هنگام غروب هر فرد در روستا، غذایی ساده را با خود به مسجد می آورد و بعد از اقامه نماز، سفره افطاری در مسجد پهن می شود .

در این سفره همه افراد شریکند و بین فقیر وغنی تفاوتی نیست، هر کس در حد توانش غذایی مانند خرما ، آش ، حلیم و چنگمال (نوعی شیرینی کرمانی ) با خود می آورد.

بالاخره همه در کنار یکدیگر و در فضایی سرشار از معنویت و صمیمیت روزه ی خود را باز می کند. این رسم دیرین همه ساله شور و شوق خاصی در بین مردم دیندار و سختکوش این روستا ایجاد می کند، با این شیوه کودکان هم برای روزه داری و این دوستی وصمیمیت تشویق می شوند .

نکته قابل تامل اینکه ریش سفیدان این روستا هم قبل از آغاز ماه مبارک رمضان پیش قدم می شوند و کسانی را که از یکدیگر دلخور هستند آشتی می دهند./س

یادداشت از :طالب گل افشان