پوران درخشنده و صحبتی 18 ساله!

پوران درخشنده کارگردان سینما در گفتگو با خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص ساخت فیلم‌های موفق در عرصه جهانی، گفت: از حدود 18 سال پیش که فیلم «عشق بدون مرز» را در آمریکا ساختم، بحث ارزآوری و موفقیت جهانی فیلم‌های ایرانی را مطرح می‌کنم. به عنوان یک کارگردان و به دلیل ارتباطی که با سینمای جهان دارم، می‌دانم سینمای ایران می‌تواند موفقیت بین‌المللی داشته باشد، اما متاسفانه در این زمینه اتفاق خاصی نمی‌افتد.

وی افزود: چرا رایزن‌ فرهنگی ما در کشورهای مختلف ذائقه فیلم ایرانی ایجاد نمی‌کنند؟ چطور شد که برای ما ذائقه فیلم چینی و کره‌ای به وجود آمد؟! چرا ما نباید در بسیاری از کشورها مانند هند، آمریکا و کشورهای مطرح در عرصه سینما، سینما داشته باشیم؟!

وی ادامه داد: به عنوان نمونه، کشور هند در کشورهای صاحب سینما فیلم‌های خود را نمایش می‌دهد. بنابراین ذائقه لازم را برای مخاطب آمریکایی، انگلیسی، اروپایی، کانادایی، استرالیایی و ... فراهم کرده است اما متاسفانه ما نتوانستیم سینمایی به نام ایران ایجاد کنیم و فیلم‌های منتخب ایرانی را برای مخاطبان خارجی نمایش دهیم.

درخشنده اظهار داشت: ما با وجود حدود هفت میلیون مخاطب در آمریکا، کانادا، اروپا، استرالیا و ...، نتوانستیم حتی در کشورهای حاشیه خلیج‌فارس هم  تا امروز موفق شویم. فقط حرف می‌زنیم و متاسفانه بعد از سی و چند سال در عرضه فیلم‌های ایرانی به مخاطب غربی که تشنه پذیرایی از آن‌هاست، موفق نبودیم.

کارگردان «شمعی در باد» بیان کرد: ما هیچ کاری برای ارزآوری انجام ندادیم؛ چون سینما را صنعت نمی‌دانیم. سینما هنوز در مجلس شناخته نشده؛ هنوز حکم خدماتی دارد؛ بیمه ما هنوز با مشکلات زیادی مواجه است و اتفاقات دیگری که باید اساسی به آن فکر شود. واقعا باید برای سینمایی که ظرفیت دارد، در بخش‌های مختلف داخلی و خارجی فکر اساسی کرد.

کارگردان «هیس دخترها فریاد نمی‌زنند» در مورد سانسور کردن بیش از حد فیلم‌ها در جشنواره جهانی و اثرات آن روی کیفیت برگزاری و جذب مخاطبان خارجی بیان کرد: به نظرم غیر از حذف صحنه‌هایی که خط قرمزهای ما هستند و معمولا زیاد هم نیست، نباید به این قضیه دامن زد چون برخی از اتفاقات فیلم جزو فرهنگ کشور سازنده است و نباید حذف شود. از طرفی باید توجه داشت متخصصان سینما از نقاط مختلف دنیا در جشنواره جهانی شرکت می‌کنند. پس با حذف صحنه‌هایی که واقعا نیاز نیست؛ اولاً زحمات فیلمساز را هدر می‌دهیم و ثانیاً تصور غلطی را نسبت به جشنواره در جامعه جهانی ایجاد می‌کنیم.

انتهای پیام/