باشگاه خبرنگاران جوان؛ فائزه اکبرشاهی* - در ۳۰ می سال ۲۰۰۲ یک استاد فیزیک آمریکایی به همراه یک استاد فیزیک آلمانی یک پروژه منطقه‌ای تعریف کردند با عنوان:
The Synchrotron-Light for Experimental Science and Applications in the Middle East 
که معادلِ آن به فارسی می‌شود «تابش سنکروترون برای تحقیقات علوم تجربی و کاربردی در خاورمیانه» که در همه‌ی کشورها از جمله ایران به پروژه‌ی «سزامی» معروف شد. محلِ پروژه اطراف پایتخت اردن و دانشمندان به خدمت گرفته شده در این پروژه علاوه بر خود اردن و اسرائیل و بحرین و قبرس و مصر و ترکیه، شامل فلسطین و ایران هم می‌شدند. و امّا فراموش‌نشدنی‌ترین خاطره‌ی ما از پروژه‌ی سزامی ترورِ دو نفر از دانشمندان ایرانی معرفی شده به عنوان عضو به پروژ‌ه‌ی سزامی یعنی دکتر مسعود علی‌محمدی و دکتر مجید شهریاری، در سال ۲۰۱۰ است!

پروژه مناره

و حالا طرحی مشابه با همان سزامی، این‌بار در قالبِ یک پروژه همکاری منطقه‌ای دیگر با عنوان:  
Middle East Network for Atomic Research and Advancement
را محمدجواد ظریف از طریق گاردین پیشنهاد کرده‌ است به نامِ مناره یا (MENARA) که در ظاهر یک طرحی بشردوستانه برای همکاری در استفاده صلح‌آمیز هسته‌ای در منطقه غرب آسیا و شمال آفریقاست، امّا با اهدافی قابلِ تأمل و سوال‌برانگیز از جمله به اشتراک گذاشتنِ اطلاعات محرمانه هسته‌ای، اورانیوم‌های غنی‌شده و دستاوردهایِ علمی انرژی هسته‌ای! به‌طور مثال یک‌جایی از متن در تعریف این پروژه گفته می‌شود: «کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا باید به سوی خلع سلاح حرکت کنند و به طور مشترک فرصت‌ها را غنیمت بشمارند» - این پروژه‌ی مشکوک امروز و در شرایطی مطرح و پیگیری می‌شود که بعد از جنگ ۱۲ روزه‌ی دو کشورِ دارای سلاحِ هسته‌ای علیه ایران، ایرانی‌ها بیش از هر زمان دیگر به اهمیت توانمندی‌های هسته‌ای و بازارندگی از طریق سلاح هسته‌ای آگاهی و اشتیاق پیدا کرده‌اند. و خُسران ترور دانشمندان هسته‌ای ما و حمله به تاسیسات هسته‌ای ایران از سوی آمریکا، اهمیتِ صیانت و حفاظت از هرآنچه مرتبط با فناوری هسته‌ای در کشور است را چندبرابر کرده است. مشخص نیست امثال محمدجواد ظریف با چه هدفی چنین طرحی را که عملاً توانمندی محرمانه هسته‌ای ما را در یک ویترینی برای نمایشِ همگان قرار می‌دهد و شناسایی دانشمندان ما را برای دشمن سهل می‌کند و چیزی جُز یک پروژه برای خلع سلاح ایران نیست، ارائه می‌دهد! اگر این اقدام نامش نفوذ و خیانت نیست پس چیست؟! و سوالِ دیگر اینکه تا کِی و تا کجا باید نشست و نظاره‌گرِ خیانت‌هایِ آشکار و تحمیل هزینه‌های سنگین به امنیت ملّی و توانمندی‌های علمی-هسته‌ای بود و کاری نکرد؟!

*کارشناس روابط‌ بین‌الملل