باشگاه خبرنگاران جوان - در پی برگزاری موفقیت‌آمیز کنسرت مشترک ارکستر سازهای ملی ایران و گروه موسیقی تصوفی ترکیه در آنکارا به مناسبت بزرگداشت حافظ در سال فرهنگی ۲۰۲۵، یادداشتی تحسین‌آمیز از سوی خانم شعله پرینچک، همسر رهبر حزب وطن ترکیه، در روزنامه «آیدینلیک» منتشر شد که بازتاب گسترده‌ای از توانمندی‌های هنرمندان ایرانی داشت.
خانم پرینچک که به همراه هیئتی از حزب میهن در این کنسرت یادبود حافظ شیرازی در مرکز موسیقی ارکستر سمفونی ریاست جمهوری حضور یافته بود، در بخشی از یادداشت خود به تمجید از اجرای مشترک ارکستر سازهای ملی ایران و گروه موسیقی تصوفی ترکیه پرداخت و با اشاره به اشتراکات فرهنگی و تاریخی ترکیه و ایران نوشت: «سال ۲۰۲۵ به عنوان فرهنگی ترکیه و ایران نامگذاری شده است. به دلیل جنگ (۱۲ روزه) بسیاری از برنامه‌هایی که برای بزرگداشت این سال پیش بینی شده بود، لغو شد.
میراث قدیمی که دو ملت را به هم پیوند داده است این دو کشور (ایران و ترکیه) واقعاً دوستان قدیمی هستند. در فرهنگ ما به کسانی که همزمان متولد شده‌اند... به کسانی که مادرانشان در یک زمان زایمان کرده‌اند... به کسانی که همزمان چهل سالگی خود را تجربه کرده‌اند... به کسانی که وقتی شیرشان کم یا ناکافی بود به کمک نوزادانشان شتافتند... می‌گویند: «چهلشان با هم تلاقی کرده است» بدین معنا که دارای اوصاف و سرنوشت مشترک هستند. از این جهت باید بگویم که «ترکیه و ایران یکسان هستند» ما به وضوح از یک شیر تغذیه کرده‌ایم... از سازها گرفته تا کلاممان، انقلاب‌هایمان در هم تنیده شده‌اند و همدیگر را تقویت می‌کنند. شاعران ترک به فارسی نوشته اند و بنیانگذاران مشهور تاریخ ایران به ترکی. همین... به همین دلیل این سال بسیار مهم است.
کنسرت مشترک حافظ
شعله پرینچک در بخش دیگری از مطلب خود گریزی به کنسرت حافظ می‌زند و می‌نویسد: در ۱۴ اکتبر، ما به همراه هیئت بزرگی از حزب میهن در "کنسرت یادبود حافظ شیرازی" در مرکز موسیقی ارکستر سمفونی ریاست جمهوری در آنکارا شرکت کردیم. ارکستر سازهای ملی ایران و گروه موسیقی تصوفی ترکیه از قونیه برای کنسرت مشترک روی یک صحنه بودند. ابتدا، اجرای جداگانه با رهبران مختلف، سپس کنسرتی با یک رهبر واحد. چقدر هماهنگ... ریشه‌های عمیق موسیقی دو کشور، ما را به هزاران سال قبل برد. ارتباط سازهای دو ارکستر واضح بود؛ نام‌های آنها یا شبیه هم است یا نیست. اما چقدر متنوع است. فقط باید ببینید. نتوانستم تعداد خانم‌ها و آقایان را بشمارم، زیرا در حال گوش دادن و لذت بردن از نغمه‌ها و نواهای متمایز هر یک از آنها بودم. نمی توان تعداد سازها را شمرد. بسیار زیادند. اما اگر با چشمان بسته به صدای آنها گوش دهید، می‌توانید تشخیص دهید که کدام صدا مال کدام ساز است.
حضور خیره کننده بانوان هنرمند ایرانی
پرینچک در بخش دیگری از یادداشت خود به حضور بانوان نوازنده ایرانی در این برنامه اشاره کرده و می‌نویسد: باید اعتراف کنم، هنگام گوش دادن به ارکستر سازهای ملی ایران، نمی‌توانستم چشم از سه هنرمند زن حاضر در این گروه بردارم: مژگان محمدحسینی (نوازنده قانون)، مریم ملا (نوازنده تنبک) و آناهیتا جزء رمضانی (نوازنده تار). چه استادانی در این سن کم... اعتماد به نفسشان... چقدر با هم جور هستند... چشمانشان به رهبر ارکستر بود، انگار با تمام وجودشان صدا و زندگی به انسان می‌بخشند. وی در بخش دیگری از مطلب خود با اشاره به سخنان افتتاحیه محمد نوری ارسوی، وزیر فرهنگ و گردشگری، مبنی بر ضرورت کشف مجدد میراث فرهنگی مشترک ایران و ترکیه نوشته است: «کشف مجدد» در واقع دردناک است. آیا هزار سال فرهنگ مشترک می‌تواند دوباره کشف شود؟ اما واقعیت دارد... زیرا بمباران فرهنگی غرب‌محور تلاش کرده است تا ما ریشه‌های خود را فراموش کنیم. در واقع، ما می‌دانیم که این، دقیقاً هدف مراکز وابسته به سیا است. اما تسلیم کردن ملت‌هایی که از میراث فرهنگی این منطقه زاده شده‌اند، آسان نیست. شاید بتوانند تعداد کمی، انگشت شماری اقلیت... را جدا کنند.
موسیقی محله ما
شعله پرینچک می‌افزاید: «یکی از دوستان من می‌گفت: اصلاً موسیقی ایرانی را نمی‌شناسم...» من متحیر شدم. چه کوتاهی ای، مگر نه؟ اما خوشبختانه، او بعدش جمله ای گفت که من کمی آرامش خود را پیدا کردم:«وقتی که شروع به تماشای فیلم‌های ایرانی کرده‌ام، دیگر از فیلم‌های غربی لذت نمی‌برم.» همین. هدف همین است. این همان چیزی است که ما می‌خواهیم.
وی در ادامه یادداشت خود به تأسی از فراز دیگری از سخنان وزیر فرهنگ ترکیه، به اولین اپرای ساخته شده در دوره آتاتورک اشاره می‌کند و می‌افزاید: آیا می‌دانید، اولین اپرای ما به پیشنهاد مصطفی کمال آتاتورک و با مشارکت خود او ساخته شد تا بر برادری تاریخی دو ملت ما تأکید کند؟
«نه شیطان بزرگ و نه شیطان کوچک؛ هیچیک نمی‌توانند ما را از هم جدا کنند»
پرینچک در ادامه می‌نویسد: به همین دلیل است که امروز کار ما آسان است. نه «شیطان بزرگ» و نه «شیطان کوچک»؛ هیچیک نمی‌توانند ما را از هم جدا کنند. ما ملت‌های قهرمان آسیای در نوظهور هستیم. در آغاز قرن بیستم، چهار امپراتوری در آسیا وجود داشت که در سیبل هدف امپریالیسم بودند: امپراتوری عثمانی، تزار روسیه، امپراتوری ایران و امپراتوری چین. این کشورها علیه قدرت‌های امپریالیستی آن زمان که «شکست‌ناپذیر» تلقی می‌شدند، جنگیدند و انقلاب‌های خود را به ثمر رساندند. امروزه هیچ کس نمی‌تواند جلوی آنها را بگیرد. ما ملت‌هایی با سنت‌های قوی و کشورهای مستقل هستیم. ما هیچ اربابی را نخواهیم پذیرفت. امروز نیز، هر یک از ما استوار خواهیم ایستاد و نیروهای خود را متحد خواهیم کرد. ما در هر زمینه‌ای - سیاست، اقتصاد، فرهنگ - معجزه خواهیم آفرید. امروز بر روی صحنه سالن تاریخی ارکستر سمفونی ریاست جمهوری در آنکارا، دیدیم که این واقعیت یک رؤیا نیست. از شما متشکرم، زنده و پاینده باشید!
برگرفته از یادداشت خانم شعله پرینچک در روزنامه آیدینلیک ۱۶ اکتبر ۲۰۲۵»
منبع: بنیاد رودکی