رئیس کمیسیون حمل و نقل شورای شهر تهران خبر داد؛
افزایش ۱۶ تا ۴۵ درصدی کرایههای مترو، اتوبوس و تاکسیها
چامسکی:
حمایت‌های آمریکا مهمترین عامل ادامه هفت دهه خشونت بین اسرائیل و فلسطینی‌هاست
نوام چامسکی، نویسنده، فیلسوف و فعال سیاسی سرشناس در بوستون آمریکا در گفتگوی اختصاصی تلفنی با پرس تی وی تاکید کرد ادامه حمایت های اقتصادی، نظامی و سیاسی آمریکا از اسرائیل مهمترین عامل ادامه چرخه دهشتناک خشونت در مناقشه اسرائیل و فلسطینی ها است.
به گزارش سرويس بين‌‌الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از شبکه تلویزیونی پرس تی وی، چامسکی درباره اینکه در حملات اسرائیل به نوار غزه حدود پانصد کودک فلسطینی جان باخته اند، آیا این جنایت جنگی به شمار نمی آید گفت: شکی نیست که این ها جنایت جنگی است که برخی از همان روز نخست حمله زمینی اسرائیل گزارش شده اند. اسرائیل به بیمارستان ها حمله کرده و به بیماران و پزشکان دستور داده است تا محل را تخلیه کنند در حالی که بسیاری این امکان را نداشتند و بعد به آن حمله ور شده است. این یک جنایت جنگی است. یا حمله به نیروگاه برق یک جنایت جنگی است. در واقع شلیک گلوله از سوی اسرائیل به این سوی مرز یک جنایت جنگی است، کسی حق چنین کاری را ندارد. فرض کنید که یک نفر با آمریکا چنین کاری را انجام دهد.
چامسکی درباره احتمال محاکمه سران رژیم اشغالگر قدس در دادگاه به اتهام ارتکاب جنایات جنگی گفت: احتمال چنین مساله ای تقریبا صفر است. محاکمه به اتهام جرائم جنگی فقط علیه شکست خوردگان اعمال می شود، برای مثال به دادگاه جنایات جنگی نگاه کنید، هرگز جنایتکاران جنگی بزرگ که قدرتی دارند، در آن محاکمه نشده اند. برای مثال، جرج بوش و تونی بلر مسئول عمده ترین جنایات جنگی هزاره اخیر در تجاوز به عراق هستند. دور از انتظار است که سران اسرائیل به اتهام جنایات جنگی محاکمه شوند.
وی درباره عامل مانع در محاکمه این جنایتکاران جنگی گفت: زور؛ آمریکا حتی قانونی دارد که در کنگره تصویب شده و به امضای رئیس جمهور رسیده است که براساس آن هر آمریکایی که به دادگاه لاهه برای محاکمه آورده شود، رئیس جمهور این اختیار را دارد که از نیروی نظامی برای نجات وی استفاده کند.
چامسکی درباره اینکه آیا با حمله اسرائیل به غزه، این رژیم در جامعه جهانی منزوی تر شده است یا نه گفت: تظاهرات اعتراض آمیز چشمگیری برگزار می شود و برخی از کشورها نیز الگویی از یک واکنش متمدنانه شده اند. برخی از کشورهای آمریکای جنوبی از جمله برزیل و شیلی سفیران خود را از اسرائیل فرا خوانده و برخی دیگر نیز روابط خود را قطع کرده اند. این نشانه ای از یک واکنش مناسب است. واکنش مناسب تر نیز این بود که در خواست از عفو بین الملل، یعنی در تجدید درخواست از عفو بین الملل برای تحریم تسلیحاتی، جلوگیری از ارسال تسلیحات برای درگیری ها (در غزه) صورت بگیرد. مخاطب خاص این در خواست آمریکا بود که به گفته عفو بین الملل، برای آمریکا بسیار خیره سرانه است که از یک سو کشته یا زخمی شدن فلسطینی ها از جمله کودکان و کارکنان امدادی را محکوم کند در حالی که به خوبی می داند ارتش اسرائیل مسئول این حمله است و با پول مالیات پردازان آمریکایی، تا دندان مسلح شده است. این گفته عفو بین الملل است که شناخته شده ترین نهاد حقوق بشری در دنیا به شمار می آید و معمولا با موضع گیری های بی پرده خود، مایه ناراحتی اسرائیل می شود.
وی افزود: این الزام و مسئولیت اولیه هر دولت از جمله آمریکاست تا ببیند چگونه به وظایف خود عمل می کند. اوباما در نهایت از اسرائیل برای حمله به مدرسه سازمان ملل که چند هزار آواره تلاش می کنند در آن پناه بگیرند، انتقاد می کند ولی در عین حال، پنتاگون می گوید محموله های جدید تسلیحاتی در اختیار اسرائیل قرار می دهد.
وی گفت کنگره فعلی که سرآمد ناتوانی در تصویب قوانین است و مایه نارضایتی عمومی را فراهم کرده است توانست پیش از رفتن به تعطیلات طولانی مدت خود، قانونی را برای تامین کمک های بیشتر نظامی به اسرائیل تصویب کند. از این رو، در یک سو عفو بین الملل را در یک سو و در سوی دیگر دولت آمریکا را داریم.
نویسنده معروف آمریکایی درباره اینکه اگر حمایت های دولت آمریکا نبود، آیا اسرائیل باز هم موفق به ادامه جنایات خود و یا حتی بقا می شد یا نه گفت: بقای اسرائیل به این شرط بود که با یک توافق برای توقف اقدامات جنایتکارانه اش در سرزمین های اشغالی موافقت می کرد. حملات اخیر اسرائیل، نقض همه قوانین بین المللی و قطعنامه های سازمان ملل است. در صورتی که اسرائیل به توقف اقدامات خود و پذیرش یک توافق که با اجماع جهانی است رضایت می داد، می توانست در صلح و امنیت به سر برد ولی بدون حمایت مستقیم آمریکا نمی توانست به آنچه که در چهل سال گذشته انجام می داد، ادامه بدهد. برای مثال در 1957 وزیر خارجه آفریقای جنوبی در تماس با سفیر آمریکا گفت: ما می دانیم همه در سازمان ملل علیه ما رای می دهند و از ما متنفرند ولی تا زمانی که ما از حمایت شما برخوردار باشیم، برایمان اهمیتی ندارد. آمریکا تنها قدرتی است که هر کاری که انجام بدهد، بر دیدگاه های عمومی در دنیا تاثیر می گذارد. با همه تحریم های تسلیحاتی بین المللی علیه آفریقای جنوبی، کنگره آمریکا در دهه هشتاد میلادی تحریم هایی را علیه این رژیم تصویب کرد که ریگان آن را وتو کرد و رژیم این کشور تا دهه نود، تقریبا با همه این اقدامات روی کار بود تا اینکه آمریکا موضع خود را تغییر داد و رژیم این کشور به سرعت از هم پاشید. البته تنها دلیلش این نبود بلکه مجموعه ای دلایل بودند ولی درباره اسرائیل، این تنها دلیل می تواند باشد.
وی درباره آپارتاید جاری در اسرائیل و مقایسه آن با آفریقای جنوبی و اینکه چه میزان قدرت برای سرنگون کردن این آپارتاید نیاز هست گفت: قبل از هر چیز باید بگویم در این باره باید محتاط بود. در سرزمین های اشغالی، سیاست های اسرائیل به مراتب بدتر از آپارتایدی است که در آفریقای جنوبی حاکم بود و موهبتی برای اسرائیل است که بخواهیم آن را با آفریقای جنوبی مقایسه کنیم. در داخل اسرائیل سرکوب و تبعیض حاکم است که باید علیه آن اعتراض کرد و آن را از بین برد ولی آن نیز باز شیوه آپارتایدی آفریقای جنوبی نیست.
چامسکی درباره بی تفاوتی سران عرب در برابر تجاوزهای اسرائیل در غزه گفت: آنان آشکارا از اسرائیل حمایت می کنند و امیدوارند اسرائیل بتواند حماس را از میان بردارد. مقاله ای چند روز پیش در نیویورک تایمز بود که نوشته بود سران عرب کاملا از سیاست های آمریکایی اسرائیلی حمایت می کنند. وقتی صحبت از اعراب می شود، مقصود سران کشورهای عرب است و از این رو، آمریکا ترجیح می دهد در مصر، دیکتاتورهای خشن نظامی روی کار باشند. در عربستان سعودی، خاندان سلطنتی، عمده تامین کننده بزرگ دولتی اسلام افراط گرا به شمار می آیند. با این حال، مردم عرب به هیچ روی با این مساله موافق نیستند.
چامسکی درباره اینکه آیا اسرائیل اکنون با ویران کردن مدارس، مساجد و همه اقداماتی که کرده، امن تر شده است یا نه گفت: نه؛ اسرائیل بیش از چهل سال است که امنیت خود را تضعیف می کند ولی تنها کشور روی زمین نیست که عمدا این کار را انجام می دهد. با این حال، با نگاهی به تاریخ می بینیم که در هزار و نهصد و هفتاد و یک، سادات در مصر به اسرائیل پیشنهاد کرد در برابر پیمان صلح کامل که تضمین کننده امنیت کامل اسرائیل بود، نیروهای اسرائیلی از سینای اشغالی خارج شوند و کابینه اسرائیل بعد از بررسی این پیشنهاد، تصمیم به رد آن گرفت زیرا در فکر گسترش شهرک سازی در سینای مصر بودند. این اقدامات در چارچوب گسترش در برابر امنیت صورت می گرفت، وقتی توسعه طلبی را بر امنیت ترجیح می دهند، امنیت را تضعیف می کنند و همواره همین سیاست را دنبال کرده اند.
وی درباره میزان آسیب پذیری اسرائیل در برابر انزوای سیاسی و اقتصادی گفت: اسرائیل آسیب پذیر است و در واقع، تحرکات چشمگیری نیز که عمده ترین آن از سوی اتحادیه اروپا صورت گرفت که جنش تحریم و مجازات اسرائیل (BDS) خواستار پایان هر گونه تعامل با نهادهای مرتبط با اشغالگری شدند و این بسیار چشمگیر و مهم ترین حرکت این جنبش به شمار می آید. حرکت های دیگری نیز هستند، یکی از مهم ترین جنبش های کلیسایی خواستار توقف هرگونه همکاری با اسرائیل در سرزمین های اشغالی شده است.
وی گفت: اینها حرکت هایی موفق و موثر بودند ولی اگر کشورها و بخصوص آمریکا و در مرحله بعد کشورهایی اروپایی در مسیر تحریم تسلیحاتی اسرائیل گام بردارند، به مراتب موثرتر خواهد بود؛ بخصوص آمریکا که در این مورد بخصوص کشوری بسیار مهم به شمار می آید.
چامسکی درباره راه حل نهایی برای پایان دادن به این مناقشه هفت دهه ای بین اسرائیل و فلسطین گفت: مشکلات زیادی در دنیا بودند که حتی تصور حل آن نیز دشوار است. اگر از من بپرسید که راه حل فاجعه اخیر در سوریه چیست، پاسخ من این است که واقعا راه حلی برای این مساله نمی دانم ولی در این باره، باید بگویم که از چهل سال پیش، راه حل مشخص و روشن است. اگر به ژانویه 1976 بازگردیم، قطعنامه ای که در شورای امنیت مطرح شد راه حل را نشان می دهد. این قطعنامه خواستار تشکیل یک کشور فلسطینی در کنار کشور اسرائیلی بر اساس مرزهای شناخته شده بین المللی با تضمین امنیت و حاکمیت هر دو طرف با مرزهای امن و مشخص شده است. این مبنای راه حل به شمار می آید. سه کشور عمده عرب یعنی مصر، سوریه و اردن این قطعنامه را مطرح کردند که آمریکا آن را وتو کرد. این مساله در هزار و نهصد و هشتاد بار دیگر تکرار شد. هر کشوری در سراسر دنیا از این راه حل حمایت می کند ولی با امتناع اسرائیل و حمایت آمریکا ناکام مانده است. گسترش شهرک سازی خود یک مشکل بزرگ است و این قطعنامه خواستار پایان شهرک سازی بود که سیاست رسمی آمریکاست ولی اوباما آن را وتو کرد.
چامسکی تصریح کرد تا زمانی که این سیاست ادامه داشته باشد و آمریکا بزرگترین حامی اقتصادی، نظامی و سیاسی اسرائیل باشد که درباره آفریقای جنوبی نیز همینطور بود، اوضاع به همین شکل باقی می ماند. راه حل روشن است و همه نیز تقریبا با آن موافقند؛ هر چند این راه حل فوق العاده نیست و یک راه حل محدود به شمار می آید ولی دست کم به این چرخه دهشتناک خشونت پایان می دهد.
انتهای پیام/
