بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی گزیده به انعکاس آن در ادبیات پارسی، پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم.
فَتِلْک بُیوتُهُمْ خَاوِیةً بِمَا ظَلَمُوَّاْ إِنَّ فِی ذَلِک لاَیةً لِّقَوْمٍ یعْلَمُونَ (52) وَاءَنجَینَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَکانُواْ یتَّقُونَ (53)
پس این خانههای آنهاست که به خاطر ظلمی که کردند ویران و خالی شده است، و قطعاً در این (کیفر، عبرت و) نشانه روشنی است برای اهل علم و آگاهی. (52) و مؤمنان و کسانی را که اهل پروا بودند، (از مهلکه) نجات دادیم. (53)* کلمهی «خاویة»، هم به معنای سقوط، فنا و ویرانی است، و هم به معنای خالی شدن از ساکنان میباشد.* آثار باستانی عبرت آموز باید برای آیندگان حفظ شود. (فتلک بیوتهم)* عقوبت، مخصوص آخرت نیست، گاهی ستمگران، در دنیا به عقوبت میرسند. (فتلک بیوتهم خاویة)* عبرتها و نشانهها، به تنهایی کافی نیست؛ انگیزهی عبرت آموزی در انسانها لازم است. (لا یة لقوم یعلمون)* سرنوشت انسان، در گرو اعمال اوست. (خاویة بما ظلموا انجینا الّذین آمنوا)* قهر الهی، تر و خشک را با هم نمیسوزاند، لذا افراد متّقی استثنا میشوند و نجات مییابند. (و انجینا الّذین آمنوا و کانوا یتّقون)
* آثار ایمان و تقوا، مخصوص آخرت نیست؛ اهل تقوا، در دنیا نیز نتیجهی کار خود را میبینند. (و انجینا الّذین آمنوا و کانوا یتّقون)* ایمانی کارساز است که با تقوای دائمی همراه باشد. (آمنوا و کانوا یتّقون) برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید