من هم حدود 1 سال برای پایان نامه ام زحمت کشیدم آخرش هم دیدم که زیر باد و بارون و آفتاب در تراس خونه استاد کنار بقیه پایان نامه ها دارد خاک می خورد. حیف اونهمه زحمتی که کشیدم.
تنها شخصی که خودش پایان نامه اشو خودش می نویسه تو کلاس من هستم بقیه دادن بیرون و دفاع کردند و نمره عالی گرفتند خوب چیکار کنند، من که خودم مینویسم موندم توش آخرش هم میگن تنبل بوده تا اینجا کشیده واقعا
سلام
باشگاه از مسئولین دولتی و مجلس بخواهید قانونی فراگیر برای امتیاز داشتن پایان نامه‌ها کاربردی تدوین و عملی کنند، اگر هم این قانون هست آن را تقویت کنند.
خیلی زشت است مثلا ساده‌ترین فرآورده‌های نفتی وارد کشور میشود و در حین حال جامعه دانشگاهی هم رتبه‌های برتر دنیایی داشته باشد!!!
پیدا کردن نشریه ای برای چاپ مقالات دوره دکترا هم مصیبتی است که مافیای عجیبی را ایجاد کرده است. کاش دانشگاه ها در سایت خودشان مقاله ها را چاپ می کردند و الزامی به چاپ در نشریه های چاپی ایجاد نمی شد.
مرا پندی بداد استادِ دانا !
فراموشم نشد هرگز همانا !
مقاله چاپ کن تا می توانی !
مقاله بهترین چیز است جانا !
اگرچه محتوای آن مهم نیست !!!
شویم از امتیازِ آن توانا !
متاسفانه خیلی از ما هدف اصلی از درس و دانشگاه رو فراموش کرده ایم. بعضی دانشجوها هدف اصلی رو نمره و مدرک میدونن بعضی استادها هم هدف غایی و نهایی رو مقاله می دونن. اما متاسفانه متاسفانه متاسفانه هیچکس نمی خواد باور کنه که اگر دانشجویی درس رو یاد نگرفته باشه، به هیچ وجه نمی تونه کار پژوهشی انجام بده.
متاسفانه کیفیت آموزش (چه حضوری و چه مجازی) در دانشگاه های ما اصلاً مناسب نیست؛ حداقل توی دانشگاه های کوچیکتر اینطوریه.
متاسفانه هیچ نظارتی روی درس دادن استادها نیست. من در طول سالهای تحصیلم استادهایی داشته ام که کلاً سه یا چهار جلسه درس داده اند و بقیه جلسات در انتهای کلاس نشسته اند و دانشجوها پای تخته ارائه داده اند. این در حالی است که طبق سرفصل های وزارت علوم، به هیچ وجه برای درس های تئوری، نباید پروژه عملی یا تحقیق داده بشه. حتی در سرفصل های وزارت علوم، نحوه امتحان گرفتن درس ها و کتاب های مرجع هم مشخص شده اما خیلی از استادها اصلاً توجهی به سرفصل ها ندارند.
استادهایی داشته ایم که برای یک درس کلاً دو یا سه فصل درس داده اند در حالی که طبق سرفصل های وزارت علوم، موظف بوده اند حدود سیزده یا چهارده فصل رو تدریس کنند. نمیدونم مسئولین بالاتر، از اینگونه موارد اطلاع دارند یا نه؟ اما بهتر هست نظارت روی کار استادها بیشتر بشه.
البته بعضی دانشجوها هم در تعطیل کردن هفته های ابتدایی و انتهایی ترم مقصرند و باعث میشن عملاً زمان کافی برای تدریس کامل سرفصل ها وجود نداشته باشه.
نکته مهم بعدی که خیلی کم مورد توجه قرار می گیره این هست که بعضی استادها برای دروس تئوری، پروژه های عملی یا نرم افزاری تعیین می کنن و دانشجوها هم مجبورند برای نمره، این پروژه ها رو انجام بدهند. اون وقت در انتهای ترم، استاد از دانشجوها می خواهد که پروژه ها رو تبدیل به مقاله کنن؛ این کار واقعاً یک نوع سوء استفاده از دانشجوهاست، چون استادها کوچکترین نقشی در نوشتن این مقاله ها ندارند اما در پایان هر ترم، چندین مقاله نوشته میشه که با نام استاد چاپ میشن و امتیازش فقط توی جیب استادها میره.
خواهش میکنم مسئولین به این مشکلات توجه کنن. چون اینجور مشکلات باعث میشن که ارزش کارهای پژوهشی و ارزش مدرک دانشگاهی روز به روز کمتر بشه.
توی این خبر و خیلی خبرها و تحلیل های دیگه، مشکلات دانشگاه و پژوهش به طور کامل و واضح مطرح میشه، و حتی راهکارهای متنوعی هم برای رفع این مشکلات ارائه میشه. چیزی که ذهن منو مشغول کرده اینه که با این همه تحلیل و راهکار، پس چرا در عمل شاهد هیچ تحولی در زمینه دانشگاه و پژوهش نیستیم؟!
سالهاست همینطور داره سپری میشه؛ هزاران دانشجو وارد دانشگاه میشن و هزاران مقاله و پایان نامه می نویسن و سرانجام هم "باسواد" یا "بیسواد" فارغ التحصیل میشن؛ اما هنوز که هنوزه از "ارتباط صنعت و دانشگاه" خبری نیست؛ مقاله ها برای رفع مشکلات بومی کشور خودمون نوشته نمیشن؛ خیلی از فارغ التحصیل ها بیکارن و ... . پس کی زمان عمل فرا میرسه؟
پایان نامه من در مورد یه نوع موتور بود که فقط توی بعضی کشورهای خاص استفاده میشد و اصلاً توی کشور ما اون نوع موتور کاربرد نداشت. اما استاد اصرار داشت که باید موضوع پایان نامه در خصوص این نوع موتور باشه. و استدلالش هم این بود که مقاله نویسان بین المللی روی این نوع موتور پژوهش انجام میدن! (به قول معروف مُده!)
سرانجام هم پایان نامه رو در همون زمینه نوشتم بدون اینکه کوچکترین فایده ای برای من داشته باشه یا مشکلی از کشور خودمون رو حل کنه!
تنها فایده اش مقاله ای بود که از پایان نامه استخراج کردم و به نام استاد محترم چاپ شد!! در واقع، خود استاد هم از روز اول هدفش مقاله بود، نه پایان نامه!
دانشگاه های بزرگ رو نمی دونم ولی توی دانشگاه های کوچیکتر، اصلاً دانشجو حقی برای تعیین موضوع پایان نامه نداره. استاد هرچی بگه، دانشجو باید انجام بده.
مهم هم نیست دانشجو به اون موضوع پایان نامه علاقه داره یا نه؟
مثلاً توی یه دانشگاه کوچیک کلاً چهار یا پنج تا استاد برای یک رشته وجود داره که ظرفیت استاد راهنماها هم فوری تکمیل میشه و خیلی از دانشجو ها مجبورند پایان نامه رو با استادی بردارند که تخصصش در یه زمینه کاملاً متفاوته!
من خودم در دوران لیسانس، هشت ترم در یک گرایشی درس خوندم، اونوقت ترم هشتم چون ظرفیت استادهای اون گرایش پُر شد مجبور شدم پایان نامه رو با استادی از یه گرایش دیگه بردارم!
کسانی که رشته های مهندسی درس خوندن می دونن که مثلاً در رشته برق گرایش قدرت با کنترل چقدر فرق داره یا توی رشته مکانیک، سیالات و جامدات چقدر متفاوتند؛ با این حال از این اتفاق ها برای خیلی از دانشجوها می افته که باعث میشه زندگیشون تباه بشه.
خداییش اگه بعضی از استادها اونقدری که برای نوشتن مقاله و طولانی کردن پایان نامه جدیت به خرج میدن، اگه یکهزارم اون مقدار رو برای درس دادن به کار می بردند، الآن فضاپیماهای ما خارج از منظومه شمسی رو هم فتح کرده بودن!!
میگن یه نفر خونه اش آتیش گرفته بود، بعد یه نفر دیگه به جای کمک اومده بود یه بلال گرفته بود روی آتیش!
حکایت حال دانشجوهاست. استادها می بینند که دانشجوها نه کار دارند نه پول دارند نه امید دارند نه ...؛ بنابراین میگن حالا که این دانشجو وضعش اینجوریه ما هم سعی کنیم حداکثر استفاده رو ازش ببریم. به همین خاطر دانشجو رو مجبور می کنن که مقاله بنویسه و الکی از پایان نامه ایراد میگیرن تا حجم پایان نامه زیاد بشه و به جای یک مقاله، دوتا یا سه تا مقاله ازش بیرون بیارن!
باشگاه از مسئولین دولتی و مجلس بخواهید قانونی فراگیر برای امتیاز داشتن پایان نامه‌ها کاربردی تدوین و عملی کنند، اگر هم این قانون هست آن را تقویت کنند.
خیلی زشت است مثلا ساده‌ترین فرآورده‌های نفتی وارد کشور میشود و در حین حال جامعه دانشگاهی هم رتبه‌های برتر دنیایی داشته باشد!!!
فراموشم نشد هرگز همانا !
مقاله چاپ کن تا می توانی !
مقاله بهترین چیز است جانا !
اگرچه محتوای آن مهم نیست !!!
شویم از امتیازِ آن توانا !
که این دو عمر ما را داده بر باد !
بسازم خنجری از جنس سواد !
زنم بر "مقاله" تا "علم" گردد آزاد !
متاسفانه کیفیت آموزش (چه حضوری و چه مجازی) در دانشگاه های ما اصلاً مناسب نیست؛ حداقل توی دانشگاه های کوچیکتر اینطوریه.
متاسفانه هیچ نظارتی روی درس دادن استادها نیست. من در طول سالهای تحصیلم استادهایی داشته ام که کلاً سه یا چهار جلسه درس داده اند و بقیه جلسات در انتهای کلاس نشسته اند و دانشجوها پای تخته ارائه داده اند. این در حالی است که طبق سرفصل های وزارت علوم، به هیچ وجه برای درس های تئوری، نباید پروژه عملی یا تحقیق داده بشه. حتی در سرفصل های وزارت علوم، نحوه امتحان گرفتن درس ها و کتاب های مرجع هم مشخص شده اما خیلی از استادها اصلاً توجهی به سرفصل ها ندارند.
استادهایی داشته ایم که برای یک درس کلاً دو یا سه فصل درس داده اند در حالی که طبق سرفصل های وزارت علوم، موظف بوده اند حدود سیزده یا چهارده فصل رو تدریس کنند. نمیدونم مسئولین بالاتر، از اینگونه موارد اطلاع دارند یا نه؟ اما بهتر هست نظارت روی کار استادها بیشتر بشه.
البته بعضی دانشجوها هم در تعطیل کردن هفته های ابتدایی و انتهایی ترم مقصرند و باعث میشن عملاً زمان کافی برای تدریس کامل سرفصل ها وجود نداشته باشه.
نکته مهم بعدی که خیلی کم مورد توجه قرار می گیره این هست که بعضی استادها برای دروس تئوری، پروژه های عملی یا نرم افزاری تعیین می کنن و دانشجوها هم مجبورند برای نمره، این پروژه ها رو انجام بدهند. اون وقت در انتهای ترم، استاد از دانشجوها می خواهد که پروژه ها رو تبدیل به مقاله کنن؛ این کار واقعاً یک نوع سوء استفاده از دانشجوهاست، چون استادها کوچکترین نقشی در نوشتن این مقاله ها ندارند اما در پایان هر ترم، چندین مقاله نوشته میشه که با نام استاد چاپ میشن و امتیازش فقط توی جیب استادها میره.
خواهش میکنم مسئولین به این مشکلات توجه کنن. چون اینجور مشکلات باعث میشن که ارزش کارهای پژوهشی و ارزش مدرک دانشگاهی روز به روز کمتر بشه.
مرا آواره کردی ای مقاله!
ز دستت یک دَم آسایش ندارم!
مرا دیوانه کردی ای مقاله!
سالهاست همینطور داره سپری میشه؛ هزاران دانشجو وارد دانشگاه میشن و هزاران مقاله و پایان نامه می نویسن و سرانجام هم "باسواد" یا "بیسواد" فارغ التحصیل میشن؛ اما هنوز که هنوزه از "ارتباط صنعت و دانشگاه" خبری نیست؛ مقاله ها برای رفع مشکلات بومی کشور خودمون نوشته نمیشن؛ خیلی از فارغ التحصیل ها بیکارن و ... . پس کی زمان عمل فرا میرسه؟
سرانجام هم پایان نامه رو در همون زمینه نوشتم بدون اینکه کوچکترین فایده ای برای من داشته باشه یا مشکلی از کشور خودمون رو حل کنه!
تنها فایده اش مقاله ای بود که از پایان نامه استخراج کردم و به نام استاد محترم چاپ شد!! در واقع، خود استاد هم از روز اول هدفش مقاله بود، نه پایان نامه!
مهم هم نیست دانشجو به اون موضوع پایان نامه علاقه داره یا نه؟
مثلاً توی یه دانشگاه کوچیک کلاً چهار یا پنج تا استاد برای یک رشته وجود داره که ظرفیت استاد راهنماها هم فوری تکمیل میشه و خیلی از دانشجو ها مجبورند پایان نامه رو با استادی بردارند که تخصصش در یه زمینه کاملاً متفاوته!
من خودم در دوران لیسانس، هشت ترم در یک گرایشی درس خوندم، اونوقت ترم هشتم چون ظرفیت استادهای اون گرایش پُر شد مجبور شدم پایان نامه رو با استادی از یه گرایش دیگه بردارم!
کسانی که رشته های مهندسی درس خوندن می دونن که مثلاً در رشته برق گرایش قدرت با کنترل چقدر فرق داره یا توی رشته مکانیک، سیالات و جامدات چقدر متفاوتند؛ با این حال از این اتفاق ها برای خیلی از دانشجوها می افته که باعث میشه زندگیشون تباه بشه.
حکایت حال دانشجوهاست. استادها می بینند که دانشجوها نه کار دارند نه پول دارند نه امید دارند نه ...؛ بنابراین میگن حالا که این دانشجو وضعش اینجوریه ما هم سعی کنیم حداکثر استفاده رو ازش ببریم. به همین خاطر دانشجو رو مجبور می کنن که مقاله بنویسه و الکی از پایان نامه ایراد میگیرن تا حجم پایان نامه زیاد بشه و به جای یک مقاله، دوتا یا سه تا مقاله ازش بیرون بیارن!
مقاله است، مقاله است، مقاله است!