یادداشتی از میکائیل شهرستانی برای مصطفی عبداللهی

باشگاه خبرنگاران؛ هفت شب گذشت که تو رفته‌ای... که ما را جا گذاشته‌ای و رفته‌ای...و نمایشت را که آن‌همه دوستش داشتی و حکم وصیت‌نامه‌ات را داشت.که گفته بودی میدانم بعد از فرصت کار دیگری را پیدا نمی‌کنم...پس به هر قیمت شده باید آن‌را به صحنه ببرم...و بردی چه با شرافت.بی‌پشتیبانی.روی پاهایی که بیماری نحیفش کرده بود استوار ایستادی و آماده‌اش کردی. «در اعماق »...که وقتی دیدمش در « اعماق » جانم نشست.بی هیچ اغراق.

هفت شب گذشت که تو رفته‌ای... برایت «هفت پرده» ام را پرده گشودم.و باز خواندم به یاری دوستانم...حالا هفت «قل‌هوالله» را باید برایت بخوانم؛چون که ما را جاگذاشته‌ای.که خسته‌شده بودی.این جمله‌ی خودت بود...

آری برادرم.به راستی که خستگی هم دارد.که خستگی هم داشت.با دست‌های خالی ساختمانی بنا کنی،با دستهای خالی نمایشی به پا کنی، که شکوهمند است و پابرجا. و همیشه ترس آن را داشتی که بدهکار کسی نباشی، نشوی، نمانی و تو نه تنها نیستی، که «بدهکار» تواند... دوستانت،همکارانت،حرفه‌ات و مسئولین حرفه‌ات... تو سربلندی بی‌گمان و پر غرور چون شاهزادگان قصه‌های هزار و یک شب ( به قول دوستی ) برادرم خاموش ماندی و تنها در روزی که جمعی از منتقدین دعوتت کردند در حالی که صدایت می‌لرزید، با صلابت پیشنهاد کردی ( برای چندمین بار ) که باید حرمت هر مکان مقدسی را متولیانش نگه‌دارند وگرنه از مردم چه توقع!...کافی است هر نمایش تنها یک شب‌اش را به دردمندان همکار اختصاص دهد و از قِبَل آن، درآمد قابل توجهی فراهم شود، که می‌شود با آن دردی از دردهای بیشمارمان را مرهمی نهاد.

برادرم.تو عزت نفست را دو دستی چسبیدی که انگ‌ات نزنند. که نگویند کیسه دوخته... یادم است که کسی از به ظاهر هنرمندان، در سال‌های دور « بیماری نداشته‌اش » را بهانه کرد تا تابلوهایش به فروش برسد... که برایش بازی کنند . همکاری‌کنند...

و تو دردت را جار نزدی.هیچ‌وقت. و همراهت همسرت، که با صلابت‌تر از تو کنارت ایستاد که هرگاه پاهایت سست شد به او تکیه کنی...فرشته‌ای در جامه‌ی آدمی.

تو سلامت زیستی در روزگارانی که زیستن دیگر موهبت نیست.که رنج است و رنجوری. و چهره‌پوشاندی از نا محرمان.

انتهای پیام/