با آغاز ماه محرم و ایام عزاداری حضرت سیدالشهدا (ع) مردم جای جای ایران به شیوه‌های مختلف به سوگ امام حسین (ع) و یاران با وفایش می‌نشینند و مردم استان مرکزی نیز با آیین‌هایی که از پشتوانه مذهبی، فرهنگی و صبغه تاریخی خاصی برخوردار هستند، عزاداری شهدای کربلا را برپا می‌کنند. آیین‌های سنتی عاشورایی روایتگر عاشقانه‌ای حزن‌انگیز از مردمان ایران است، روایت این عاشقانه از روز‌ها قبل از محرم شروع می‌شود، از ایامی که همه چیز مهیای عرض ارادتی دیگر است. خیمه‌ها در شهر پا می‌گیرد؛ دیوار‌ها و خیابان‌ها سیاه‌پوش می‌شوند و نوحه‌های محلی تا روستا‌های دورافتاده ضجه می‌زنند و در نهایت مردم آماده می‌شوند تا یک بار دیگر مجلس عزایی به پا کرده و عارفانه در سوگ امام سوم خود به سوگ بنشینند. آیین‌های محلی محرم و عاشورا به فراخور فرهنگ و شیوه‌های مرسوم هر منطقه و استان متفاوت است اگرچه عزاداری و به سوگ نشینی شهیدان کربلا وجه اشتراک تمامی این آیین‌ها است، اما این آیین دارای تفاوت‌ها و ظرایف خاصی است که آن را در هر منطقه از کشور می‌توان دید و استان مرکزی نیز به واسطه قدمت چند هزار ساله برخی مناطق خود، از تنوع آئین‌های عاشورایی برخوردار است. در روز سوم محرم اهالی روستای انجدان از توابع شهرستان اراک، علم‌هایی را که نمادی از پرچم حضرت ابوالفضل العباس (ع) است را داخل محله‌های روستا میگردانند و به درب منزل بزرگ هر طایفه که میرسند ازخداوند متعال برای افراد آن طایفه طلب سلامتی و برای گذشتگان آن‌ها هم طلب مغفرت می‌نمایند درضمن درمسیر راه شعر معروف محتشم کاشانی در رثای امام حسین (ع) (بازاین جه شورش که درخلق عالم است، بازاین چه نوحه وچه عزاوچه ماتم است) رامیخوانند و نهایتاً این علم‌ها را به تکیه‌های روستا جهت مراسم روز‌های تاسوعا و عاشورا منتقل میکنند.