به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، امروز ۱۴ مه ۲۰۱۸، هفتادمین سالگرد تاسیس رژیم جعلی اسرائیل است؛ رژیمی که در سال ۱۹۴۸ پس از اشغال سرزمین فلسطین و با حمایت مستقیم آمریکا و انگلیس در قلب سرزمین‌های اسلامی اعلام موجودیت کرد.

با این حال، گذشت ۷۰ سال از این واقعه باعث نشده است که فلسطینیان خاطرات سرزمینی که زمانی مالک آن بودند را از یاد ببرند. نسل قدیم مردم این سرزمین هنوز کلید خانه‌هایی که زمانی به زور از آن‌ها بیرون رانده شدند، را نگه داشته‌اند.

پرواضح است که خانه‌های آن‌ها در طول ۷۰ سال گذشته تخریب شده‌اند، اما کلید این خانه‌ها همچنان قدرتمندترین نماد اشغالگری اسرائیل است.

طبق آمار سازمان ملل متحد، در حال حاضر حدود ۵.۳ میلیون آواره فلسطینی پس از اشغال سرزمین‌شان در کشور‌های مختلف جهان پراکنده شده‌اند. با این حال، حتی کسانی که از بخشی از سرزمین اصلی فلسطین به بخش دیگر رانده شدند نیز همچنان کلید خانه‌های قبلی خود را امیدوارانه برروی دیوار منازل جدیدشان آویزان کرده‌اند.

البته نگهداری کلید‌ها تنها منحصر به نسل قدیمی فلسطینیان ساکن اراضی اشغالی نیست بلکه آن‌ها این کلید‌ها را به عنوان نماد اشغالگری اسرائیل برای فرزندان خود به ارث گذاشته‌اند. در اردوگاه‌های آوارگان فلسطینی در لبنان، بسیاری از فلسطینیانی که پس از تاسیس رژیم صهیونیستی به دنیا آمده‌اند این نماد را همچنان به عنوان یک میراث گرانبها نگه داشته‌اند.

صالح المعاری، ۴۵ ساله، یکی از این افراد است که عکس رنگ‌پریده پدر خود حسین را در حالی که یک کلید آهنی را در دست دارد، برروی دیوار اردوگاهی در جنوب لبنان آویزان کرده است؛ عکسی که به عربی در زیر آن نوشته شده: "ما باز خواهیم گشت. "

او علاوه بر کلید خانه پدری‌اش، سند خانه و ۶۷ هکتار زمین کشاورزی آبا و اجدادی خود در روستایی در شمال فلسطین اشغالی را نیز دست‌نخورده نگه داشته است.

صالح می‌گوید زمانی که پدر و پدربزرگش همراه با خانواده و هزاران فلسطینی دیگر به خاطر جنگ خانه و کاشانه خود را در شمال فلسطین اشغالی رها کردند و به لبنان پناه آوردند، ارتش کشور‌های عربی به آن‌ها گفتند که نهایتاً ظرف دو هفته یا ۱۵ روز آن‌ها را به سرزمین خود بازخواهند گرداند، اما این دو هفته اکنون ۷۰ سال شده است. با این حال، او و میلیون‌ها فلسطینی دیگر هنوز از آرمان بازگشت به سرزمین فلسطین دست نکشیده‌اند.

با اینکه صالح المعاری هرگز فلسطین را ندیده، اما پدرش قبل از مرگ به خوبی آن را برای او توصیف کرده است. صالح به گونه‌ای از خانه سنگی دو طبقه‌شان در شمال فلسطین اشغالی و درخت‌های زیتون و انجیر و گردوی آن صحبت می‌کند که گویی خودش سال‌ها در آن زندگی کرده است.

صالح می‌گوید پدرش ساعاتی قبل از آنکه در اردوگاه لبنان به خاطر بیماری سرطان فوت کند، برای او ۱۸ صفحه سند و دو کلید آهنی زنگ‌زده به ارث گذاشت که یکی از آن‌ها متعلق به خانه خودش و دیگری متعلق به خانه پدرش (پدربزرگ صالح) بود.

او می‌گوید هر زمان که پدرش در اردوگاه از خانه‌شان در فلسطین صحبت می‌کرد ناخودآگاه اشک در چشمانش حلقه می‌زد و همیشه می‌گفت: آرزو دارد زمانی بمیرد که به خانه خودشان در فلسطین بازگشته است.

به همان اندازه که پدر صالح امیدوار بود که روزی به خانه خود در فلسطین بازگردد، پسرش صالح نیز امیدوار است که روزی انتظار بازگشت به خانه پدری‌اش پایان یابد. او می‌گوید پدربزرگم در سال ۱۹۵۴ سند و کلید خانه‌اش را به پدرم داد و من هم این کلید و سند را که پدرم قبل از مرگش به من داد به فرزندانم می‌دهم و این زنجیره همچنان ادامه خواهد داشت تا روزی که دوباره به سرزمین خودمان بازگردیم.

نویسنده: مهدی حاجت‌پور

انتهای پیام/