باشگاه خبرنگاران جوان ؛ سارا بابایی- کیو در دهه ۱۳۵۰ بر پایه چشمهای قدیمی ساخته شد و خیلی زود به مقصد محبوب خانوادهها و گردشگران داخلی و خارجی تبدیل گردید.
صدای آب، سایه درختان و انعکاس کوهها در سطح دریاچه، آن را به «نگین سبز» خرمآباد بدل کرد.
اما این روزها، همان میراث ارزشمند، بیشتر از هر زمان دیگری به نشانی از غفلت مدیریتی شبیه شده است. قدم زدن در محوطه بوستان، بهجای تجربه آرامش، تصویری نگرانکننده از بینظمی و فرسودگی را پیش چشم میگذارد.
بساطفروشی و قلیان؛ آرامش ربودهشده
فضایی که باید مکانی امن برای خانوادهها باشد، حالا پر از دستفروشان پراکنده و قلیانهایی است که بهطور بیقاعده در گوشهوکنار بوستان برپا میشوند.
بسیاری از شهروندان میگویند که همین آشفتگی، انگیزه حضورشان در کیو را کم کرده است. آرامشی که باید از صدای آب و پرندگان میآمد، حالا در ازدحام و هیاهو گم شده است.
تردد بیضابطه و تهدید ایمنی
کیو در سالهای گذشته به جایگاهی ناامن برای عابران پیاده بدل شده است.
موتورسیکلتها و دوچرخههایی که بدون محدودیت در پیادهراهها حرکت میکنند، بارها موجب بروز حادثه شدهاند.
در کنار آن، پارک بیقاعده وسایل نقلیه در ورودیها و حریم پیادهروها، نهتنها جلوه بصری را مخدوش کرده بلکه مسیر رفتوآمد خانوادهها را هم دشوار ساخته است.
چادرهایی که سیمای بوستان را بلعیدند
بسیاری از مسافران، چادرهای خود را در حاشیه دریاچه یا روی فضای سبز برپا میکنند.
نتیجه آن، نهتنها انسداد مسیرهای پیادهروی و ایجاد ازدحام است، بلکه تخریب پوشش گیاهی و برهمخوردن سیمای طبیعی بوستان نیز به وضوح دیده میشود.
این پدیده، یکی از مهمترین نشانههای نبود برنامهریزی برای گردشگری شهری در خرمآباد است.
زباله، چهره زشت نگین سبز
در گوشهوکنار بوستان، تهسیگار، بطریهای پلاستیکی و پوست تخمه انباشته شده است.
کمبود سطل زباله و نبود سیستم منظم پاکسازی، چهره کیو را بهشدت مخدوش کرده است.
بسیاری از گردشگران در نخستین نگاه، بهجای تحسین طبیعت، از وضعیت نظافت گلایه میکنند؛ گلهای که کمکم به سدی برای جذب گردشگر تبدیل میشود.
نیمکتهای شکسته و روشنایی خاموش
زیرساختهای بوستان در وضعیت مناسبی قرار ندارند. نیمکتهای شکسته، نردههای فرسوده و وسایل ورزشی بلااستفاده، بهخوبی نشان میدهند که سالهاست بازسازی جدی در این مجموعه انجام نشده است.
در شبها نیز بخش زیادی از محوطه در تاریکی فرو میرود؛ موضوعی که علاوه بر کاهش حس امنیت، زمینه را برای بروز ناهنجاریها فراهم کرده است.
چمنهای آسیبدیده و درختان خشکشده در کنار دیوارهای پر از تبلیغات رنگارنگ، سیمای بصری بوستان را بهشدت آشفته کرده است.
جایی که باید بهشت سبز خرمآباد باشد، اکنون بیشتر به محیطی آشفته و شلوغ شباهت دارد؛ گویی طبیعت زیر بار سنگین بیتوجهی نفس میکشد.
فرصتی که رو به پایان است
بوستان کیو امروز در نقطهای بحرانی قرار دارد. فرسودگی زیرساختها، ضعف مدیریت و آسیبهای زیستمحیطی، آینده این میراث شهری را تهدید میکند.
ادامه این روند، نهتنها کیفیت زندگی شهروندان را کاهش میدهد، بلکه یکی از مهمترین جاذبههای گردشگری لرستان را از رونق میاندازد.
کیو فقط یک بوستان نیست؛ نمادی از تاریخ، طبیعت و هویت خرمآباد است.
بازگرداندن آن به روزهای شکوه گذشته، نیازمند همدلی شهروندان و تصمیمهای جدی مدیران شهری است.
اگر امروز اقدامی صورت نگیرد، فردا شاید دیر باشد. احیای کیو، احیای بخشی از زندگی شهری لرستان است؛ مسئولیتی که بر دوش همه ما سنگینی میکند.