ساناز احسانی

۰۴:۲۸ ۱۵ دی ۱۴۰۲

سلام من خانوم متاهل ۲۹ ساله پنج سال از ازدواجم میگذره شوهرم ۳۶ ساله بچه نداریم . خلاصه یک زندگی معمولی را در کنارهم شروع کردیم هردو ازدواج دوم مان هست . من یک خانم تمیز مسولیت پذیر منظم با احساس هستم ولی شوهرم ظاهراً مظلوم و مهربان ولی ساکت آرام تو دار و زود رنج . خلاصه من با هزار امید زندگی ام را شروع کردم وبا امید اینکه این بار خوشبخت میشم شوهرم شغلش کشاورزیه زندگی عادی داشتیم او بی توجه ساکت نورمال بود ولی رفته رفته بعچهشگ گفتم خیلی حرف زدم خیلی سعی کردم که شور هیجان احساس توجه محبت می‌خوام اما بی فایده بود اوایل گوش میداد سکوت میکرد ولی بعدها پرخاشگری میکرد و توهین خلاصه قبول نداشت که بی محبتی می‌کنه بهم قصه کوتاه کنم اواخر من خیلی داغون بودم ازبس به من کار نداشت مهمونی خونه مامانم هرجایی میرفتم اصلا کاری نداشت کلا سختگیر نیست کاری نداره دلش برام تنگ نمی‌شود زنگ نمی‌زد ولی بدی هم نمی‌کرد تا اینکه من فشار آوردم چرا اینجوریه منم زن هستم تو مثل یک برادر شوهر بامن رفتار میکنی تا شوهر ولی قبول نداشت و ناراحت میشد دیگه شبا دیر میومد لام تا کام حرف نمیزد اصلا یکبار نمیپرسید چی میخوای چی دوست داری چی نداری چی کمبود داری تا بهش میگفتم تو به فکر من نیستی می‌گفت کارت عابر پیشت هست خوب برو بخر منکه نگفتم نخر خلاصه متوجه شدم یک زنی میخواد حرف نزنه خودش خودشو خوشحال کنه و ازش هیچ نخواد جز پول از رفتارش خیلی شاکی بودم و قصه می‌خوردم بچه دار نشدیم البته خودش هم خیلی عاشق بچه نبود ولی گفتم بریم دکتر رفتیم دکتر آزمایشات و اینا انجام شد گفت اسپرم صفر هیچ درمانی نداره دیگه بچه دار نمیشی به شوهرم گفت بعد خلاصه برای هردومون خیلی سخت گذشت اون می‌رفت سرکار شب میومدو می‌خوابید میل به خوردن هم خیلی نداشت به من گفت طلاق میدم برو به پای من نشین مهریه هم میدم ولی من دعواش کردم گفتم دیگه این حرفو نزن اگر منو دوست داری من به خاطر بچه نمیرم هزار سال باهات زندگی میکنم ولی توهم کاری بکن که حداقل به خودم بگم بچه ندارم شوهرم که عاشقم هست چیزی نگفت ولی نه شوخی نمی‌کرد محبت نمیداد حرف نمیزد فایده نداشت تا خودش یه روز خودشو لو داد که مدتی هست معتاد شده به گفته خودش اول تریاک بعد چند ماهی شیشه ولی می‌خوام ترک کنم منو فرستاد خونه مادرم و ترک کرد برگشتم سعی میکردم باهاش خوب باشم و از این به بعد زندگی عالی داشته باشیم قسم دادم که دیگه اشتباه نکنه به پاش هستم از اون روز چیزی که ازش ندیدم ولی رفتارش چندان تغییر نکرده و جدیدا میل به جنسی اش خیلی کم شده قبلا ده روز یکبار ولی همیشه من پیش قدم هستم ولی الان دوهفته میگذره انگار نه انگار من میرم سمتش تحریکش میکنم ولی بازم بی فایده من یک زن جوانم اون بچه دار نمیشه حتی خواستم باهاش بمونم و حاضر شدم حس مادری رو تجربه نکنم چون تو مرامم بی وفایی نیست به جای اینکه من عزیز دردونه اش زندگیش تمام وجودش عشقش باشم برعکس وقتی هم بهش میگم اینارو میگه خوب نشین برو من همینم زیاد گریه کنم و گله کنم اعصبانی میشه و درک نمیکنه وقتی ناراحتم دلتنگم گریه میکنم با خودم به جای بیاد دلداری بده امید بده دل آسا بکنه برعکس میاد چهارتا فحش میده میگه خسته کردی منو من نمیگم شما بگید آیا من مقصرم به خدا یک بار سمت خیانت گناه نرفتم یک دوست هم ندارم چه برسه به دوست پسر . خونه کارهای خونه به طور احسنت انجام میدم ولی همیشه مخالف حرف های کنه هم نظرم نیست باید همیشه سکوت کنم اگر گاهی دلم بگیره گله کنم جنگ دعوا دیگه بریدم از اینور هم نمی‌خوام جدا بشم حس جدایی طلاق برام خیلی خیلی سخته نمیتونم تحمل کنم که ازش جدا بشم خودشم هیچ اقدامی نمیکنه بره مشاوره یادکتر با به من بگه کمک کن خوب بشم هیچی نمیگه میخوره می‌خوابه سرکار میره خبری از شوخی مستی هیجان عشق نیست تورو خدا راهنماییم کنید من باید چیکار کنم الان همین امشب با چشم گریه دارم اینو می‌نویسم حتی شبت میرم کنارش شوخی دستی میکنم پیشنوازی لمس میکنم که تحریک بشه بیاد سمتم ولی نه جان مادرم دلم لک زده یه بار صبح از خواب بیدار بشه منو بغل بگیره چشام نگاه کنه بوسم کنه بگه خوشحالم تورو دارم چون پدر مادر نداره چندتا برادر داره فقطو وقتی هم من میرم سراغش که من باهاش شوخی کنم استقلال نمیکنه و من همچنان به ذوقم میخوره یعنی کاری کرده که عزت نفسم غرورم زیباییم روبام امیدم همه رو از دست بدم حتی بهش گفتم من پا به پاتم فقط خوب شو عشق بورز ولی نه بدی هم گفتم میرم میگه برو چیکار کنم که میری واااای یعنی واقعا حق من از این زندگی همینه

۰

۱