قدر معلم در غدر روزگار گمشده است/ وعده‌های بی‌پشتوانه؛ مهمان همیشگی معلمان
تکریم معلمان مسئله‌ای است که همواره مورد تاکید بوده اما برای حفظ این تکریم که با معیشت آنان در هم آمیخته، ظاهرا درمان قطعی وجود ندارد.
به گزارش خبرنگار حوزه آموزش و پرورش گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛ هر سپیده صبح مدرسه مطلع آگاهی و دانشی است که با قلمی توانمند بر لوح سیاه کلاس شکل می‌گیرد؛ آگاهی و دانشی که رمز ماندگاری آن برای دانش آموزان جز با همراهی اکسیر عشق به آموختن میسر نیست و اثری دائمی خلق نمی‌شود.
معلمی حرفه‌ای پیامبر گونه که این روز‌ها در کشاکش کارزار زندگی انحراف از رسالتش دیده می‌شود و گاه تار و پود ردای رسالت آن به وسیله بی تدبیری ها، خلف وعده‌ها و تنگناهای زندگی غبارآلود می‌شود و بارانی از جنس صداقت را می‌طلبد.
هنر معلمی، مهارت و توانایی که به بلندای فرهنگ و عزت یک سرزمین می‌ارزد و روح هنرمندانه‌ای که جای جای صحرای ذهن و جان را بذر آگاهی می‌پاشد و آنقدر تلاش می‌کند و قطره قطره این روح تشنه را آبیاری می‌کند تا سبزه‌زاری از آگاهی و دانش را برای جامعه به ارمغان آورد.
حال باید دید سهم معلم از جامعه چیست و آیا جز یدک کشیدن تنها نام قشر فرهنگی و تمرکز ذره بین افکار عمومی بر وعده‌های معیشتی و تحقق نیافته مسئولان است؟
رضایت مندی از امکانات زندگی و دستیابی به حداقل‌ها برای داشتن فکری بدون دغدغه و روحیه‌ای آرام که تاثیری مستقیم بر کودکان و نوجوانان و کیفیت آن تعلیم و تربیت دارد، سهم و مطالبه زیادی برای شأن معلم نیست هرچندکه هیچگاه درمانی بر درد مزمن آن نبوده است و صرفا به قول و قرارهایی پوچ ختم شده است.
همواره از حرفه معلمی تعبیر شغل انبیا و اولیا شده است و گویی نه تنها وجه شبه این گروه و انبیا در آموزش و هدایت بلکه مظلومیت و مغفول واقع شدن در زمان نیز بوده است و هرچند وعده هایی اغواکننده از ساماندهی وضعیت، رفع تبعیض حقوقی، بهبود معیشت، تکریم مقام معلم و هزاران شعار زیبا مشاهده می‌شود، اما باید دید تا چه حد این موارد جامه عمل پوشیدند البته سالیان دراز و انباشته شدن مشکلات حاکی از تحقق نیافتن این وعده‌ها را داشتیم.
معلمان حق التدریس قشری که جزو مهجورترین گروه معلمان هستند، علی رغم تلاشی که برای پیشبرد چرخه نظام تعلیم و تربیت دارند، چرخه اشتغال خودشان تحرکی نداشته و صرفا وعده‌های بدون عمل مسئولان را می‌شنوند که قطعا تاثیری در رفع مسائل و معضلات معیشتی آن‌ها نخواهد داشت. علاوه بر این مساله مشکلات امنیت شغلی روی دیگر سکه مشکلات این گروه است که در کشاکش مشکلات آموزش و پرورش‌ها همواره مغفول بوده و اعتراض‌های بسیاری در پی داشته است.
هفته معلم فرصت خوبی است تا حداقل این هفته مطلعی برای بزرگداشت معلمانی است که نه در معنی واقعی این حرفه نه به دلیل درآمد و اشتغال بلکه به دلیل عشق و علاقه دنبال می‌کنند و صرفا رسالت تعلیم و تربیت را در برنامه‌های خود قرار داده و جدا از محل خدمت تنها هدفشان تعالی دانش آموزان است، معلمان مناطق مرزی را می توان نمونه بارزی از این گروه معلمان برشمرد که در دنیای اقتصادمحور امروزه، اولویت زندگیشان از جنسی متفاوت و برای تعالی و رضایت درونی است.
هرچند در کنار مصادیقی که از عشق و ایثار معلمان بیان شد، گاه جلوه هایی خلاف این ویژگی‌ها به چم می‌خورد که در هر جامعه انسانی اجتناب ناپذیر است و نمی‌توان اشتباه گروهی اندک را به جمعیتی گسترده تعمیم داد.
امید که در میان هزاران وعده مطلوب و رنگارنگ مسئولان برای گشایش مشکلات فرهنگیان تعدادی به ثمر بنشیند و قول‌های مسئولان در این ایام و با توجه به مناسبت‌ها و وقایع پیشرو تحقق و تداوم داشته باشد چرا که به تعبیر بزرگان سیاست و علم هزینه درآموزش و پرورش نه تنها هزینه نیست بلکه سرمایه گذاری محسوب می‌شود.
گزارش از آتوسا دولتیاری
انتهای پیام/
