عبیدبن الابرص شاعری که شنونده را با خود همراه می کند

طاهره کیایی تنکابنی، استاد زبان و ادبیات فارسی و محقق گفت: عبیدبن الابرص یکی دیگر از شاعران معروف معلقات سبعی است، این شاعر در سال ۴۵۵ میلادی متولد شد و تا سال ۵۵۴ زیست، نام کامل وی: (عبید بن الأبرص بن حنتم بن عوف بن جشم الأسدی) است که درباره‌ی زندگی او اختلاف بسیاری وجود دارد، پدر اِمْرَؤالْقَیْس در ایام حیات او پادشاه بنی اسد بود و عبید مدح او را بسیار می‌کرد که به نوعی ندیم او به حساب می‌آمد.

به گفته کیایی تنکابنی، عبیدبن الابرص صاحب دیوان شعر است و مشهورترین شعر‌های او باعیه نام دارد که برخی آن را از معلقات شمرده اند، دیوان عبیدبن الابرص ۴۸ بیت دارد که در بهر وسیط می‌باشد.

وی افزود: یکی از ویژگی‌هایی که قصیده‌ی عبیدبن الابرص دارد این است که در وصف‌های خود شاعر را همراه با خود در صحنه می‌برد و می‌خواهد شنونده را با خود همراه سازد، او تلاش می‌کند تا آنچه را که می‌بیند به مخاطب خود نشان دهد.

او می‌گوید: عبیدبن الابرص لفظ و معنا را متناسب با هم به کار می‌برد و تلاش می‌کند لغات غربیه و سخت را نرم کند، این شاعر با ترتیب مناسب الفاظ و گاه تکرار‌های به موقع موسیقی دلپذیری را به شعر خود می‌بخشد.