به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، قرآن کریم مشتمل بر معانی دقیق، تعالیم و حکمت‌هایی والا درباره حقیقت خلقت و اسرار هستی است که عمده مردم در عصر رسالت از درک آن ناتوان بودند. از این رو پیامبر اکرم (ص) و پس از ایشان مفسران به تبیین و شرح جزئیات آیات قرآن کریم پرداختند. ما نیز با هدف آشنایی بیشتر با آیات الهی، هر روز به چند آیه از کلام الله با استناد به تفاسیر معتبر مفسران قرآن کریم می‌پردازیم.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَإِنِّی خِفْتُ الْمَوَالِیَ مِنْ وَرَائِی وَکَانَتِ امْرَأَتِی عَاقِرًا فَهَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا
و من از این وارثان کنونی (که پسر عمو‌های من هستند) برای پس از خود بیمناکم (مبادا که پس از من در مال و مقامم خلف صالح نباشند و راه باطل پویند) و زوجه من هم نازا و عقیم است، تو از لطف خاص خود فرزندی به من عطا فرما.
فایل صوتی تلاوت آیه ۵ سوره مریم
تفسیر آیه ۵ سوره مریم
ریّان‌بن‌شبیب گوید: روز اوّل ماه محرم خدمت امام رضا (ع) رسیدم به من فرمودند: «ای پسر شبیب روزه‌ای»؟ گفتم: «نه». فرمودند: «این روزه‌ایست که زکریّا (به درگاه پروردگارش دعا کرد و گفت: پروردگارا به من ببخش از پیش خود نژاد پاکی، زیرا تو شنوای دعایی خدا برایش اجابت کرد و به فرشتگان دستور داد ندا کردند زکریّا را که در محراب ایستاده بود که خدا تو را به یحیی بشارت می‌دهد. هرکه این روز را روزه بدارد و سپس دعا به درگاه خدا کند، خدا دعایش را مستجاب می‌کند چنان‌که برای زکریّا مستجاب کرد».
بیشتر بخوانید
«عاقِرٌ» به مرد یا زنی گفته می‌شود که از او فرزندی به عمل نمی‌آید. «اشتعال» به معنای زبانه کشیدن آتش و انتشار آن است. بنابراین، جمله «وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ» یعنی سفیدی مو‌ها در سر من، مثل آتش شعله کشیده و منتشر شده است. با توجّه به آیه ۳۸ آل عمران، که دعای زکریّا را چنین نقل می‌کند: «رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ ذُرِّیَّهً طَیِّبَهً» معلوم می‌شود که مراد از «وَلِیًّا» در این آیه، فرزند صالحی است که جانشین پدر باشد.
در دعا، گاهی رابطه‌ی بنده و خداوند به قدری تنگاتنگ می‌شود که به جای «یا رب»، «رَبِّ» می‌گوید. امام صادق (ع) فرمودند:نگرانی زکریّا از عمو وپسر عموهایش بود.
پیام‌های آیه ۵ سوره مریم
۱-در دعا از کلمه «رَبِّ» استمداد بجوییم، رَبِّ ... رَبِّ ... رَبِّ از ضعف‌های خود بگوییم، «وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَیْباً» نعمت‌ها و الطاف خدا را ذکر کنیم. «وَ لَمْ أَکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقِیًّا» آنگاه حاجت خود را به زبان آوریم. «فَهَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا»
۲-پایه بدن آدمی استخوان است و ضعف استخوان، ضعف تمام بدن را به دنبال دارد. «وَهَنَ الْعَظْمُ»
۳-مؤمن، هرگز از رحمت خدا مأیوس نمی‌شود. (زکریّا در پیری از خداوند فرزند می‌خواهد) «رَبِّ إِنِّی وَهَنَ الْعَظْمُ ... لَمْ أَکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقِیًّا»
۴-انسان مأیوس، بدبخت وشقی است. «وَ لَمْ أَکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقِیًّا» حتّی در سخت‌ترین شرایط، در دل مردان خدا یأس راه ندارد.
۵-مردان خدا، از وارث بد می‌ترسند. «خِفْتُ الْمَوالِیَ مِنْ وَرائِی»
۶-در بینش الهی، اراده خداوند بر عوامل طبیعی حاکم است. «فَهَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ»
۷-با اینکه خداوند حاجات انسان را می‌داند، امّا در دعا و ناله، برکاتی مانند آرامش روحی، تواضع و عبودیّت دعاکننده و مدح و ستایش خداوند نهفته است. «إِنِّی وَهَنَ الْعَظْمُ ... فَهَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا»
۸-فرزند، هبه آسمانی از جانب خداوند است. «فَهَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ»
۹-نه همسر نازا را رها کنید و نه امید خود را از دست بدهید. «کانَتِ امْرَأَتِی عاقِراً ... فَهَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا»
۱۰-علاقه به جاودانگی و خلود، در فطرت بشر وجود دارد و انسان دوست ندارد فراموش شده و ابتر باشد. «فَهَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ وَلِیًّا»
۱۱-گرچه یکی از نگرانی‌های انسان، بی فرزند بودن است «خِفْتُ»، ولی اولیای خدا فرزند را بیشتر برای تداوم اهداف معنوی خود می‌خواهند. «وَلِیًّا»
انتهای پیام/