سلام. من از دورانی که مدرسه اول راهنمایی بودم همش تو رویا و خیال بودم همینجور زیاد شد شبا تا ساعت یک و دو بیدار بودم و خواب نمی‌رفتم جوری شده که همش تو فکرو خیالم حتی وقتی تو جمع هستم همش تو فکرم حرف نمیزنم وقتی سوار ماشین هستم کلا میرم تو رویا و حواسم نیست شبا دوست دارم زود بخابم و خیال پردازی کنم الانم تو زندگی هیچی ندارم سنم بالا رفته ولی هنوز هم درگیر این بیماری هستم چیکار کنم
الان که دارم این نظر رو می‌نویسم جفت پاهام درد میکنن، بس که راه رفتم و خیال پردازی کردم... از کار و زندگی و درس و همسرداری هم افتادم... رفتار درمانی هم سخته ... خدا خودش کمک کنه
من گاهی انقدر درگیر تخیل میشم که در هنگام تخیل کاملا واقعیت را فراموش میکنم.البته اینطور نیست که دنیا تخیل را ببینم،ولی رفتار های ژانگولری از خود در میکنم.
خیال بافی یک احساس زیباست اما وقتی که از حدش خارج می شه دیگه غیر قابل کنترل می شه چون از وقتی بچه بودم و مامان و بابام سر کار بودن و خواهر برادرم که از من بزرگ تر بودن و سر درس و مشق خودشون بودن تنها دوست من خیال پردازی بود من از 4 سالگی خیال پردازی رو شروع کردم الان هم 14 سالمه می خوام کنارش بزارم اما نمی تونم چی کار کنم می خوام حواسم جمع باشه و تو هوا نباشم اما اصلا نمی تونم ترکش کنم
سلام من هم یک نوجوان دچار این اختلال هستم از بچگی باهاش بزرگ شدم در اوایل خیلی لذت بخش بود تا یک سال اول دنیایی رو بهت میده که تو دنیای واقعی غیرممکنه اما وقتی بهش اعتیاد پیدا میکنی مثل مواد مخدر عمل میکنه تمام زندگیتو ازت میگیره و باعث میشه افسرده و بی اراده و بی کنترل بشید پیشنهادم اینکه اگر در اوایل این مشکل هستید در روز تنها ۳۰ تا ۶۰ دقیقه واسش وقت بذارید و بیخیالش بشید و دیگه بهش فکر هم نکنید تازه ۶۰ دقیقه هم شاید خیلی زیاده روی باشه اگه راهی هست خوشحال میشم بگید
من از بچه گی گرفتار خیال پردازی بودم بیشتر از ۳۰ سال اصلا تمرکز نداشتم ولی نا اومید هم نشدم تلاش میکردم برای ترکش چند سالی هست که تلاش هام داره نتیجه میدهد الان خلی بهتر شدم من روزی ۳ ساعت پیاده روی میکنم تو پیاده روی تمام تلاشم اینه که تمرکزم بهم نخوره خلاصه تمام تلاشم را میکنم که نرم تو خیالات اولش سخت بود خلی ولی الان خلی بهتر شدم کمتر میرم تو خیالات تمرکزم هم بهتر شده دارم به کمک خدا شکستش میدهم زکوشش به هر چیزی خواهی رسی
سلام من از ۱۱سالگی خیالبافی میکنم الان ۱۸سالمه نمیتونم بزارمش کنار مشکلات زیادی برام ب وجود آورده مثلا همه چی رو خیلی زود فراموش میکنم خیلی حواس پرت شدن لطفا راهنماییم کنید
من از بچگی و از وقتی یادم میاد تو دنیای خیال بودم.خدامیدونه تو این مدت چقدر شخصیت و مکان تو ذهنم طراحی کردم .من شیش ساله که تو ذهن خودم یه سریال ساختم!!هر چیزی تو این دنیا یه جرقه است برای اینکه برم تو خیال و اکثر اوقات موقع خیال پردازی تو یه اتاق تنها راه میرم و اهنگ گوش میدم بعضی اوقات این کار ساعتها طول میکشه طوری که به خودم میام و میبینم کف پام تیر میکشه و واقعا دست خودم نیست.بشدت درونگرام و توی جمع چه دوست چه فامیل احساس معذب بودن دارم این اعتیاد داره دیوونه ام میکنه...
واقعن برا خودم متاسفم بی جنبه ترین ادم روی کره ی زمین ینی ی اهنگ گوش می دم هزاران بار خودمو جای خواننده ،تماشاگر،بازیگرو..... تصور می کنم وقتی ی فیلم میبینم دیگ شب و روز ندارم. امیدوارم هیچکس به درد من نیوفته ولی باز ناامید نیستم ینی هیچکدوم نباید ناامید باشیم خدای عزیزمون همه جوره حواسش با ماس❤
اما از عواقبش می ترسم . از بچگی خوابیدن برام سخت بود و از تکنیک خیال پردازی استفاده می کردم اما الان کاملا پشیمانم
انقدر زیبا که میتوان اموخت که فکر کرد
اندیشید و گذراند.
دوستان بدونین میتونین یادتون باشه خواستن توانستنه