اهورا ایمان در گفتگو با باشگاه خبرنگاران جوان:
نزدیکی زبان شعر به توده مردم، آن را ماندگارتر می‌کند
هرچه که شعر سهل و ممتنع‌تر باشد، به مرزهای ماندگاری نزدیک‌تر است.
اهورا ایمان شاعر در گفتگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ گفت: اکثر اشعاری که در موسیقی ما مورد استقبال مردم واقع شده است سهل و ممتنع بوده اند. در واقع هر چه که شعر سهل و ممتنع تر باشد، به مرزهای ماندگاری نزدیک تر است. یعنی شعری که از نظر کلام عاری از الفاظ ثقیل و تاکیدات سخت و دشوار باشد و یک معنای بدیهی را در ذهن مخاطب ایجاد کند.
ایمان در پاسخ به این سوال که یک شعر باید چه ویژگی هایی داشته باشد تا در موسیقی آوازی مورد استفاده قرار گیرد، گفت: نکات مختلفی وجود دارد؛ از جمله اینکه یک شعر به لحاظ ارتباط اجتماعی چه مقدار بتواند گروه های مختلف اجتماعی را متاثر کند و یک نوع همگرایی و هم شنوایی در میان آن ها به وجود آورد. از نکات دیگر می توان به نزدیک بودن زبان شعر به زبان ادبی و معیارهای ادبی آن زمان اشاره کرد. اما مهمترین نکته ای که در این زمینه وجود دارد این است که تفاخری در کلام نباشد. هر گاه شاعر به کلام جلوه فخر فروشی داده از توده های مردمی فاصله گرفته و هر گاه از زبان و نگاه خود مردم به این موضوع توجه شده بیشتر توانسته موفق باشد.
ایمان در رابطه با تاثیرگذاری شعر و کلام در موسیقی آوازی تصریح کرد: در فرهنگ و هنر ما که ادبیات آهنگین نمود خاصی دارد؛ این دو از هم جدا نیستند و مردم عوام شعر را از موسیقی و موسیقی را از شعر جدا نمی دانند. البته که در این زمینه دلایل علمی و ادبی هم وجود دارد و آن اینکه خود موسیقی به طور مستقل می تواند عنصر شاعرانگی داشته باشد. همچنین شعر هم می تواند بهره‌مند از عناصر موسیقایی باشد. دلیل دیگری که مردم این دو را از هم جدا نمی دانند این است که قبل از اسلام هم وضعیت شعر و موسیقی ما به همین ترتیب بوده است. تا جایی که مستشرقین هم بر این اعتقاد بودند که ایرانی ها واژه ای جداگانه برای نامیدن شاعر و موسیقیدان نداشتند و شاعر و موسیقیدان هر دو یک نفر بودند. به این ترتیب این تصور و باور به روزگار ما هم رسیده به نحوی که اکنون موسیقی که عاری از شعر و کلام باشد را سخت می توان به عنوان موسیقی ارائه کرد.
او افزود: ما ملتی هستیم که پشتوانه تاریخ و تمدنمان حضرات حافظ، سعدی، مولانا ، خیام ، فردوسی و دیگر بزرگانی از این دست هستند و باید قبول کرد در این حدی که شاعر جهانی شناخته شده داریم، موسیقیدان شناخته شده نداریم. یعنی چه قبل از اسلام و چه بعد از آن هیچ کدام از موسیقیدان های ما قدمتی به اندازه شعرای ما نداشتند. به طوری که چیرگی شعر و ادبیات بر سایر حیطه ها و هنر‌ها محسوس است. ما در بسیاری از مواقع که یک اثر خوب، نقاشی خوب، مجسمه خوب می بینیم می گوییم که این یک شعر مجسم است و در واقع هر نقطه اعلای هنری را به شعر نسبت می دهیم و آن به این خاطر است که چیرگی شعر بر ادبیات و فرهنگ شفاهی و تفکر ما جای خودش را اثبات کرده است.
او در پایان خاطرنشان کرد: از آن جایی که مردم ما عموما موسیقی های آوازی را به شعر می شناسند، انتخاب خوب شعر و شاعر نقش مهمی را در ماندگاری یک موسیقی دارد؛ زیرا هویت ذهنی و پشتوانه تاریخی و فرهنگی ما را شعر تشکیل می دهد و اگر شعر خوبی انتخاب و آهنگ سازی مناسبی روی آن انجام شود، تصور می کنم آن موسیقی و خواننده به مرزهای ماندگاری بسیار نزدیک شوند.
انتهای پیام/
ایمان در پاسخ به این سوال که یک شعر باید چه ویژگی هایی داشته باشد تا در موسیقی آوازی مورد استفاده قرار گیرد، گفت: نکات مختلفی وجود دارد؛ از جمله اینکه یک شعر به لحاظ ارتباط اجتماعی چه مقدار بتواند گروه های مختلف اجتماعی را متاثر کند و یک نوع همگرایی و هم شنوایی در میان آن ها به وجود آورد. از نکات دیگر می توان به نزدیک بودن زبان شعر به زبان ادبی و معیارهای ادبی آن زمان اشاره کرد. اما مهمترین نکته ای که در این زمینه وجود دارد این است که تفاخری در کلام نباشد. هر گاه شاعر به کلام جلوه فخر فروشی داده از توده های مردمی فاصله گرفته و هر گاه از زبان و نگاه خود مردم به این موضوع توجه شده بیشتر توانسته موفق باشد.
ایمان در رابطه با تاثیرگذاری شعر و کلام در موسیقی آوازی تصریح کرد: در فرهنگ و هنر ما که ادبیات آهنگین نمود خاصی دارد؛ این دو از هم جدا نیستند و مردم عوام شعر را از موسیقی و موسیقی را از شعر جدا نمی دانند. البته که در این زمینه دلایل علمی و ادبی هم وجود دارد و آن اینکه خود موسیقی به طور مستقل می تواند عنصر شاعرانگی داشته باشد. همچنین شعر هم می تواند بهره‌مند از عناصر موسیقایی باشد. دلیل دیگری که مردم این دو را از هم جدا نمی دانند این است که قبل از اسلام هم وضعیت شعر و موسیقی ما به همین ترتیب بوده است. تا جایی که مستشرقین هم بر این اعتقاد بودند که ایرانی ها واژه ای جداگانه برای نامیدن شاعر و موسیقیدان نداشتند و شاعر و موسیقیدان هر دو یک نفر بودند. به این ترتیب این تصور و باور به روزگار ما هم رسیده به نحوی که اکنون موسیقی که عاری از شعر و کلام باشد را سخت می توان به عنوان موسیقی ارائه کرد.
او افزود: ما ملتی هستیم که پشتوانه تاریخ و تمدنمان حضرات حافظ، سعدی، مولانا ، خیام ، فردوسی و دیگر بزرگانی از این دست هستند و باید قبول کرد در این حدی که شاعر جهانی شناخته شده داریم، موسیقیدان شناخته شده نداریم. یعنی چه قبل از اسلام و چه بعد از آن هیچ کدام از موسیقیدان های ما قدمتی به اندازه شعرای ما نداشتند. به طوری که چیرگی شعر و ادبیات بر سایر حیطه ها و هنر‌ها محسوس است. ما در بسیاری از مواقع که یک اثر خوب، نقاشی خوب، مجسمه خوب می بینیم می گوییم که این یک شعر مجسم است و در واقع هر نقطه اعلای هنری را به شعر نسبت می دهیم و آن به این خاطر است که چیرگی شعر بر ادبیات و فرهنگ شفاهی و تفکر ما جای خودش را اثبات کرده است.
او در پایان خاطرنشان کرد: از آن جایی که مردم ما عموما موسیقی های آوازی را به شعر می شناسند، انتخاب خوب شعر و شاعر نقش مهمی را در ماندگاری یک موسیقی دارد؛ زیرا هویت ذهنی و پشتوانه تاریخی و فرهنگی ما را شعر تشکیل می دهد و اگر شعر خوبی انتخاب و آهنگ سازی مناسبی روی آن انجام شود، تصور می کنم آن موسیقی و خواننده به مرزهای ماندگاری بسیار نزدیک شوند.
انتهای پیام/
