده از اسناد جعلی و صوری ، شرکت در پول شویی و پرداخت بیش از 3 فقره رشوه، استفاده از اسناد جعلی متعدد مرتبط با گشایش های اعتبار اسنادی».