سلام من داستانم حقیقتا از بچگیم بوده ک در یک خانواده بی توجه و مسولیت بزرگ شدم بابام دوتا زن داشت از اون زنش ک زن اولیشه چهارتا بچه داشت اونام بزرگن درحد ۲۳ تا ۲۵ سال منم ۶ سالم بود کلا تک تک اون روزارو یادمه ک دعوا میکردن منو میزدن با اقام دعوا میکردن سر مادیات
خلاصه اون روزا تموم شدن همه هرچی میخواستن بردن و رفتن و یکی ازدواج کرد و یکی...
هیی نگاشون میکرم میگفتم منم بزرگ میشم هیچ کدوم از این کارارو نمیکنم پا خودم مییستم و این حرفا خلاصه حال خودمو خوب میکردم
خیلی خودمو میزدم گریه میکردم اونقدری دلم میگرفت موقعی ک بچه بودم ک حس بودن تو زندونو داشتم ن عمویی دارم حالمو بپرسه تا الانم اینجوره هیچیکی نیست الانم از بیکاری نشستم بنویسم برا شما ن من خالی بشم خیلی حرف دارم بگم ک تنهام گذاشت از بی پولی بگم از من پسرک تنهای یتیم بگم الان بعضیا میان میگن تو ک لقمت تو دهنته زیر ی سقف هم زندگی میکنی ب اونی ک اینجور میگه میخوام بگم چقدر خون میریزم شبا
خیلی بد شدم خیلی بد اخلاق شدم خیلی بد اخلاق شدم من خیلی بدم اونقدری بدم ک از خودم بدم میاد بدم چون تنهام کسی منو میفهمه
دهنم همش مزه تلخ میده دندونام با اینکه بجز سیگار نمیکشم دارن تک تک خراب میشن چشمام دیگ خوب نمیبینن موهام دارن میفهته
خدا همه آرزوهام خاک شدن فقط اینو از تو میخوام که کسیو محل من نزاری و روزامو نشونش ندی
فقط همینو بگم هر وقط کسی دلش گرفت چشماتو ببر بالا و مغزت نگاه کن فقط اونجا میتونی ی دنیای خوبی درست کنی واست ک ترو از خودکشی دور کنی
نگفتم اینو بگم موقعی گ گفتم از بچگیم و فکر کردم بزرگ بشم بهتر بشم میخوام بگم ک اصلا همون موقعش هم بهتر از الانه الان دیگ هیچیکی نیست
جطا خانوادمو کم میبینم در روز فقط یک بار میبینم...
حال همه شما خوب باشه

نمی‌دونم چقدر تنهام که احساس میکنم روحی در خونه ام و بخاطر اسمی که دارم سخت میتونم تصور کنم که کسی منو با این اسم صدا بزنه چون کسی منو دوس نداره و منو درک نمیکنه از داشتن این اسم خیلی عذاب میکشم ولی با این وجود دارم صبر میکنم روزی بیاد که فقط خدا برام کافی باشه و امیدی به مخلوقاتش نداشته باشم

سلام منم واقعاً دلم براتون میسوزه شما از منم بد ترین من از زندگی خسته شدم کلاً نمیخوام زندگی کنم خوابم نمیبره نمیتونم فکر کنم غذا خوب نمیخورم دارم دیوونه میشم هر روز گریه میکنم کلاً اعصاب و روانم به هم ریخته برای هیچی هیجان ندارم بعضی وقت ها به خودم میگم برای چی به دنیا آمدی آه واقعاً چرا

دل نهادم به تنهایی که جز این چاره ندارم/:♡º

من خیلی افکار خودکشی تو سرمه نمیدونم با تنهاییم چیکار کنم سلامت روانم به شدت ضربه خورده

روزانه حتی بیشتر از ۱۲ساعت تنهام نه دوستی کنارمه نه خانواده ای کنارمه تنها توی خونه با چهاردیواری بقیه روز هم به خواب میگذره غذاهای الکی میخورم یا کلا غذا نمیخورم با مشکل چاقی و میگرن و ترس از اجتماع مواجهم

تنها بودن چیز خوبیه گاهی انسان تجربه کنه خوبه بشینیم فکر کنیم و گریه کنیم ناراحت بشیم ولی میدونیم تنها کسی که دوسش داریم خودمون هستیم با خودت درد دل کن با خودت حرف بزن فکر کنیم یکی هست که با حرف میزنه اونم صدای درونمون هست که فقط میتونه تو تنهایی ما رو ارام کنه

واقعا جالبه. نظرات رو خوندم. چقدر به حال خودتون دلتون می سوزه. منم اینطور بودم. تنهایی هم انتخابه. انتخاب آدم های ضعیف که به حال خودشون دل می سوزانند. اصلا مسئله تنها بودن یا نبودن نیست. مسئله اینه که حالمون خوب باشه. هرچقدر توقعت رو بیاری پایین تر، قانع تر باشی و نگاهت رو به جلو باشه حالت بهتره. شاکر باش تا خوشبخت باشی!
شاید دور و برت آدم هایی باشن که منتظر باشن تو از تنهایی درشون بیاری. نگاهت رو عوض کن بابا!

سلام دوستان من همه نظرات رو خوندم هر کسی به یک صورت از تنهایی خودش و اینکه من از همه تنها ترم گفته واقعیت اینه که همه کسانی که این کلمه تنهایی رو سرچ میکنم و اینجا کامنت میزاریم بدون شک تنها هستیم ولی چیزیو که می‌خوام بگم اینه که( من حتی نمیتونم بگم چه طوری تنهام)اومید وارم حال دل هممنون خوب شه‌ دوستتون دارم

من اوایل از تنهایی می ترسیدم و بدم میومد . اما زمان زیادی گذشت و من با ادمای بیمعرفتی اشنا شدم که دلمو خیلی سخت شکستند . واسه ی همینم ترجیح میدم تنها باشم و خودم رو دوست داشته باشم تا اینکه حس کنم همش نیاز دارم کس دیگه ای منو دوست داشته باشه. یادتون باشه دوستان خودتون مهم تر از بقیه اید . حتی اکر لازمه تنها باشید اما خودتونو و قلبتونو به هر قیمتی نشکنید... {بمان تنها که تنهایی به این تن ها شرف دارد}

تنهام کسی دوستم نداره خدا هم دوستم نداره.):

نمیدونم چراباوجوداینکه دوستای زیادی دارم واطرافم شلوغه بازم تنهایی روحس میکنم ازخودم واطرافیانم متنفرم هی کاش می شدیه روز بخوابم ودیگه بیدارنشم

خیلی فلسفی بود

حتی خودمم،تنهام گذاشت ورفت

از بچگی تا 17 سالگی یه جا زندگی میکردم کلی دوست و رفیق داشتم (علی رغم افسردگی مقطعی ) ولی لاقل چندتا رفیق صمیمی داشتم . ولی الان یکساله محل زندگیم عوض شده خیلی تنها شدم ، اونم منی که رفیق جدید به راحتی نمیتونم پیدا کنم خیلی تو این مدت سختی کشیدم فقط نمیدونم چی بگم...