یادش بخیر سر مداد که پاکن بود میکردیم تو دهن..هواپیما تو اتاری بود یه دسته داشت مثل خلبانی بود.سوزن باهاش همین کار میکردیم حالت شعبد بازی بود..خود کار پوست پرتغال اینکار میکردم.واقعا دوران قدیم درسته تکنولوژی پیشرفته نبود یه صمیمیت خوبی داشت همسایه از همسایه بغلی باخبر بود نه الان

ما هم یدونه از اون سفره ها داریم... یادش بخیر

چقدر بدبخت بودیم ساده لوح چند سال دیگه دوباره همین لحظه ها برای ما خا طره می شوند

من ارزو داشتم یکی از اون دمپاییا داشته باشم ولی هیچ وقت نشد اخه گرون بودن ما فقط پلاستیکی میتونستیم بخریم

سلام
تشکر یادش بخیر
سرکار خانم فرهمند معلم مهربان اول دبستان سادات تهران خیابان ظهیرالسلام سال تحصیلی ۶۱-۶۲ .امیدوارم هرجا هستید سلامت وموفق باشید .

یادش بخیر

یادش به خیر
چه روزهای قشنگی داشتیم

من خیلی دستدارم زمان شما را داشته باشم

درود بر شما خسته نباشید تنها خبر واقعی ‌و لذت بخشی که من دیدم این عکس ها بود

عالی بود یاد دهه های شصت و هفتاد افتادیم، کسایی که اینا براشون خاطرست، الان دارن کم کم پیر میشن

هممون میگیم یادش بخیر چی بود اون موقع ولی راضی نیستیم یک ساعت اون چیزا رو تحمل کنیم چون اگر سخت هم بود گذشت ولی آرامش بر اعضای خانواده حکمرانی میکرد مادرامون کوه صبر بودند واون شرایط تحمل می کردند ولی الان خدایی
کدوم دختری می تونه تو شرایط اون موقع زندگی کنه شرایط الان هست همه امکانات هست بازم میگیم کمه
از زمانی که اینترنت اومد وسوادش نیومد زندگی ها از هم پاشید چشم هم چشمی خانم ها وچشم چرونی اقایون زندگی ها رو بهم ریخت

ما کرسی و یخچال و کپسول گازو هنوز تو روستا داریم استفاده میکنیم چرا نوستالژیش میکنی باشگاه جان

یاد باد ان روزگاران،یاد باد

شما با اینا خاطره دارین ما هنوز وسایلمونه

واقعا روزای سختی بود،هرکس میگه یادش بخیر الکی میگه، یک ساعتم حاضر نمیشن با اون امکانات زندگی کنن