از لحاظ حقوقی کودکان از حمایت کافی برخوردار نیستند

حاتمی در گفتگو با خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران گفت: کودک آزاری در جامعه ما به اشکال مختلفی وجود دارد که متاسفانه اعتقادات و نگرش های مردم نسبت به آزار کودکان متفاوت است و گاهی آن  را موضوعی شخصی و خانوادگی می دانند و نسبت به آن بی تفاوت رفتار می کنند والدین نیز از ترس پیگیری های قانونی این موارد گزارش نمی کنند و کودکان ممکن است وجود این آزارها را طبیعی بدانند و یا این که کودکان به دلیل حس وفاداری نسبت به والدین و نیز به واسطه سن کم، قادر به بیان موضوع نباشد.

این روان شناس با بیان این که آمار رسمی گویای آن است که 49.8 درصد کودک آزاری ها مربوط به آزار جسمی، 31.3 درصد مربوط به غفلت، 12.5 درصد مربوط به آزار روانی و روحی و 2.7 درصد مربوط به آزار جنسی است اظهار کرد: نتایج تحقیقات انجام شده نیز در بسیاری از موارد دارای تفاوت های فاحش و قابل توجهی با یکدیگر است که مقایسه و روایی آن ها را دستور نموده و حتی در برخی موارد این تحقیقات را غیر قابل استفاده می نماید دلیل این تفاوت نتایج را می توان علاوه بر موارد بالا که ذکر شد حساسیت بالای گزارش آزارهای جنسی در ایران، فرهنگ و تفکرات اشتباه راجع به شیوه تربیت کودکان، دسته بندی های مختلف از انواع کودک آزاری، موارد حقوقی مربوط به حق والدین و فرزندان نسبت به هم و ارائه آمار و ارقام بودن توجه به استانداردها دانست، به عنوان مثال اکثر تحقیقات با رویکرد جامعه شناسی به دلیل محدودیت های موجود فاقد سوالات و بخش های مربوط به حوزه آزار جنسی است.

این استاد روانشناسی با اشاره به آمار استان های مرتبط با کودک آزاری، تصریح کرد: استان هایی که بیشتری گزارش های مرتبط با کودک آزاری با اورژانس اجتماعی داشته اند تهران با دو هزار و 102 مورد ، خراسان رضوی با هزار و 100 مورد و اصفهان با حدود 700 مورد در صدر بوده اند.

وی ادامه داد: بیشترین میزان شیوع آزار جنسی مربوط به سیلی زدن و لگد زدن و بیشتری میزان بی توجهی مربوط به بی توجهی به علاقه مندی های فرزندان است و از بین انواع آزارهای عاطفی، فریاد زدن و ناسزا گفتن و عدم برآوردن نیازهای کودک به داشتن کانونی گرم از محبت، بیشتری میزان شیوع را در جامعه ما دارند.

حاتمی با اشاره به پیامدهای کودک آزاری و اثرات مخرب آن بر ناسالم شدن فضای جامعه افزود: سو رفتار جسمانی با کودک علاوه بر صدمات بالینی جدی که بر جای می گذارد آسیب های روانی و اجتماعی شدیدی را نیز به همراه دارد که مهمترین آن ها خود کشی، تحریفات تفکر و خلاقیت، خود را بدتصور کردن، بی ثباتی هیجانی، تجزیه شخصیت و فروپاشی و پایین آمدن اعتماد به نفس دوری گزینی، انزوا، مصرف مواد، مشکلات تحصیلی، پرخاشگری، اضطراب افسردگی و ناامیدی و آزارگری خود و همسالان، نمونه هایی از آسیب های روانی ناشی از آزار جسمانی هستند که مشکلات اجتماعی نیز شامل دلبستگی وضعیت میان کودک و والدین، رفتارهای ارتباط و اجتماعی مختل، پرخاشگری فیزیکی یا کلامی، تعاملات کم با گروه همسالان و دوری گزینی ای از جامعه و انزوا و وابستگی های دلهره آور و دردناک است علاوه بر مشکلات اجتماعی و روانی مشکلات هیجانی و شناختی را نیز در پی دارند.

وی تصریح کرد: به لحاظ حقوقی نیز بعضاً در قوانین مدنی، اطفال از حمایت کافی برخوردار نیستند برای تنبیه بدنی نه تنها ممنوع نیست یبکه طبق تبصره ماده 49 قانون با میزان و مصلحت مجاز می باشد یا کشتن فرزند توسط پدر طبق ماده 220 قانون قصاص ندارد که راه را برای آزار کودکان که آینده یک جامعه را می سازند فراهم می کند.

وی در پایان با ارائه راهکارهایی برای کاهش شیوه کودک آزاری در جامعه اظهار کرد:افزایش آگاهی عموم و خانواده ها و ارتقا مهرت های زندگی خانواده ها و حساسیت بیشتر و مداخله صحیح و برنامه ریزی شده نهادهای قضایی و مسئولان مربوطه، برقراری سیستم گزارش دهی اجباری برای حمایت از کودکان مورد ازار قرار گرفته و تدوین برنامه های مدون در این زمنیه خاطر نشان کرد: اصلاح قوانین در حوزه کودک از قبیل : قبیل تبدیل سن 19 و 14 سال در دختران و پسران به 18 سال برای تفکیک بزرگسالی از کودکی و مساله حق تنبیه فرزندان توسط والدین و قتل فرزند توسط پدر و جد پدری  و تعزیر اطفال بزهکار و انطباق این قوانین با یافته های غلمی و کنوانسیون حقوق کودکان در حوزه کودکان می تواند به بهبود کاهش کودک آزاری در جامعه ما کمک کند./ف