من از ۱۶ سالگی این بیماری رو دارم الان ۲۷سال سن دارم اول از ابرو هام شروع شد بعد مژه هام چند سال انجام نمیدادم یا کمتر انجامش میدادم.ولی الان یکی دوساله شروع کردم به کندن ریشم.روز به روزم شدیدتر میشه.راستش تا الان نمیدنستم این یه بیماریه ولی امروز فهمیدم دوستان خوبی مثل شما هستن که میتونید کمک کنید.ممنون از همه ی شما دوستان.به امید غلبه به این بیماری مزمن.

درود به همه عزیزان.من از ۱۴ سالگی مو هام و میکنم الان ۴۰ ساله هستم .میدونم علتش استرس و ناراحتی .چون دو تا فرزند دارم الان خیلی سعی میکنم لااقل جلوی اونا این کار و نکنم .ولی نباید بگیم که غیر ممکنه .من هر وقت ناراحتم سعی میکنم کتاب بردارم .یا برم پیاده روی خیلی کمک میکنه به حالم .باید از مسائل به سرعت گذشت کنیم و ذهنمان و رها کنیم.به امید سلامتی همگی

درود عزیزان .من بیست سال با این بیماری زندگی کردم شروع بیماری از اضطراب و استرس یک درگیری خانوادگی بود .حدود یکسال ونیم زیر نظر پزشک قرص فلووکسامین مصرف میکنم و خیلی راضیم.این بیماری با اضطراب و استرس شدید همراه هروقت تونستید زیر نظر پزشک اضطراب تون رو کم کنید بیماری خود به خود از بین میره.

من از 7سالگی از مژه هام وبعد ابرو وچند سالی هم موهام...خیلی دکتر رفتم قرص خوردم ولی تا خودت اراده نکنی نمیشه...تو این مدت همیشه از اومدن تو جمع نگاهای قفلیه بقیه به صورتم خجالت میکشیدم میدونم باعث خجالت خانوادمم میشد ولی چیکار میکردم دست خودم نبود بچه بودم هیچ آگاهی نداشتم خانوادم همش میگفت سن ازدواجت نزدیک میشه به خودت بیا...ولی خوب نمیشدم به موهامم رسید موهایی که از پرپشتیش آرایشگرا همیشه شکایت میکردن...اما الان همیشه باید روسر سرم باشه عروسیا همش کلاه گیس همه میدونن دیگه ولی نمیدونن دلیلش چیه خداروشکر مژه ابروهامو دیگه نمیکنم چون خودم خواستم بهشون روغن میزنم..ولی از پس موهام بر نمیام به مدت قط میکنم بعد باز شروع میشه...

من الان بیست ساله موهامومیکنم چندین ساله دارو میخورم با دارو تقریبا کنترل میشه ولی امان از استرس یا اتفاقی من از چندین دکتر پرسیدم حداقل برای من ک بیماری مزمن شده خوب شدن کامل و دارو نخوردن مث معجزه میمونه فلوکستین و ولبان و فلووکسامین با زاناکس خیلی کمتر کرد این کارو یادم نمیاد اخرین باری ک موهام حالت طبیعی مث بقیه رو داشته کی بوده
ی رندگی فرسایشیه دائم در حال مبارزه باخودمم ک انجام ندم سرانجامم شکست میخورم کلی انرژی از دست دادم از این مقابله و بعدم کلی عذاب وجدان نشد جلوشو بگیرم حتی اگر بتونم چند دقیقع انجام ندم بعدش چنان فشاری بهم وارد میشه ک دوبرابرمیکنم.ن دستکش ن عروسک هیچی اثر نکرد تنها چیزی ک بهترم کرد موخامو کوتاه کوتاه کردم

سلام ممکنه همین الان خیلی هاتون توی این صفحه باشید و از درمان بیماریتون ناامید شده باشید. من به خاطر گوشه گیری و منزوی بودنم از چهارده سالگی این بیماریو دارم و الان بیست سالمه.
چند بار هم با یادداشت کردن دفعه هایی که میکنم و ثبت تغییرات توی گوشیم جلوشو گرفتم ولی به محض برگشتن به خوابگاه دوباره شروع میشد و همه آدم های زندگیم رو از خودم میروندم و با هیچکس نمیتونستم جز چت کردن مجازی ارتباطی بگیرم که آرامش داشته باشم این اتفاق واقعا سوهان روحه.
ولی ازتون میخوام ناامید نشین و ادامه بدین شما هر جور که هستید زیبایید.
با همه رنج ها و با همه کمبود ها باز هم روحتون هیچوقت ترکتون نمیکنه و تنهاتون نمیذاره
به این بیماری به چشم یه هدیه نگاه کنید که نقطه اوجی رو توی زندگیتون قرار میده که میتونید به یه آدم متفاوت تبدیل شید از رویاهاتون دست نکشید که همین لحطه هایی که وصل به یه موی باریکه سرنوشت بزرگترین و قوی ترین مردا و زنای تاریخو نوشته.
حس میکنم اینجا آدمایی هستن که میخوان تغییر کنن و خلاف جهت جریان آب شنا میکنن این امتحان بزرگی واسه هممون.
میدونم از پسش برمیایم .
خیلب دوستون دارم که باعث شدین احساس تنهایی نکنم.
خیلی زیاد.

من از 5 سالگی این بیماری رو دارم، الان 28 سالمه، بچه که بودم بابام مدام بخاطر اینکار دعوام می کرد و من بدتر میشدم و یه گوشه رو پیدا می کردم که کسی نبینه اینکارو می کنم، الانم به محض اینکه عصبی میشم حتی خودمم متوجه نمیشم یهو می بینم دارم موهامو می پیچونم و می کنم، سمت چپ سرم خالی شده، دو سال موهامو کوتاه کوتاه کردم و بدون اینکه بخوام جلوی خودمو بگیرم ناخود آگاه دیگه سمت موهام نمی رفتم ولی کنار ناخونامو با دست می کندم، جدا از هر چیزی درمانش آرامشه، من فقط وقتی حالم خوبه اینکارو نمی کنم، ولی وقتی عصبی ام انگار یه ناحیه سرم سنگینی می کنه و نیاز داره که موهاشو بکشم و بکنم،علاوه بر کوتاه کردن کندن موی عروسک یا پیچوندن نخ دور انگشت بعضی وقتها خیلی کمکم میکنه، ولی کلا حالم از این وضعیت بهم می خوره

سلام .من ۲۲ سالمه ، از ۱۷دسالگی شروع شد ، موهام و زیباییشون معروف بود تو فامیل ، انقد زیاد شد سالهای اول که تقریبا یک دهم موهامم نداشتم و ازون موقع فهمیدم بیماریه و شروع کردم بهومصرف دارو و روانپزشک و از همه اینا بدتر احساس گناه خودم و حال بد مامانم از بیماری من بود، تا حالا چند بار شروع به درمانش کردم، دکتر روانپزشک و پوست همزمان ، زیاد شکست خوردم ،ولی این بار خیلی امیدوارم ، با اینکه سراغم میاد ولی سعی میکنم از ۳ یا ۴ لاخ مو بیشتر نشه و سریع میرم پیش مامانم ک تنها نمونم، این بیماری وقتی خوب میشه که از افسردگی و نارحتینون قوی تر شیم ، اونه که دلیل این همه حال بد میشه.

سلام دوستان
ظاهرا این بیماری درمان نداره وافرادی هم که معالجه شدن معجزه ای روی داده که درست شدن. خودم بیست ساله که این بیماری را دارم و بدتر شدم ولی بهتر هرگز. در مورد آقایان با تراشیدن موی سر و ریش میشه مشکل را برطرف کرد ولی اگه تو نواحی دیگه باشه خدا رحم کنه. واقعا فقط خود خدا میتونه ما را از این مشکل نجات بده

سلام من از ١٨ سالگي اين مشكل رو دارم با اين تفاوت كه من پوست تمام بدنمو ميكنم صورت دست پا پشتم و و و ميدونم نبايد انجام بدم هر دفعه اينو ميگم اما باز هم ... الان ٣٢ سالمه و دندانپزشكم خيلي باعث ناراحتي ميشه گاهي شدتش كم ميشه و گاهي خيلي زياد

فقط نماز و توکل...من به حدی ابروهام رو میکندم که فقط چند تا تار مو مونده بود اما الان خدا رو هزار مرتبه شکر درست شدم

س من ۱۶ سالمه از ده سالگی ابروهام مژه هامو میکنم همه مسخرم میکنن پیش دکترم رفتم قرص داده اصلا فایده نداره نمیدونم چیکار کنم خدا خودش خوبمون کنه برخی از نضر رار و خوندم دامو اروم تر کرد

سلام دوستان واسه رویش دوباره مو تراشیدن مو اثر داره؟

من ۱۸سالمه از سن ۱۳سالکی این بیماری رو دارم
فک نمیکردم بیماری هستش تا که چندمدت هست فهمیدم از اینکه موهامو میکنم آسوده میشم احساس خوبی بهم دست میده قبلا کم بود ولی الان به شدت شده تا جایی که قبلا یه نقطه بود الان به غافل میزنم خودمو الان شده اندازه کف دستم بنابراین همیشه از کلاه استفاده میکنم
میخام این بیماری رو درمان کنم واقعا زجرم میده

من ۲۸ سالمه و از چن ماهگی انگشتم بین موهای مامانم بود و بعد هم ک کلا موهای خودمو میپیچونم و میکنم موهام کم حجم و داغون و پر از موخوره شده ناامید شدم کلا