نمی تونه مغزم این محدودیت رو درک کنه

روسیه خودش در تجزیه ی ایران شریک خواهد بود و سهم خودشو میگیرد

ایران باید خیلی سریع به غیر از شهرهای موشکی و پایگاهها و سوله ها و لانچرهای که در استتار کامل در کل کشور پراکنده هستند یک حجم بالای موشک را مثلاً 1000 تا را از قبل روی کلیه اهداف نظامی صهیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــون (پایگهای هوا فضا/باندهای هواپیماهای نظامی/مراکز فرماندهی نیروهای دریایی زمینی پهپادها و انبار مهمات و بالگردهای نظامی پادگانها نواتیم و رامون دمونا و ...)قفل کرده باشد و در دقایق اولیه یورش مجدد این حرامیان بی ریشه کودک کش اشغالگر فاسد وحشی آنها را هم زمان!!!! شلیک کند بی شک لایه های پدافندی صهیـــــــــــــــــــــــــــــون (فلاخن داوود/پیکان 1و2 گنبد آهنین تاد پاتریوت و..) توان مقابله با این حجم از موشک را ندارد بر فرض 100 تا 200 تا 300 !!! را بزنند نشستن 600 /700 موشک روی کل مناطق نظامی اراضی اشغالی (1/75 ایران هم نیست) یعنی پایان صهیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــون

روی روسیه نمیشود حساب باز کرد ، چین را نمی دانم.

اینهمه به روسیه و چین باج دادیم اگر نصف آنرا به آمریکا می‌دادیم دستمون را می‌بوسید

خوشم نیامد اینقدر هم محتاط خوب نیست

خب چه خیری برا ما دارن حمایت‌های تو خالی

باید حتما اجازه امریکا باشد

این جور اتحاد چندان فایده ای نداره

در سیاست خارجی تجدید نظر کنید . لطفاً.

این توجیهات پذیرفته نیست.اگر ما این کار را می کردیم اونها شاکی نمی شدند؟ مثلا در مورد جزایر سه گانه که گفتند متعلق به امارات است و وقتی بهشون گفتیم که چرا همچین حرفی را زدید گفتند براساس منافع کشورمون گفتیم! خوب ما هم براساس منافع کشورمون تصمیم بگیریم و عمل کنیم.شاید نباید پهباد می دادیم شاید نباید نفت ارزان بهشون می دادیم.

در این صورت چرا باید شریک استراتژیک روسیه بمونیم ؟یا حتی چین ؟قرار نیست اونا برای ما وارد جنگ بشن ما سوخو هایی که از روسیه خریداری کردیم و تحویل ندادن رو میخوایم همین طور در مورد چین .داشتن برنامه ی جنگنده هر چند گران‌تر از موشک هست اما امنیت سایت های نظامی و شهری را تقویت می‌کند.

هیچ محدودیتی نباید باشد اگر مشترک المنافع هستیم بایدکمک کنند

ما احمق هستیم که با این اوصاف دنبال چین و روسیه ایم

این مقاله یک درک سیاسی دیگر هم دارد که ما در تمام سیاست های خارجی و تعاملات مان چه با دوستان و یا دشمنان خودمان وقتی به یک دوراهی رسیده ایم برای یک تصمیم مهم از آنها عبور کرده ایم و به هیچ یکی از آنها بسنده نکرده ایم و در نهایت خودمان را در هاله ایی از ابهامات و بلاتکلیف های سیاست خارجی دست خالی قرار داده ایم !!!