نمایش سیمای بدون نقاب مدعیان حقوق بشر

به گزارش  خبرنگار سیاست خارجیگروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان؛ توافق هسته‌ای ایران با 5+1 با بازیگری فعال آمریکا نزدیک به دو سال طول کشید و سرانجام در 23 تیرماه 1394 متنی موسوم به برجام مورد توافق طرفین قرار گرفت. به دنبال آن دو طرف متعهد شدند تا فضا را برای اجرای توافقنامه آماده کنند. اما طرف غربی از همان ابتدا باعث شد تا توافقنامه برجام به صورت یکطرفه از سوی ایران اجرایی شود و غرب چون نتوانست ایران را به بهانه برجام زمینگیر کند، بار دیگر مساله هجمه حقوق بشری علیه کشورمان را کلید زد.

وزارت خارجه انگلیس در گزارشی مداخله جویانه و مغرضانه مدعی شد که با حصول توافق بالقوه تاریخی هسته‌ای که محدودیت‌ها و بازرسی‌های شدیدی را بر برنامه هسته‌ای ایران تحمیل می‌کند، سال 2015 شاهد تعامل مناسب ایران با نظام قانون‌مند بین‌المللی بود؛ با این حال پیشینه حقوق بشری ایران کماکان موجب نگرانی است! در این گزارش ادعاهای نخ نما و واهی علیه کشورمان در خصوص مجازات‌های اسلامی، حقوق زنان و روزنامه نگاران و...به سیاق همیشگی مطرح شده و جمهوری اسلامی ایران را به نقض حقوق بشر متهم کرد.

این یاداشت در پی آن نیست که به چالش های اجرای برجام بپردازد یا به ادعاهای خباثت آمیز روباه پیر در موضوع حقوق بشر کشورمان پاسخ بدهد. موضوع اصلی این نوشته گره زدن توافق هسته ای با مساله حقوق‌بشر و سناریوهایی است که حریف می پندارد با پیگیری موازی این دو موضوع-برجام و حقوق بشر-  چیزی کاسب می شود و در نهایت می‌تواند پروژه نفوذ و مهار ایران اسلامی در شیوه نوین را با تاکتیک های چند لایه و پیچیده عملیاتی نماید.

برای روشن شدن بحث یادآور می شود نهادهای به اصطلاح حقوق بشری وابسته به غرب مانند سازمان عفو بین الملل آشکارا تاکید کردند پس از توافق ژنو (سوم آذر 92) از موضوع هسته ای به موضوع حقوق بشر تغییر فاز می دهند. پس از آن مقطع بود که فشارهای زنجیره ای حقوق بشری علیه ایران اوج گرفت؛ پارلمان اتحادیه اروپایی در اقدامی مداخله جویانه با محوریت مسائل به اصطلاح حقوق بشری، ایران را به نقض حقوق بشر متهم کرد.

 رسانه های غربی مدام نغمه اعزام نماینده ویژه حقوق بشر اتحادیه اروپایی به ایران را سر دادند. جان کری، وزیر خارجه آمریکا هم به میدان آمد و در نشست کمیته روابط خارجی مجلس سنای این کشور به صراحت رجز خواند که موضوع حقوق بشر ایران را نیز در کنار مساله هسته ای و اعمال تحریم های این کشور دنبال می کنیم.

 

اما سوالی اصلی این است که غربی ها -بخصوص آمریکا- با گره زدن مساله حقوق بشر با مقوله هسته ای و برجام به دنبال چه هدفی هستند و محاسبه آنها بر پایه چیست؟ واقعیت آن است که برای پاسخ به این سوال نباید فراموش کنیم که آمریکایی ها، پروژه «قرن جدید آمریکایی(Project for the New American Century) است که مخفف آن به «PNAC» موسوم گشته است.  بنابراین هدف غربی ها از برجام، انقلاب زدایی از سیرت جمهوری اسلامی بوده و چون جان مایه این نظام مبتنی بر آموزه های ناب فقهی (از سطح احکام فردی تا حکومت داری) بوده است، می پندارند با طرح کلان مساله حقوق بشر و پمپاژ رسانه ای و پیگیری موردی آن در بزنگاه های خاص می توانند به موازات «انقلاب زدایی» با اهرم برجام، «فقه زدایی» با فشار حقوق بشری را نیز به نتیجه برسانند. 

سید عباس عراقچی معتقد است که وزارت امور خارجه و ستاد حقوق بشر قوه قضاییه در یک مسیر مشترک باید با هجمه‌هایی که چهره نورانی جمهوری اسلامی ایران را خدشه‌دار می‌کند، مقابله کنند. او می‌گوید: خوشبختانه بعد از حل اتهاماتی که در موضوع هسته‌ای به ایران زده می‌شد، فضای بین‌الملی جدیدی ایجاد شده است و چهره و وجهه ایران در عرصه‌های بین‌المللی تغییر کرده است و درحال حاضر زمینه بهتری برای انجام کارهای حقوق بشری ایجاد شده است.  عراقچی تصریح می‌کند که در وزارت امور خارجه با ستاد حقوق بشر ارتباط تنگاتنگی داشته‌ایم تا بتوانیم چهره نورانی حقوق بشر کشورمان را به غرب نشان دهیم.

و بالاخره این نکته هم باید به مطلب پیشگفته اضافه کرد که رخنه و نفوذ حقوق بشری با هدف  فقه زدایی، در جمهوری اسلامی به نتیجه نخواهد رسید چون طرح مباحث حقوق بشری پیش از هرچیزی دامن خود غربی‌ها را می‌گیرد که هر روز نمونه های پرشماری از آن قابل مشاهده است و دوره فریب افکار عمومی گذشته است. اینکه امروز رژیم کودک کش و جنایتکار و جعلی صهیونیستی رییس کمیته مبارزه با تروریسم می‌شود یا رژیم سعودی چند روز پس از بمباران شیمیایی مردم مظلوم یمن به عنوان رئیس یکی از پنل‌های مهم حقوق بشر سازمان ملل منصوب می شود یا سازمان ملل با دریافت رشوه و فشار خارجی (بنابر اعتراف بان‌کی‌مون) نام عربستان را از فهرست ناقضان حقوق کودکان حذف می‌کند یا سلاح های آمریکایی به تروریست ها در سوریه ارسال  می‌شود؛ همه و همه قطعاتی از پازل حقوق بشری جبهه غربی-عربی-عبری و سیمای بدون نقاب مدعیان حقوق بشر است. این مدعیان توخالی نمی توانند با اهرم حقوق بشری در مصاف ایران اسلامی، پیروز میدان باشند.