تاثیر وجود آرامگاه حضرت رقیه(س) در رسوا کردن دشمنان

حجت الاسلام و المسلمین معین شرافتی پژوهشگر و کارشناس مذهبی در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه قرآن و عترت  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، درباره عظمت معنوی و نقش برجسته دختر سه ساله اباعبدالله (ع) پس از قائله کربلا، گفت: قبر حضرت رقیه(س) در رسوا کردن حکومت ظالمانه امویان همان نقش را ایفا کرد که قبر مخفی حضرت زهرا (س) در رسواسازی غاصبان حکومت در مدینه ایفا کرده بود.

وی افزود: با مراجعه به تاریخ مشاهده می‌کنیم که شهادت حضرت رقیه (س) بیانگر ظلم امویان به خاندان عصمت و طهارت بود به گونه‌ای که قبر و حرم او سند ظلم‌های  ناحقی است که توسط یزید بر امام حسین (ع) و خانواده او روا شده است.

این کارشناس مذهبی مطرح کرد: حرکت اباعبدالله (ع) برای هدایت بخشی به جامعه و زدودن جهالت، سنت‌های غلط و اصلاح میان امت پیامبر (ص) بود. حرکتی که به هیچ عنوان نمی‌توان آن را منحصر در یک روز عاشورا دانست و حتی این حرکت حیات بخش حسینی منحصر در زمان حیات ایشان و حرکت ایشان از مدینه تا کربلا هم نیست؛ بلکه نورافشانی حرکت حسینی بعد از عاشورا به دست حضرت زین العابدین (ع) و حضرت زینب (س) ادامه یافت و تا نابودی قلب حکومت اموی پیش رفت.

بیشتر بخوانید

• حضرت رقیه (س) ندای حق‌طلبی سالار شهیدان را به گوش جهانیان رساند

وی گفت: مردمی که با فرهنگ معاویه و رویکرد یزیدی زندگی کرده بودند را نمی‌توان به آسانی تغییر داد. از این رو هنگامی که به آن‌ها گفته شد که یزید بر دشمن پیروز شده، شهر را غرق شادی و تزیین کردند و برای دیدن این پیروزی لحظه شماری می‌کردند چرا که به آن‌ها گفته شده بود که لشکریان حکومت اموی توانسته اند بر افرادی که از دین خارج شده و شورشی بودند پیروز شوند.

حجت الاسلام شرافتی افزود: در چنین شرایطی وقتی اهل شام فهمیدند تمام این ادعا‌ها خلاف واقع بوده، به اشتباه خود پی بردند و حتی برخی از یهودیان و مسیحیان یا سفرای دیگر کشورها که در شام بودند از جشن و پایکوبی خود شرمسار گشتند.

این کارشناس مذهبی توضیح داد: در چنین شرایطی یزید وقتی دید واقعه رخ داده به اندازه‌ای جانسوز است که قابل دفاع نیست؛ مسئولیت خود در حادثه کربلا را نپذیرفت؛ او می‌گفت: «فَبَغَّضَنی بِقَتْلِهِ إِلَى الْمُسْلِمِینَ وَ زَرَعَ لی فی قُلُوبِهِمُ العَداوَةَ، فَبَغَّضَنِی الْبَرُّ وَ الْفاجِرُ بِمَااسْتَعْظَمَ النَّاسُ مِنْ قَتلی حُسَیْناً؛ ابن زیاد مرا با کشتن حسین (ع) منفور مسلمانان قرار داد و بذر عداوت آنان را با من در قلبشان کاشت.  چون کشتن حسین (ع) براى مردم گران آمده همگان مرا دشمن مى دارند.»

وی ادامه داد: یزید براى کم کردن فشار افکار عمومى و کاستن از موج سرزنش‌ها حتی هنگام غذا خوردن، امام سجاد (ع) را بر سر سفره خود مى نشاند و به زینب (س) و زنان بنى هاشمى اجازه داد براى امام حسین (ع) عزادارى کنند. البته هر چند بر اثر همین عزاداری‌ها و شهادت حضرت رقیه (س) مردم تازه فهمیده بودند چه بلایی بر سرشان آمده و قصد جان یزید را کردند که او دستور داد مراسم بعد از هفت روز برپایی تعطیل شود.

حجت الاسلام شرافتی مطرح کرد: یزید برای نجات خود و با متهم کردن ابن زیاد قصد داشت خود را بی تقصیر در مصائب حسینی جلوه دهد و حتماً پس از برگشت کاروان اسرا از شام می‌توانست با تبلیغات حکومتی، چهره خود را بازسازی کند و دیگر اهالی شام خون ریخته شده از امام حسین (ع) در کربلا و مصیبت‌های بعد از آن را فراموش کنند؛ اما شهادت دختر امام حسین (ع) بار دیگر این نقشه را بر هم زد.

وی در پایان گفت: وجود قبر دردانه اباعبدالله (ع) که در قلب حکومت اموی مظلومانه دفن شده بود؛ سند روشنی از ظلم‌های امویان و در رأس آن‌ها یزید نسبت به خاندان پیامبر (ص) بود، زیرا شهادت حضرت رقیه (س) و دفن ایشان در شام هرگونه تبلیغات اموی را بی اثر می‌کرد و یزیدیان دیگر نمی‌توانستند نفرت عمومی علیه خود را کاهش دهند. از این رو پس از یزید دیگر چیزی به نام حکومت و حکمرانی امویان مطرح نشد و حتی آن‌ها نتوانستند به غصب خلافت ادامه دهند چه برسد به جلب همراهی مردم با خود.

انتهای پیام/