آدمی که بزرگ می شود این رشد یا رشدی حقیقی است که حاصل آن ثمراتی رسیده از تجربه وافعی زندگانی است رشدی از خاک بندگی و از عمق اصالت و این فرد رفتار و حرکات و سکنات اش افشان بذر خیر و ملهم برکات است اما کسانی که رشد گل خانه ای و هرزه گی دارند وجودشان افشان بذر عصیان و گناه و جرم است که در هر محیطی حاصلی نخواهند داشت بلکه ثمراتشان میوه تلخ خسران است ؛سردار نفس اش پاک بود و جدای از اینکه حاصل بودنش آنقدر ارزنده است که زمان ظرفیت درک آن را ندارد ؛آحاد ما بذر محبتی را که در دلهایمان کاشته را با تمام وجود درک کردیم...
خوش به حالت