داعيه‌داران حقوق بشر با حمايت از تروريسم دم از صلح مي‌زنند!

به گزارش خبرنگار حقوقي قضايي باشگاه خبرنگاران، روز جهانی صلح همه‌ساله در ۲۱ سپتامبر برپا می‌شود. این روز به صلح نبود جنگ و خشونت اختصاص داشته و ممکن است گاهی منجر به به یک آتش‌بس موقت در مناطق جنگی برای دسترسی به کمک‌هاي انسان‌دوستانه شود. 

در همين زمينه "محمدجعفر نعناکار" حقوقدان و وکيل دادگستري طي ارسال يادداشتي به باشگاه خبرنگاران به بررسي اين مهم پرداخته است.

21 سپتامبر هر ساله از سوی سازمان ملل متحد به نام روز جهانی صلح با هدف به تحقق پیوستن نبود خشونت و جنگ نامگذاری شده است، جالب آنکه این روز جهانی مصادف با رویداد دیگری نیز هست و آن روز جهانی آلزایمر می‌باشد، هر چند این دو روز به هیچ وجه جنبه اشتراک علمی‌و نظری ندارد اما امروزه روز می‌توان آن را به گونه ای به هم مرتبط دانست!

*مدعیان جهانی پرپایی صلح در جامعه جهانی، امروزه گویی به آلزایمر دچار شده‌اند و به طور کلی اهداف بشر دوستانه صلح بین‌المللی را فراموش کرده‌اند.

انجام اقدامات نظامی‌جهت برپایی صلح خود نوعی به خشونت انجامیدن صلح منطقه‌ای و ایجاد جنگ‌های داخلی و منطقه‌ای است.

جهان متمدن هزاره سوم، فرهنگ محور مسلح به فناوری‌های جلو رونده نیز نتوانسته است امنیت و صلح جهانی را برپا، حفظ و یا تضمین کند، به گونه‌ای که طبق گزارشات رسمی‌سازمان‌های بین‌المللی صلح جویانه و ضد جنگ، امروزه در بیش از ۲۰ کشور جهان خشونت و جنگ در جریان بوده و حتی نمی‌توان آینده‌ای را در جهت به نتیجه رسیدن صلح و آتش بس برای آنان پیش‌بینی کرد.

توسعه علوم انسانی و در رأس آنان حقوق بین‌الملل به علت امتزاج آن با مبانی انسان محور و نه خدا محور خود باعث علتی برای برافروخته شدن جنگ شده است.

نبود عدالت در ساختار سازمان ملل متحد جهت تصمیم‌گیری‌های کلان، گره خوردن سرنوشت برخی از انسانها با منافع دولت‌های بیگانه و همچنین ضمانت نداشتن اجرای برخی از اعمال حقوقی، دوری جوامع از مبانی اصولی الهی و خود محوری برخی از اشخاص مطرح بین‌المللی نیز علتی برای عدم وجود صلح و امنیت بین‌المللی در جهان کنونی است.

از این‌رو به نظر می‌رسد جهت ایجاد صلح و امنیت بین‌المللی راهی جز بازنگری در اصول و مبانی حقوقی وجود نداشته و برای رسیدن به این هدف بالای انسانی باید حقوقدانان متکی به ارزش‌های الهی ورود کنند.

تدوین اصول و مبانی حقوق بین‌الملل متکی به مبانی خدا محور و به کار‌گیری این نظریه‌ها در جوامع آکادمیک و به بحث گذاردن آنها در جلسات علمی ‌ملی و بین‌المللی می‌تواند منتج به  راه‌کاری نظری عملی برای حصول به این نتیجه عالی و مورد هدف جامعه جهانی شود.

انتهاي پيام/