به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران؛ صابر خراساني در سروده رمضاني خود ميل بندگي‌اش را محسور كننده بيان مي‌كند.

 وقت ادعیه‌‌خوانی دل شد
چشم را باید اشک پاشی کرد
وقت خانه تکانی دل شد
روز و حال زمین چه دیدنی است
آسمان رخت نو به تن کرده است
سالروز تولد ماه است
چقدر شب ستاره‌اور دست
رد پای فرشته‌ها روی
جانماز زمین شکوفا شد
همه دل‌تنگ این هوا بودند
غنچه سبز ربنا‌ وا شد
بزم عشقی خدا به پا کردست
همه دعوت شدند و مهمانند‌
خوش‌نشینان سفره افطار
ریزه خوار بهار قرآنند‌
در همین لحظه‌های نورانی
باری از دوش یک نفر بردار
روزه‌داری فقط نخوردن نیست
چون علی کیسه سحربردار‌
مصطفی صابر‌خراسانی./رم