داستان علی دلفی مشهور به «علی تگری» دقیقاً از سال ۶۶ و اواخر جنگ تحمیلی آغاز شد، زمانی که علی و ۲ برادرش در شهر جنگ‎زده اهواز به دنبال راهی برای امرار معاش خانواده بودند. آن‌ها روزی به این نتیجه رسیدند که چند جعبه نوشابه سهمیه‌ای بگیرند و در سه‌راهی خیابان خرم‌کوشک اهواز، که آن زمان محل تردد زیاد مردم بود، نوشابه تگری و خنک بفروشند؛ کسب و کاری که با گذشت بیش از ۳۰ سال، هنوز پابرجاست. گوشه پیاده‌رو، تشتی پر از یخ و نوشابه‌هایی تگری؛ به همین سادگی! راز موفقیت و برکت زندگی عموعلی، خوشرویی و مردمداری اوست. مردی که حتی مغازه‌ای برای فروش نوشیدنی‌های تگری‌اش ندارد، اما سال‌ها توانسته تاب بیاورد و با سختی کار کنار بیاید و بشود علی تگری. نوشابه و لیموناد و ماءالشعیر تگری که علی‎تگری ۵۳ ساله دست مردم می‌دهد اسم او را به یکی از بِرند‌ها و جاذبه‌های گردشگری خوزستان تبدیل کرده، آنقدر که هر مسافر غریبه‌ای دوست دارد با او عکسی به یادگار داشته باشد. علی تگری نمونه‌ای است از آن دست مردمانی که سرمایه آن‌ها نه ثروتی کلان است نه مدرکی آنچنانی. سرمایه آن‌ها تنها کار است و مردمداری. چیزی که متأسفانه این روز‌ها کمتر سراغ داریم!