زمانی که شهید خرازی به مقام عظمای شهادت نائل آمد من یکسالم بوده، اما امروز باوجوداینکه ایشان درجمع مانیست، اما احساس شرمندگی میکنم که چرا من دردوران این شهید نبودم که من هم دینم رابه اسلام ادا کنم، اما تا زنده ام شرمنده ام ازاین شهدا و جانم راهم درراه شان تقدیم خواهم کرد... وقتی انسان این ازخودگذشتگی روازشهدا میبینه حرفی دیگه برای گفتن نیست...
واقعاً نسبت به اکثر فرماندهان تک بود ، خنده از لباش نمی افتاد . من خودم در فاو و انبار نمک کنارش بودم ، هرگز نتونستم فراموشش کنم و شاید یکی از مهمترین عواملی بود که همیشه دوس داشتیم پیشش باشیم . خداوند رحمتش کند