من نظرشوقبول دارم وضع مالی بدی ندارم ولی ازهمین الان دارم روی بچه ام کارمیکنم که روی پای خودش بیسته یعنی هرچی میخواد میگم ۸۰درصدشومن میدم ۲۰درصدش برای خودت عید۱۴۰۰برای اولین بارفرستادمش دست فروشی کنارخیابون وخودمم نامحسسوس مراقبش بودم نمیدونید که چه نتیجه خوبی داشت وقتی کل جنساشو فروخت انقدر خوشحال بود که الان هرروز التماس میکنه که برم دست فروشی پول دربیارم خوب این بچه دیگه راهشو گیراورد وکسیم نداشته باشه خرج خودشو درمیاره وازنظرمن این بچه درایندحتما موفق خواهدبود الان جوری شده که هرچی بخواد اول خودش ۲۰درصدشو جورمیکنه بعدمیگه من فلان چیزو میخوام

در مورد جامعه هم صدق می کند چرا جامعه ما از ضریب تاب آوری کمی برخوردار است

بروید بچه هاتون رو زندگی طبیعی آموزش بدین : تولید و نگهداری گاو و گوسفند و لبنیات و کشاورزی و دامداری و پشم و پنبه برای تولید پارچه بعلاوه ی آموزش تقوا تا آب باران داشته باشند تا مستقل و متأهل شن خیلی زود و زندگی سالمی داشته باشن نسلشون ، آیا این زندگی شهرنشینان سالم هست یا زندگی واقعی روستاییان که تما م نیازهای بچه هاشون به موقع برآورده میشد( خوراک و مسکن و ازدواج سالم پایدا ر شیرین) .

من که دیگه به این حرفهاتوجه نمیکنم یادمه یه زمانی بچه م کوچیگ بودمیگفتن بچه وقتی گریه کنه نباس بغلش کنی وتوجه به گریه ش نکن منم همین کارومیکردم اماالان میگن به محض گریه بایدبغل کنین که احساس امنیت کنه والان من موندم ویه دنیاپشیمونی واحساس گناه به شماهم توصیه میکنم مطابق باشرایط خودتون به خواسته هاش جامه عمل بپوشیدکه بعدهامثل من پشیمون نشیدالبته اگه نظرم منتشربشه

با سرکوب کردن کودک

با داد زدن و کتک زدن بچه

باخریدبسته های اینترنتی حداقل 4 گیگابایت ومشغول شدن به بازی های موبایلی.!

به نظرم، رفتار بچه‌ها بستگی به این داره که والدین چه چیزی رو به عنوان ارزش برای اون‌ها تعریف می‌کنند. مثلاً در دوران مدرسه که بودم خیلی همکلاسی‌هام شیفته‌ی بازی‌های رایانه‌ای یا فیلم و انیمیشن بودند و به هر بهانه‌ای شده از والدین‌شون پول می‌گرفتند که بازی‌های جدید بخرند. اما همکلاسی‌هایی هم داشتم که اصلاً اینطور نبودند و اصلاً هدف و نگاهشون به زندگی خیلی متفاوت بود. مثلاً چند تا همکلاسی داشتم که از همون دوران مدرسه دنبال کار و پول درآوردن بودند. نمی‌دونم چطور کار پیدا می‌کردند اما هر وقت قرار بود مثلاً دیوارهای مدرسه یا حوض‌های پارک یا بلوارها رنگ بشه، می‌دیدم اون‌ها این کارها رو انجام می‌دادند و پول می‌گرفتند. یعنی کاملاً روی پای خودشون بزرگ می‌شدند. و من حتی یکبار هم ندیدم که دنبال بهانه گرفتن و مثلاً بازی رایانه‌ای و اینجور چیزها باشند. به نظر خودم، رفتار خانواده باعث شده بود که بعضی بچه‌ها فقط دنبال تفریح باشند و بعضی‌ها فقط هدف‌شون کار باشه.

نمیدونم

با چشم غره و اخم و دست انداختن بچه

حالا من پدر مادر اگر هم بخوام بچه ام رو با تلاش و زحمت آشنا کنم تو همین فامیل و در و همسایه میگن چقد به بچه ات سخت میگیری چرا هرچی میخاد براش نمیگیری میخای مثل خودتون که دوران سختی رو گذروندین اونم بهش سخت بگذره؟

قدیم‌ترها شغل‌های والدین نوعی مهارت محسوب می‌شد و اکثر بچه‌ها هم خواه و ناخواه این مهارت‌ها رو یاد می‌گرفتند و از همون بچگی معنی کار کردن و تلاش رو می‌فهمیدند؛ همچنین مفهوم برنامه‌ریزی برای زندگی رو می‌فهمیدند که چه وقت باید کار کنند و چه وقت باید بازی کنند. اما باید قبول کنیم که خیلی از والدین الآن خودشون هم مهارت خاصی بلد نیستند. حتی برنامه‌ریزی‌ها هم عوض شده. الآن والدین، بچه‌ها رو از همون دوران مدرسه تشویق می‌کنند که به دنبال شغل‌های اداری و تروتمیز باشند. گرچه شغل‌های اداری هم سختی‌های خودش رو داره، اما این تشویق‌ها باعث میشه یه ذهنیت راحت‌طلبی در بچه‌ها به وجود بیاد و یواش یواش بچه‌ها توی زندگی عادی هم عادت می‌کنند که همه چیز رو بدون زحمت و تلاش به دست بیارند.