سلام بنده یک سوپر مارکت تو جاده هراز داشتم که به خاطر بیماری دیابت و کهولت سن و کم سو شدن چشمام به زور اداره میکردم و خرج روز مره خودم رو در می آوردم ، الان ۶۸ سال سنم هست و چند ماه هست که مغازه رو به خاطر دیابتم و شرایط فیزیکم و بیماری کرونا بستم و توان اداره زندگی روزمره و خرید داروهامو ندارم ، لطفا یک راهی در پیش روی ما قرار دهید تا شرمنده زن و بچمون نشیم
من کارگرساختمانی هستم،الان دوماهه بیکارم،خودم مریض،خانمم مریض،دوتابچه،پدرم که تحت پوشش کمیته امدادهست،بخداخرجی نداریم،بایدبه کی بگیم،به دادمابرسه،خجالت زن وبچه میکشم،شماروبخداامثال ماها روببینید،اون دنیابایدجواب پس بدید،براکمیته هاهم نریختن
والااینجاماکسای که واقعاداشتن خانواده کم درامدی نبودن بهشون تعلق گرفته ماکه خانواده کم درامدی هستیم پدرم توخونه مریض افتاده خرجمون ازکجامیاریم بابدختی تمام جورمیکنیم تعلق نگرفته این عادلانه نیس
والااینجاماکسای که واقعاداشتن خانواده کم درامدی نبودن بهشون تعلق گرفته ماکه خانواده کم درامدی هستیم پدرم توخونه مریض افتاده خرجمون ازکجامیاریم بابدختی تمام جورمیکنیم تعلق نگرفته این عادلانه نیس
سلام بسته حمایتی که دولت گفت بین ۲۰۰ تا ۶۰۰ هزار تومن میدن پس چی شد ؟من کارگر ساختمونی روز مزد هستم با ۲ تا بچه و مستاجر چرا به ما ندادن ؟نه حساب بانکی دارم نه ماشین و ملک و املاک خدایی دیگه موندیم شرمنده زن و بچه