به گزارش خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران، پس از شکست مقابل تیم ملی عراق در مرحله یک چهارم نهایی جام ملت‌های آسیا که البته به زعم خیلی‌ها آسان ترین قرعه نصیبمان شده بود فشار احتمالی کارشناسان، رسانه‌ها و علاقمندان به فوتبال محتمل بود و رئیس با روحیه فدراسیون که ید طولایی در پیش اتفاقات دارد با یک تاکتیک کی‌روش توانست ذهن‌ها را از شکست مقابل عراق دور کند و یا حداقل کمی به تاخیر بیاندارد به هر حال این موضوع شکایت و لایحه‌ای که به قول کفاشیان مو لای درزش نمی‌رفت عراق با آن همه نفرات از درونش رد شد و خلاصه پس از 48 ساعت پر تنش که البته کمی از داغی شکست کم کرد AFC بالاخره جواب داد و آب پاکی را روی دستمان ریخت.

باخت به عراقی‌ که کمترین شانس را برای خودش لحاظ می کرد شاهکاری بود که فقط از این فدراسیون و از این کادر فنی بر می آمد.

هیچکس نبود که به این آقایان احتمالات گروه‌ها را متذکر شود؟

مگر نه اینکه قبل از مسابقات هم مشخص بود که شاید در مقابل عراق قرار بگیریم؟

پس از بازی دوستانه با این تیم چه معنایی داشت؟

بعضی وقت ها دلمان می‌خواست پولادی را زودتر به سربازی اعزام می‌کردند.

بعضی وقت ها دلمان می‌خواست کفاشیان دل از فوتبال بکند و برود همان دومیدانی کار کند.

بعضی وقت‌ها دلمان می خواست نبی بی‌خیال این فوتبال شود.

بعضی وقت‌ها دلمان می‌خواست با خیال راحت یک فوتبال نگاه کنیم.

بعضی وقت‌ها دلمان می‌خواست یک تیم قوی قبل از مسابقات پیگیر وضعیت دوپینگ و...باشد.

بعضی وقتها هم دلمان می‌خواست اصلا خبرنگار ورزشی نباشیم.

با این همه اساتید که در عرصه فوتبال دارم و منتظرند که یک سرمربی نتیجه نگیرد با لگد از روی او رد شوند.

نمی‌دانم چرا دنبال امثال کی‌روش می‌رویم؟

چند ساعت قبل رئیس فدراسیون فوتبال از کنار همکاران ما گذشت هیچوقت آقای رئیس خندان را این جوری خوشحال ندیده‌ بودیم.

درست است که رای به نفع عراق صادر شد، اما هدف ما از شکایت این بود که بار شکست را از روی دوشمان جابجا کنیم و به آن رسیدیم، شاید دلیل خوشحالی‌ رئیس فدراسیون فوتبال همین باشد.

این مسابقات تمام شد حداقل برای ما، اما هنوز راهی طولانی در پیش داریم.

مشکل تیم ملی کی‌روش است، کفاشیان است، ؟؟ و کادر فنی و بازیکنان و زمین و... اما ریشه یابی این مشکلات با مصاحبه علیه یکدیگر و پرخاشگری قلعه نویی، درخشان، کی روش و غیره حل نمی‌شود.

طی چند سالی که در این فوتبال یا به نوعی ضدش بوده‌ایم، از این دست اتفاقات زیاد افتاده است اما هر بار تقصیر‌ها را به گردن هم دیگر انداختیم و هرجا که نشد گردن رسانه‌ها نازک‌تر از خنده‌های‌ آقای رئیس است.

نگاهی که به ستاره‌های تیم ملی می‌اندازیم، حسرت می‌خوریم که عراق با آن‌همه آشوب و ناآرامی بدون لیگ توانست تیم ما را شکست دهد.

اظهارات عبدالزهرا، بازیکن متهم به دوپینگ عراق شاید خوشایند نباشد اما رگه‌هایی از حقیقت دارد؛ "این یک سرپوش مصنوعی برای شکست ایران در مقابل عراق است".

از اینکه یونس احمد، کاپیتان این تیم پیروزی را حق آن‌ها می‌داند و متعقد است: "خیالمان در مقابل ایران راحت بود و می‌دانستیم که پیروز می‌شویم".

اگرچه ژاپن در مقابل امارات شکست خورد، اما این امارات با این عراق قابل قیاس نبود. بی پرده باید گفت بی خاصیت ترین مجمع در فدراسیون فوتبال وجود دارد که رابطه بازی از در و دیوارش می‌ریزد و هرکس برای خود باند و گروهی دارد که هر روز صبح کودتا می‌کنند و بعد از ظهر بیعت! ای کاش آدم‌های امتحان پس داده فوتبال می‌رفتند دنبال زندگی‌شان و افراد توانمند و مدعی و کار بلد با هم افزایی فدراسیون را اداره می‌کردند نه با نفی یکدیگر.

بیماری مشخص است اما پزشکان با تجویز‌های متعدد فوتبال ایران را در مرز سرطان پیش برده‌اند، و این یعنی مرگ زودرس فوتبال ایران در کمترین زمان ممکن.

بخند آقای کفاشیان، خنده بر هر درد بی درمان دواست...

انتهای پیام/