عملیات مرصاد من در اسارت بودم. آشفته بازاری بود در اردوگاه. خیلی روباه صفتانه وجهه خودشان را توجیه میکردند و فکر میکردند با گاگول طرف هستند. تبلیغات چی های ماهری هستند. بچه پر رو تر از این ها جایی پیدا نمی شود. هر کدامشان یک پا پیش نماز سطح خارج مینمودند. ولی عمق نداشتند. درد اسارت یک طرف نیرنگ های این ها بدتر ادم را گیج و مبهوت میکرد. دست روی افراد خاصی می گذاشتند. هر کس را شکار کردند نابودش کردند. خبری شنیدم که یک بار سر صف نانوایی مردم اعترضشان در امده بود که چرا این ایرانی ها سر صف نمی ایستند؟ این ها لج بعث را هم در آورده بودند. از یک بعثی بلند پایه پرسیدم نظرت راجع به این ها چیه؟ گفت به (حضرت امام) خمینی اعتماد میکنم ولی به این ها نه ! گفتم چرا؟ گفت تو هنوز بچه ای. گولشان را نخوردم.

این گروهگ ها آیا به اقدامات خود می بالند ؟ و جای افتخاری برای خود باقی گذاشته اند ؟ و به چه امیدی هنوز به فعالیت های خود ادامه می دهند؟ آیا حتی والدینشان چنین موجوداتی را بعنوان خویشاوند قبول دارند تا ملت قبولشان کنند؟

اونوقت همین داعش صفت ها تو خارج میگم ما دلسوز ملت هستیم و یه عده هم باور می‌کنند
مرگ بر منافق

من طرفداری کسی رو نمیکنم اما مطمئن باشید منافقین کثیف ترین گروهک تروریستی هستن که اگه فرصت دستشون بیاد به هیچکس رحم نمیکنن

لعنت خدا بر همه منافقین و دشمنان نظام مقدس جمهوری اسلامی