اصغر نقی زاده از شوفر تاکسی "راستش را بگو" می‌گوید

به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، اصغر نقی زاده، بازیگر سریال «راستش را بگو» در خصوص ایفای نقش رزمنده در این سریال گفت: رزمنده این سریال یک شوفر تاکسی بوده و زمانی که جنگ شده برای دفاع از وطنش جبهه رفته و جنگیده و حالا هم همان شوفر تاکسی است.

وی با اشاره به محتوای خوب سریال «راستش را بگو» افزود: تنها چیزی که در سریال خیلی برجسته است این نکته است که شخصیت های آن به واقعیت نزدیک اند و از آسمان نیامده اند بلکه آدم های معمولی ای هستند.

نقی زاده درخصوص اینکه بیشتر اوقات نقش‌ یک رزمنده را بازی می کند، اظهار داشت: یکی از دلایل آن این است که در سینما و تلویزیون ایران اینجوری است که اکثر بازیگران غالبا در یک ژانر بازی می کنند، مثل مرحوم حمیده خیرآبادی که چندین سال بود که فقط نقش مادر را بازی می کرد، این اتفاق برای من هم افتاده است در واقع وقتی در یک نقشی جا بیفتی برای کارگردان سخت است که تو را در ژانر دیگری قرار دهند و کمتر کارگردانی حاضر است نقشی با یک گریم متفاوت را به من پیشنهاد دهد.

وی ادامه داد: با خودم قراری گذاشته‌ام که تا زمانی که زنده‌ هستم نقش‌ رزمنده را بازی کنم تا یاد و خاطرات آنها را بازگو ‌کنم. دوستان جانباز هر وقت من را در خیابان می‌بینند برای ایفای چنین نقش‌هایی از من تشکر می‌کنند. البته من به دنبال تشکر نیستم، بلکه دلم می‌خواهد بازگوکننده خاطرات رزمندگان باشم.

نقی زاده در مورد اینکه كار با كدام‌ یك از كارگردان‌های سینمای جنگ را بیشتر می‌پسندد می گوید:از هر كارگردان یك كار دوست دارم. اندازة این دوست داشتن را نمی‌توانم بگویم. از كمال تبریزی فیلم لیلی با من است، از حاتمی‌كیا فیلم دیده‌بان از مرحوم رسول ملاقلی‌پور هیوا.

این بازیگر توانای سینما و تلویزیون در مورد شهرت نیز نظرات جالبی دارد می گوید:ما دو نوع مشهور شدن داریم. یكی توأم با محبوبیت و یكی بدون آن. بازیگری كه در نهایت تعهد زحمت می‌كشد و به كارش هم اعتقاد دارد، در بین مردم و منتقدان بارز خواهد شد. بازیگر همیشه نمی‌تواند صبر كند تا كارگردان مطرح و مورد علاقه‌اش فیلم بسازد و از او دعوت كند.

وی افزود: بسیاری از بازیگران، جذب حرفة تبلیغات می‌شوند چون آن‌گونه كه می‌خواهند، نمی‌توانند در سینما فعالیت كنند. ما هم مثل مردمیم، زندگی می‌كنیم و مشكلات داریم. هنرمندان خیلی باید مواظب حركات خود باشند چون به‌هرحال، آن‌ها شرایط الگو شدن برای جامعه را بیشتر دارا هستند تا افراد عادی جامعه. جایزه دادن و ندادن هیچ محبوبیتی برای بازیگر ایجاد نمی‌كند غیر از اینكه او را برای كارهای بعدی دقیق‌تر می‌كند.