باشگاه خبرنگاران جوان - شهید مرتضی عبداللهی از جمله برجسته‌ترین چهره‌های نسل جدید مدافعان حرم است؛ جوانی که در اوج توان علمی و تخصصی در رشته مهندسی عمران، مسیر جهاد را برگزید و با نگاهی برخاسته از ایمان، معرفت و پایبندی عمیق به مکتب اهل‌بیت (ع)، جان خویش را در دفاع از مقدسات اسلامی تقدیم کرد. او که در نهم اسفند ۱۳۶۶ در محله نظام‌آباد تهران متولد شد، در روز ۲۳ آبان ۱۳۹۶ در نبرد‌های منطقه بوکمال و دیرالزور سوریه به شهادت رسید؛ رخدادی که او را در زمره شهدای ممتاز راه مقاومت قرار داد.
شهید عبداللهی در خانواده‌ای رشد یافت که فضای آن سرشار از خاطرات جهاد، ایثار و مجاهدت بود. سردار مصطفی عبداللهی، پدر وی، از فرماندهان تخریب نیروی دریایی سپاه در دوران دفاع مقدس است و بسیاری از شب‌های کودکی مرتضی با شنیدن روایت‌های جبهه، شهدا و رشادت رزمندگان سپری می‌شد. همین تربیت معنوی، زمینه‌ساز نقطه آغاز مسیری شد که سال‌ها بعد به شهادت او انجامید.
تحصیلات متوسطه خود را در دبیرستان صفا در محله عباس‌آباد گذراند؛ جوانی باهوش، پرتلاش و متواضع که به گفته دوستان و خانواده، از همان سال‌ها روحی بزرگ‌تر از سن خود داشت. پس از پایان دبیرستان، در رشته مهندسی عمران دانشگاه شاهرود پذیرفته شد و مسیر علمی‌اش را با جدیت ادامه داد.
وقتی در سال سوم دانشگاه مشغول تحصیل بود، خانواده برای سامان دادن به زندگی او اقدام کردند. نتیجه این تصمیم، ازدواجی ساده، بی‌آلایش و به دور از هرگونه تجمل بود. مرتضی در سال ۱۳۹۰ زندگی مشترک خود را آغاز کرد و در تمام سال‌های پس از آن نیز این سادگی و زهد، در سبک زندگی او دیده می‌شد. بعد‌ها همسر شهید در روایت زندگی او بار‌ها تأکید می‌کند که مرتضی هرگز به دنبال رفاه و تجمل نبود و همواره رضای خدا و انجام تکلیف را در اولویت قرار می‌داد.
در اواخر سال ۱۳۹۴، شهید عبداللهی رسماً به استخدام سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد؛ نقطه عطفی که مسیر زندگی او را وارد مرحله‌ای تازه کرد. در همان دوران بود که خبر تخریب و نبش قبر حجربن‌عدی کندی، از یاران پیامبر اکرم (ص) و امیرالمؤمنین (ع)، توسط گروه‌های تکفیری منتشر شد. این خبر تأثیری عمیق بر روحیه مرتضی گذاشت و او را در اندیشه دفاع از حریم اهل‌بیت (ع) مصمم‌تر کرد.
از نگاه او، اگر تروریست‌ها بتوانند به حرم حضرت زینب (س) دست یابند، بی‌حرمتی‌هایی به مراتب گسترده‌تر از واقعه حجر بن عدی رخ خواهد داد. همین دغدغه، در کنار شور اعتقادی و تربیت خانوادگی، باعث شد که مرتضی برای اعزام به سوریه جدیت بیشتری از خود نشان دهد. او برای آنکه شرایط اعزامش مهیا شود، مهارت‌های تیراندازی، غواصی، پاراگلایدر و راپل را فراگرفت و به‌ویژه در تیراندازی به حدی مهارت یافت که به گفته استادش «می‌توانست با تیراندازی نقاشی بکشد».
سرانجام در اردیبهشت ۱۳۹۵ برای نخستین‌بار به سوریه اعزام شد و ۴۰ روز در آنجا به اجرای مأموریت‌های تخصصی پرداخت. حضور او به دلیل دانش مهندسی‌اش اهمیت دوچندان داشت و در کنار سردار شهید حاج قاسم سلیمانی، در عملیات‌های حیاتی نقش‌آفرینی می‌کرد.
یکی از مهم‌ترین بخش‌های زندگی شهید عبداللهی، وصیت‌نامه خاص و تأثیرگذار اوست؛ وصیتی که بازتاب گسترده‌ای در میان مردم و علاقه‌مندان به فرهنگ ایثار و شهادت داشت. مرتضی در وصیت‌نامه‌اش بر موضوعی تأکید می‌کند که نشان‌دهنده اوج اخلاص و معرفت اوست: گمنام ماندن.
او می‌گوید:
«برایم سخت است که سنگ مزار داشته باشم و بی‌بی فاطمه زهرا (س) بی‌نشان باشند. دوست دارم اگر شهید شدم پیکری نداشته باشم؛ از ادب به دور است که در محضر سیدالشهدا (ع) با تنی سالم و کفن‌پوش محشور شوم و اگر پیکرم برگشت، نمی‌خواهم سنگ قبری برایم بگذارند.»
واژه‌هایی با این عمق معنایی، نشان‌دهنده روحی است که تمام وجودش آمیخته با عشق به اهل‌بیت (ع) بود. شهید عبداللهی حتی محل مزار خود را پیش از شهادت نیز مشخص کرده بود. امروز مزار او در قطعه ۲۶، ردیف ۷۹ بهشت زهرا (س) قرار دارد؛ مزاری که به وصیت خودش خاکی و بی‌نام باقی مانده است و شباهتی نمادین با مزار مادر عالمیان حضرت زهرا (س) دارد.
سردار مصطفی عبداللهی، پدر شهید، در توصیف فرزندش می‌گوید: «مرتضی ارادت زیادی به ائمه اطهار (ع) داشت. برای اینکه اعزامش به سوریه تأیید شود، تمام مهارت‌های لازم را با سخت‌کوشی یاد گرفت.»
این نقل قول‌ها نشان می‌دهد که مرتضی نه‌تنها یک نیروی داوطلب ساده نبود، بلکه رزمنده‌ای حرفه‌ای، دقیق و آموزش‌دیده بود که با آمادگی کامل و از روی شناخت و اعتقاد راه سوریه را انتخاب کرد.
در آبان ۱۳۹۶، با شدت گرفتن عملیات‌ها برای پاک‌سازی منطقه بوکمال و دیرالزور از حضور داعش، شهید عبداللهی به همراه یاران خود در یکی از سخت‌ترین نبرد‌های مقاومت حاضر شد. روز ۲۳ آبان ۱۳۹۶، هنگامی که تنها ۳۰ سال داشت، به آرزوی دیرینه‌اش یعنی شهادت دست یافت. شهادت او در روز‌هایی رقم خورد که جبهه مقاومت در آستانه آزادسازی کامل بوکمال قرار داشت و این پیروزی را می‌توان بخشی از ثمره مجاهدت امثال مرتضی دانست.
مزار خاکی و بی‌نام او در قطعه ۲۶، به‌مرور به یکی از پربازدیدترین نقاط بهشت زهرا (س) تبدیل شد؛ جایی که زائران، بنا به سنتی که خود شهید دوست داشت، بر سر مزارش روضه حضرت زهرا (س) می‌خوانند. بسیاری از زائران می‌گویند آرامگاه او نمادی از گمنامی عاشقانه است؛ گمنامی‌ای که خود مرتضی برای آن لحظه‌شماری کرد.
در بخشی از وصیت‌نامه، شهید عبداللهی خطاب به همسرش می‌نویسد:
«هر موقع یا هر طوری که خبر شهادت من به دستت رسید این جمله را با خودت تکرار کن: لا یوم کیومک یا اباعبدالله. بدون شک مصیبت سیدالشهدا (ع) بزرگ‌ترین مصیبت در عالم است.»
این دو جمله، عمق باور او به فرهنگ عاشورا و نگاه عاشقانه‌اش به شهادت را نشان می‌دهد. بعد‌ها همسر شهید در کتاب «هواتو دارم» این بخش از وصیت را یکی از ستون‌های صبر خود توصیف می‌کند.
تقریظ رهبر معظم انقلاب بر کتاب «هواتو دارم»
انتشار کتاب «هواتو دارم»، روایت زندگی این شهید توسط همسرش، بازتاب زیادی یافت. اهمیت این کتاب تا حدی بود که رهبر معظم انقلاب اسلامی بر آن تقریظ نوشتند؛ تقریظی که خود نشانه‌ای از ارزش شخصیت، مجاهدت و معنویت شهید عبداللهی است.
در بخشی از این تقریظ آمده است:
«این نیز جلوه‌ای دیگر از رویش‌های انقلاب است: جوان دلاوری با عقلانیت دهه ۹۰ و احساسات دهه ۶۰… با جهادی در بهترین راه و سرانجامی برترین سرانجام… هنیئاً لأرباب النعیم نعیمُهم… معرفت و صبر راوی در خور ستایش است… گرامی و سربلند باد.»
شهید مرتضی عبداللهی نماد نسلی است که در عین برخورداری از تحصیلات دانشگاهی، زندگی ساده و نگاه عقلانی، دفاع از ارزش‌های دینی و ملی را وظیفه‌ای الهی می‌دانند. انتخاب مسیر شهادت توسط او حاصل یک جوشش احساسی لحظه‌ای نبود؛ بلکه نتیجه تربیت خانوادگی، مطالعه، معرفت دینی و احساس مسئولیت نسبت به جهان اسلام بود.
مزار بی‌نام او امروز نه‌تنها یادآور گمنامی حضرت زهرا (س) است، بلکه نشانه‌ای است از نسلی که برای دفاع از حقیقت، نام و نشانی درخور طلب نکرد و تنها به رضایت خداوند می‌اندیشید. حضور پرشمار مردم در قطعه ۲۶ بهشت زهرا (س)، زنده نگه‌داشتن یاد او در کتاب‌ها، مراسم‌ها و نوشته‌ها و نقش‌آفرینی او در دفاع از حرم، همگی نشان می‌دهد که نام «مرتضی عبداللهی» هرچند بر سنگی حک نشده، اما در دل‌ها ثبت است.
منبع: مهر