در دومین جلسه دادگاه مطرح شد؛
تتلو: بابت همه اشتباهاتم عذرخواهی میکنم
تلاوت این سوره شما را نزد دیگران با وقار می‌کند + صوت آیات
فایل صوتی تلاوت سوره انبیا با صدای محمود طبلاوی را اینجا دریافت کنید.
به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، سوره انبیاء بیست و یکمین سوره جزء هفدهم و از سوره‌های مکی قرآن کریم است.
این سوره درباره توحید، نبوت، معاد و غفلت‌زدایی از مردم سخن می‌گوید.
آیات ۸۷ و ۸۸ این سوره که به آیه نماز غفیله یا ذکر یونسیه معروف است و آیه ۱۰۵ که بر ارث بردن زمین توسط صالحان اشاره دارد، از آیات مشهور این سوره است.
پیامبر اکرم (ص) درباره فضیلت سوره انبیاء می‌فرماید: هرکس سوره انبیاء را بخواند خدا از او به آسانی حساب می‌کشد و او را می‌بخشاید و همه پیامبرانی که نامشان در قرآن است یه او سلام می‌گویند.
امام صادق (ع) نیز در این باره فرمودند: هر کس سوره انبیا را از روی شوق بخواند با همه پیامبران در بهشت‌های پرنعمت همدم است و در زندگی دنیا در نظر مردم باهیبت خواهد بود.
فایل صوتی تلاوت سوره انبیا با صدای محمود طبلاوی
دانلود
متن سوره انبیاء همراه با ترجمه
بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
اِقْتَرَ‌بَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَ هُمْ فِی غَفْلَةٍ مُّعْرِ‌ضُونَ ﴿١﴾
براى مردم وقت حسابشان نزدیک شده است و آنان در بى‌خبرى رویگردانند (۱)
مَا یَأْتِیهِم مِّن ذِکْرٍ مِّن رَّ‌بِّهِم مُّحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَ هُمْ یَلْعَبُونَ ﴿٢﴾
هیچ پند تازه‌اى از پروردگارشان نیامد مگر اینکه بازى‌کنان آن را شنیدند (۲)
لَاهِیَةً قُلُوبُهُمْ ۗ وَ أَسَرُّ‌وا النَّجْوَى الَّذِینَ ظَلَمُوا هَلْ هَـٰذَا إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُکُمْ ۖ أَفَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَ أَنتُمْ تُبْصِرُ‌ونَ ﴿٣﴾
در حالى که دلهایشان مشغول است و آنانکه ستم کردند پنهانى به نجوا برخاستند که: آیا این مرد جز بشرى مانند شماست؟ آیا دیده و دانسته به سوى سحر مى‌روید؟ (۳)
قَالَ رَ‌بِّی یَعْلَمُ الْقَوْلَ فِی السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ ۖ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ ﴿٤﴾
پیامبرگفت: پروردگارم هرگفتارى را در آسمان و زمین مى‌داند و اوست شنواى دانا (۴)
بَلْ قَالُوا أَضْغَاثُ أَحْلَامٍ بَلِ افْتَرَ‌اهُ بَلْ هُوَ شَاعِرٌ فَلْیَأْتِنَا بِآیَةٍ کَمَا أُرْ‌سِلَ الْأَوَّلُونَ ﴿٥﴾
بلکه گفتند: خوابهاى شوریده است نه بلکه آن را بربافته بلکه او شاعرى است پس همان گونه که براى پیشینیان هم عرضه شد باید براى ما نشانه‌اى بیاورد (۵)
مَا آمَنَتْ قَبْلَهُم مِّن قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَاهَا ۖ أَفَهُمْ یُؤْمِنُونَ ﴿٦﴾
قبل از آنان نیز مردم هیچ شهرى که آن را نابود کردیم به آیات ما ایمان نیاوردند پس آیا اینان به معجزه ایمان مى‌آورند؟ (۶)
وَ مَا أَرْسَلْنَا قَبْلَکَ إِلَّا رِ‌جَالًا نُّوحِی إِلَیْهِمْ ۖ فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ إِن کُنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ ﴿٧﴾
و پیش از تو نیز جز مردانى را که به آنان وحى مى‌کردیم گسیل نداشتیم اگر نمى‌دانید از پژوهندگان کتابهاى آسمانى بپرسید (۷)
وَ مَا جَعَلْنَاهُمْ جَسَدًا لَّا یَأْکُلُونَ الطَّعَامَ وَ مَا کَانُوا خَالِدِینَ ﴿٨﴾
و ایشان را جسدى که غذا نخورند قرار ندادیم و جاویدان هم نبودند (۸)
ثُمَّ صَدَقْنَاهُمُ الْوَعْدَ فَأَنجَیْنَاهُمْ وَ مَن نَّشَاءُ وَ أَهْلَکْنَا الْمُسْرِ‌فِینَ ﴿٩﴾
سپس وعده خود به آنان را راست گردانیدیم و آن‌ها و هر که را خواستیم نجات دادیم و افراطکاران را به هلاکت رسانیدیم (۹)
لَقَدْ أَنزَلْنَا إِلَیْکُمْ کِتَابًا فِیهِ ذِکْرُ‌کُمْ ۖ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿١٠﴾
در حقیقت ما کتابى به سوى شما نازل کردیم که یاد شما در آن است. آیا نمى‌اندیشید؟ (۱۰)
وَ کَمْ قَصَمْنَا مِن قَرْیَةٍ کَانَتْ ظَالِمَةً وَ أَنشَأْنَا بَعْدَهَا قَوْمًا آخَرِ‌ینَ ﴿١١﴾
و چه بسیار شهر‌ها را که مردمش ستمکار بودند در هم شکستیم و پس از آن‌ها قومى دیگر پدید آوردیم (۱۱)
فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنَا إِذَا هُم مِّنْهَا یَرْ‌کُضُونَ ﴿١٢﴾
پس چون عذاب ما را احساس کردند بناگاه از آن مى‌گریختند (۱۲)
لَا تَرْ‌کُضُوا وَ ارْ‌جِعُوا إِلَىٰ مَا أُتْرِ‌فْتُمْ فِیهِ وَ مَسَاکِنِکُمْ لَعَلَّکُمْ تُسْأَلُونَ ﴿١٣﴾
هان مگریزید و به سوى آنچه در آن متنعم بودید و به سوى سراهایتان بازگردید باشد که شما مورد پرسش قرار گیرید (۱۳)
قَالُوا یَا وَیْلَنَا إِنَّا کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿١٤﴾
گفتند: اى واى بر ما که ما واقعا ستمگر بودیم (۱۴)
فَمَا زَالَت تِّلْکَ دَعْوَاهُمْ حَتَّىٰ جَعَلْنَاهُمْ حَصِیدًا خَامِدِینَ ﴿١٥﴾
سخنشان پیوسته همین بود تا آنان را دروشده بى‌جان گردانیدیم (۱۵)
وَ مَا خَلَقْنَا السَّمَاءَ وَ الْأَرْضَ وَ مَا بَیْنَهُمَا لَاعِبِینَ ﴿١٦﴾
و آسمان و زمین و آنچه را که میان آن دو است به بازیچه نیافریدیم (۱۶)
لَوْ أَرَ‌دْنَا أَن نَّتَّخِذَ لَهْوًا لَّاتَّخَذْنَاهُ مِن لَّدُنَّا إِن کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿١٧﴾
اگر مى‌خواستیم بازیچه‌اى بگیریم قطعا آن را از پیش خود اختیار مى‌کردیم (۱۷)
بَلْ نَقْذِفُ بِالْحَقِّ عَلَى الْبَاطِلِ فَیَدْمَغُهُ فَإِذَا هُوَ زَاهِقٌ ۚ وَ لَکُمُ الْوَیْلُ مِمَّا تَصِفُونَ ﴿١٨﴾
بلکه حق را بر باطل فرو مى‌افکنیم پس آن را در هم مى‌شکند و بناگاه آن نابود مى‌گردد واى بر شما از آنچه وصف مى‌کنید (۱۸)
وَ لَهُ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ ۚ وَ مَنْ عِندَهُ لَا یَسْتَکْبِرُ‌ونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَ لَا یَسْتَحْسِرُ‌ونَ ﴿١٩﴾
و هر که در آسمان‌ها و زمین است براى اوست و کسانى که نزد اویند از پرستش وى تکبر نمى‌ورزند و درمانده نمى‌شوند (۱۹)
یُسَبِّحُونَ اللَّیْلَ وَ النَّهَارَ لَا یَفْتُرُ‌ونَ ﴿٢٠﴾
شبانه روز بى‌آنکه سستى ورزند، نیایش مى‌کنند (۲۰)
أَمِ اتَّخَذُوا آلِهَةً مِّنَ الْأَرْضِ هُمْ یُنشِرُ‌ونَ ﴿٢١﴾
آیا براى خود خدایانى از زمین اختیار کرده‌اند که آن‌ها مردگان را زنده مى‌کنند؟ (۲۱)
لَوْ کَانَ فِیهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّـهُ لَفَسَدَتَا ۚ فَسُبْحَانَ اللَّـهِ رَبِّ الْعَرْ‌شِ عَمَّا یَصِفُونَ ﴿٢٢﴾
اگر در آن‌ها زمین و آسمان جز خدا خدایانى دیگر وجود داشت قطعا زمین و آسمان تباه مى‌شد پس منزه است خدا پروردگار عرش از آنچه وصف مى‌کنند (۲۲)
لَا یُسْأَلُ عَمَّا یَفْعَلُ وَ هُمْ یُسْأَلُونَ ﴿٢٣﴾
در آنچه خدا انجام مى‌دهد چون و چرا راه ندارد ولى آنان انسانها سؤال خواهند شد (۲۳)
أَمِ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ آلِهَةً ۖ قُلْ هَاتُوا بُرْ‌هَانَکُمْ ۖ هَـٰذَا ذِکْرُ مَن مَّعِیَ وَذِکْرُ مَن قَبْلِی ۗ بَلْ أَکْثَرُ‌هُمْ لَا یَعْلَمُونَ الْحَقَّ ۖ فَهُم مُّعْرِ‌ضُونَ ﴿٢٤﴾
آیا به جاى او خدایانى براى خود گرفته‌اند؟ بگو: برهانتان را بیاورید. این است یادنامه هر که با من است و یادنامه هر که پیش از من بوده. نه! بلکه بیشترشان حق را نمى‌شناسند و در نتیجه از آن رویگردانند (۲۴)
وَ مَا أَرْسَلْنَا مِنْ قَبْلِکَ مِنْ رَسُولٍ إِلَّا نُوحِی إِلَیْهِ أَنَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدُونِ ﴿۲۵﴾
و پیش از تو هیچ پیامبرى نفرستادیم مگر اینکه به او وحى کردیم که خدایى جز من نیست پس مرا بپرستید (۲۵)
وَ قَالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمَنُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ بَلْ عِبَادٌ مُکْرَمُونَ ﴿۲۶﴾
و گفتند خداى رحمان فرزندى اختیار کرده منزه است او بلکه فرشتگان بندگانى ارجمندند (۲۶)
لَا یَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُمْ بِأَمْرِهِ یَعْمَلُونَ ﴿۲۷﴾
که در سخن بر او پیشى نمى گیرند و خود به دستور او کار مى کنند (۲۷)
یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا یَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى وَهُمْ مِنْ خَشْیَتِهِ مُشْفِقُونَ ﴿۲۸﴾
آنچه فراروى آنان و آنچه پشت سرشان است مى داند و جز براى کسى که خدا رضایت دهد شفاعت نمى کنند و خود از بیم او هراسانند (۲۸)
وَمَنْ یَقُلْ مِنْهُمْ إِنِّی إِلَهٌ مِنْ دُونِهِ فَذَلِکَ نَجْزِیهِ جَهَنَّمَ کَذَلِکَ نَجْزِی الظَّالِمِینَ ﴿۲۹﴾
و هر کس از آنان بگوید من نیز جز او خدایى هستم او را به دوزخ کیفر مى دهیم آرى سزاى ستمکاران را این گونه مى دهیم (۲۹)
أَوَلَمْ یَرَ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ کَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ أَفَلَا یُؤْمِنُونَ ﴿۳۰﴾
آیا کسانى که کفر ورزیدند ندانستند که آسمان‌ها و زمین هر دو به هم پیوسته بودند و ما آن دو را از هم جدا ساختیم و هر چیز زنده اى را از آب پدید آوردیم آیا باز هم ایمان نمى آورند (۳۰)
وَ جَعَلْنَا فِی الْأَرْضِ رَوَاسِیَ أَنْ تَمِیدَ بِهِمْ وَ جَعَلْنَا فِیهَا فِجَاجًا سُبُلًا لَعَلَّهُمْ یَهْتَدُونَ ﴿۳۱﴾
و در زمین کوههایى استوار نهادیم تا مبادا زمین آنان (مردم) را بجنباند و در آن راههایى فراخ پدید آوردیم باشد که راه یابند (۳۱)
وَ جَعَلْنَا السَّمَاءَ سَقْفًا مَحْفُوظًا وَ هُمْ عَنْ آیَاتِهَا مُعْرِضُونَ ﴿۳۲﴾
و آسمان را سقفى محفوظ قرار دادیم ولى آنان از مطالعه در نشانه هاى آن اعراض مى کنند (۳۲)
وَ هُوَ الَّذِی خَلَقَ اللَّیْلَ وَ النَّهَارَ وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ کُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ ﴿۳۳﴾
و اوست آن کسى که شب و روز و خورشید و ماه را پدید آورده است هر کدام از این دو در مدارى معین شناورند (۳۳)
وَ مَا جَعَلْنَا لِبَشَرٍ مِنْ قَبْلِکَ الْخُلْدَ أَفَإِنْ مِتَّ فَهُمُ الْخَالِدُونَ ﴿۳۴﴾
و پیش از تو براى هیچ بشرى جاودانگى در دنیا قرار ندادیم آیا اگر تو از دنیا بروى آنان جاویدانند (۳۴)
کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ وَ نَبْلُوکُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَیْرِ فِتْنَةً وَ إِلَیْنَا تُرْجَعُونَ ﴿۳۵﴾
هر نفسى چشنده مرگ است و شما را از راه آزمایش به بد و نیک خواهیم آزمود و به سوى ما بازگردانیده مى شوید (۳۵)
وَإِذَا رَآکَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِنْ یَتَّخِذُونَکَ إِلَّا هُزُوًا أَهَذَا الَّذِی یَذْکُرُ آلِهَتَکُمْ وَهُمْ بِذِکْرِ الرَّحْمَنِ هُمْ کَافِرُونَ ﴿۳۶﴾
و کسانى که کافر شدند، چون تو را ببینند فقط به مسخره ات مى گیرند و مى گویند آیا این همان کس است که خدایانتان را به بدى یاد مى کند در حالى که آنان خود یاد خداى رحمان را منکرند (۳۶)
خُلِقَ الْإِنْسَانُ مِنْ عَجَلٍ سَأُرِیکُمْ آیَاتِی فَلَا تَسْتَعْجِلُونِ ﴿۳۷﴾
انسان از شتاب آفریده شده است به زودى آیاتم را به شما نشان مى دهم پس عذاب را به شتاب از من مخواهید (۳۷)
وَ یَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ ﴿۳۸﴾
و مى گویند اگر راست مى گویید این وعده قیامت کى خواهد بود (۳۸)
لَوْ یَعْلَمُ الَّذِینَ کَفَرُوا حِینَ لَا یَکُفُّونَ عَنْ وُجُوهِهِمُ النَّارَ وَلَا عَنْ ظُهُورِهِمْ وَلَا هُمْ یُنْصَرُونَ ﴿۳۹﴾
کاش آنان که کافر شده اند مى دانستند آنگاه که آتش را نه از چهره هاى خود و نه از پشتشان بازنمى توانند داشت و خود مورد حمایت قرار نمى گیرند چه حالى خواهند داشت (۳۹)
بَلْ تَأْتِیهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلَا یَسْتَطِیعُونَ رَدَّهَا وَ لَا هُمْ یُنْظَرُونَ ﴿۴۰﴾
بلکه آتش به طور ناگهانى به آنان مى رسد و ایشان را بهتزده مى کند به گونه اى که نه مى توانند آن را برگردانند و نه به آنان مهلت داده مى شود (۴۰)
وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِنْ قَبْلِکَ فَحَاقَ بِالَّذِینَ سَخِرُوا مِنْهُمْ مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ ﴿۴۱﴾
و مسلما پیامبران پیش از تو نیز مورد ریشخند قرار گرفتند پس کسانى که آنان را مسخره میکردند سزاى آنچه که آن را به ریشخند مى گرفتند گریبانگیرشان شد (۴۱)
قُلْ مَنْ یَکْلَؤُکُمْ بِاللَّیْلِ وَالنَّهَارِ مِنَ الرَّحْمَنِ بَلْ هُمْ عَنْ ذِکْرِ رَبِّهِمْ مُعْرِضُونَ ﴿۴۲﴾
بگو چه کسى شما را شب و روز از عذاب رحمان حفظ مى کند نه بلکه آنان از یاد پروردگارشان رویگردانند (۴۲)
أَمْ لَهُمْ آلِهَةٌ تَمْنَعُهُمْ مِنْ دُونِنَا لَا یَسْتَطِیعُونَ نَصْرَ أَنْفُسِهِمْ وَلَا هُمْ مِنَّا یُصْحَبُونَ ﴿۴۳﴾
آیا براى آنان خدایانى غیر از ماست که از ایشان حمایت کنند آن خدایان نه مى توانند خود را یارى کنند و نه از جانب ما یارى شوند (۴۳)
بَلْ مَتَّعْنَا هَؤُلَاءِ وَ آبَاءَهُمْ حَتَّى طَالَ عَلَیْهِمُ الْعُمُرُ أَفَلَا یَرَوْنَ أَنَّا نَأْتِی الْأَرْضَ نَنْقُصُهَا مِنْ أَطْرَافِهَا أَفَهُمُ الْغَالِبُونَ ﴿۴۴﴾
نه بلکه این‌ها و پدرانشان را برخوردار کردیم تا عمرشان به درازا کشید آیا نمى بینند که ما مى آییم و زمین را از جوانب آن فرو مى کاهیم آیا باز هم آنان پیروزند (۴۴)
قُلْ إِنَّمَا أُنْذِرُکُمْ بِالْوَحْیِ وَ لَا یَسْمَعُ الصُّمُّ الدُّعَاءَ إِذَا مَا یُنْذَرُونَ ﴿۴۵﴾
بگو من شما را فقط به وسیله وحى هشدار مى دهم ولى چون کران بیم داده شوند دعوت را نمى شنوند (۴۵)
وَ لَئِنْ مَسَّتْهُمْ نَفْحَةٌ مِنْ عَذَابِ رَبِّکَ لَیَقُولُنَّ یَا وَیْلَنَا إِنَّا کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿۴۶﴾
و اگر شمه اى از عذاب پروردگارت به آنان برسد خواهند گفت اى واى بر ما که ستمکار بودیم (۴۶)
وَ نَضَعُ الْمَوَازِینَ الْقِسْطَ لِیَوْمِ الْقِیَامَةِ فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَیْئًا وَ إِنْ کَانَ مِثْقَالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ أَتَیْنَا بِهَا وَ کَفَى بِنَا حَاسِبِینَ ﴿۴۷﴾
و ترازوهاى داد را در روز رستاخیز مى نهیم پس هیچ کس در چیزى ستم نمى بیند و اگر عمل هموزن دانه خردلى باشد آن را مى آوریم و کافى است که ما حسابرس باشیم (۴۷)
وَ لَقَدْ آتَیْنَا مُوسَى وَ هَارُونَ الْفُرْقَانَ وَ ضِیَاءً وَ ذِکْرًا لِلْمُتَّقِینَ ﴿۴۸﴾
و در حقیقت به موسى و هارون فرقان دادیم و کتابشان براى پرهیزگاران روشنایى و اندرزى است (۴۸)
الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَیْبِ وَ هُمْ مِنَ السَّاعَةِ مُشْفِقُونَ ﴿۴۹﴾
همان کسانى که از پروردگارشان در نهان مى ترسند و از قیامت هراسناکند (۴۹)
وَ هَذَا ذِکْرٌ مُبَارَکٌ أَنْزَلْنَاهُ أَفَأَنْتُمْ لَهُ مُنْکِرُونَ ﴿۵۰﴾
و این کتاب که آن را نازل کرده ایم پندى خجسته است آیا باز هم آن را انکار مى کنید (۵۰)
وَ لَقَدْ آتَیْنَا إِبْرَاهِیمَ رُشْدَهُ مِنْ قَبْلُ وَ کُنَّا بِهِ عَالِمِینَ ﴿۵۱﴾
و در حقیقت پیش از آن به ابراهیم رشد فکرى اش را دادیم و ما به شایستگى او دانا بودیم (۵۱)
إِذْ قَالَ لِأَبِیهِ وَ قَوْمِهِ مَا هَذِهِ التَّمَاثِیلُ الَّتِی أَنْتُمْ لَهَا عَاکِفُونَ ﴿۵۲﴾
آنگاه که به پدر خود و قومش گفت این مجسمه هایى که شما ملازم آن‌ها شده اید چیستند (۵۲)
قَالُوا وَجَدْنَا آبَاءَنَا لَهَا عَابِدِینَ ﴿۵۳﴾
گفتند پدران خود را پرستندگان آن‌ها یافتیم (۵۳)
قَالَ لَقَدْ کُنْتُمْ أَنْتُمْ وَ آبَاؤُکُمْ فِی ضَلَالٍ مُبِینٍ ﴿۵۴﴾
گفت قطعا شما و پدرانتان در گمراهى آشکارى بودید (۵۴)
قَالُوا أَجِئْتَنَا بِالْحَقِّ أَمْ أَنْتَ مِنَ اللَّاعِبِینَ ﴿۵۵﴾
گفتند آیا حق را براى ما آورده اى یا تو از شوخى کنندگانى (۵۵)
قَالَ بَلْ رَبُّکُمْ رَبُّ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ الَّذِی فَطَرَهُنَّ وَ أَنَا عَلَى ذَلِکُمْ مِنَ الشَّاهِدِینَ ﴿۵۶﴾
گفت نه بلکه پروردگارتان پروردگار آسمان‌ها و زمین است همان کسى که آن‌ها را پدید آورده است و من بر این واقعیت از گواهانم (۵۶)
وَ تَاللَّهِ لَأَکِیدَنَّ أَصْنَامَکُمْ بَعْدَ أَنْ تُوَلُّوا مُدْبِرِینَ ﴿۵۷﴾
و سوگند به خدا که پس از آنکه پشت کردید و رفتید قطعا در کار بتانتان تدبیرى خواهم کرد (۵۷)
فَجَعَلَهُمْ جُذَاذًا إِلَّا کَبِیرًا لَهُمْ لَعَلَّهُمْ إِلَیْهِ یَرْجِعُونَ ﴿۵۸﴾
پس آن‌ها را جز بزرگترشان را ریز ریز کرد باشد که ایشان به سراغ آن بروند (۵۸)
قَالُوا مَنْ فَعَلَ هَذَا بِآلِهَتِنَا إِنَّهُ لَمِنَ الظَّالِمِینَ ﴿۵۹﴾
گفتند چه کسى با خدایان ما چنین معامله اى کرده که او واقعا از ستمکاران است (۵۹)
قَالُوا سَمِعْنَا فَتًى یَذْکُرُهُمْ یُقَالُ لَهُ إِبْرَاهِیمُ ﴿۶۰﴾
گفتند شنیدیم جوانى از آن‌ها به بدى یاد میکرد که به او ابراهیم گفته مى شود (۶۰)
قَالُوا فَأْتُوا بِهِ عَلَى أَعْیُنِ النَّاسِ لَعَلَّهُمْ یَشْهَدُونَ ﴿۶۱﴾
گفتند پس او را در برابر دیدگان مردم بیاورید باشد که آنان شهادت دهند (۶۱)
قَالُوا أَأَنْتَ فَعَلْتَ هَذَا بِآلِهَتِنَا یَا إِبْرَاهِیمُ ﴿۶۲﴾
گفتند اى ابراهیم آیا تو با خدایان ما چنین کردى (۶۲)
قَالَ بَلْ فَعَلَهُ کَبِیرُهُمْ هَذَا فَاسْأَلُوهُمْ إِنْ کَانُوا یَنْطِقُونَ ﴿۶۳﴾
گفت نه بلکه آن را این بزرگترشان کرده است اگر سخن مى گویند از آن‌ها بپرسید (۶۳)
فَرَجَعُوا إِلَى أَنْفُسِهِمْ فَقَالُوا إِنَّکُمْ أَنْتُمُ الظَّالِمُونَ ﴿۶۴﴾
پس به خود آمده و به یکدیگر گفتند در حقیقت شما ستمکارید (۶۴)
ثُمَّ نُکِسُوا عَلَى رُءُوسِهِمْ لَقَدْ عَلِمْتَ مَا هَؤُلَاءِ یَنْطِقُونَ ﴿۶۵﴾
سپس سرافکنده شدند و گفتند قطعا دانسته اى که این‌ها سخن نمى گویند (۶۵)
قَالَ أَفَتَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَنْفَعُکُمْ شَیْئًا وَلَا یَضُرُّکُمْ ﴿۶۶﴾
گفت آیا جز خدا چیزى را مى پرستید که هیچ سود و زیانى به شما نمى رساند (۶۶)
أُفٍّ لَکُمْ وَلِمَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ ﴿۶۷﴾
اف بر شما و بر آنچه غیر از خدا مى پرستید مگر نمى اندیشید (۶۷)
قَالُوا حَرِّقُوهُ وَانْصُرُوا آلِهَتَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ فَاعِلِینَ ﴿۶۸﴾
گفتند اگر کارى مى کنید او را بسوزانید و خدایانتان را یارى دهید (۶۸)
قُلْنَا یَا نَارُ کُونِی بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَى إِبْرَاهِیمَ ﴿۶۹﴾
گفتیم اى آتش براى ابراهیم سرد و بىآسیب باش (۶۹)
وَ أَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَخْسَرِینَ ﴿۷۰﴾
و خواستند به او نیرنگى بزنند ولى آنان را زیانکارترین مردم قرار دادیم (۷۰)
وَ نَجَّیْنَاهُ وَ لُوطًا إِلَى الْأَرْضِ الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا لِلْعَالَمِینَ ﴿۷۱﴾
و او و لوط را براى رفتن به سوى آن سرزمینى که براى جهانیان در آن برکت نهاده بودیم رهانیدیم (۷۱)
وَ وَهَبْنَا لَهُ إِسْحَاقَ وَیَعْقُوبَ نَافِلَةً وَ کُلًّا جَعَلْنَا صَالِحِینَ ﴿۷۲﴾
و اسحاق و یعقوب را به عنوان نعمتى افزون به او بخشودیم و همه را از شایستگان قرار دادیم (۷۲)
وَ جَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَ أَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ وَ إِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِیتَاءَ الزَّکَاةِ وَ کَانُوا لَنَا عَابِدِینَ ﴿۷۳﴾
و آنان را پیشوایانى قرار دادیم که به فرمان ما هدایت میکردند و به ایشان انجام دادن کارهاى نیک و برپاداشتن نماز و دادن زکات را وحى کردیم و آنان پرستنده ما بودند (۷۳)
وَ لُوطًا آتَیْنَاهُ حُکْمًا وَ عِلْمًا وَ نَجَّیْنَاهُ مِنَ الْقَرْیَةِ الَّتِی کَانَتْ تَعْمَلُ الْخَبَائِثَ إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَاسِقِینَ ﴿۷۴﴾
و به لوط حکمت و دانش عطا کردیم و او را از آن شهرى که مردمش کارهاى پلید جنسى میکردند نجات دادیم به راستى آن‌ها گروه بد و منحرفى بودند (۷۴)
وَ أَدْخَلْنَاهُ فِی رَحْمَتِنَا إِنَّهُ مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿۷۵﴾
و او را در رحمت خویش داخل کردیم زیرا او از شایستگان بود (۷۵)
وَ نُوحًا إِذْ نَادَى مِنْ قَبْلُ فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَنَجَّیْنَاهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظِیمِ ﴿۷۶﴾
و نوح را یاد کن آنگاه که پیش از سایر پیامبران ندا کرد پس ما او را اجابت کردیم و وى را با خانواده اش از بلاى بزرگ رهانیدیم (۷۶)
وَ نَصَرْنَاهُ مِنَ الْقَوْمِ الَّذِینَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فَأَغْرَقْنَاهُمْ أَجْمَعِینَ ﴿۷۷﴾
و او را در برابر مردمى که نشانه هاى ما را به دروغ گرفته بودند پیروزى بخشیدیم چرا که آنان مردم بدى بودند پس همه ایشان را غرق کردیم (۷۷)
وَ دَاوُودَ وَ سُلَیْمَانَ إِذْ یَحْکُمَانِ فِی الْحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِیهِ غَنَمُ الْقَوْمِ وَ کُنَّا لِحُکْمِهِمْ شَاهِدِینَ ﴿۷۸﴾
و داوود و سلیمان را یاد کن هنگامى که در باره آن کشتزار که گوسفندان مردم شبهنگام در آن چریده بودند داورى میکردند و ما شاهد داورى آنان بودیم (۷۸)
فَفَهَّمْنَاهَا سُلَیْمَانَ وَ کُلًّا آتَیْنَا حُکْمًا وَ عِلْمًا وَ سَخَّرْنَا مَعَ دَاوُودَ الْجِبَالَ یُسَبِّحْنَ وَ الطَّیْرَ وَ کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿۷۹﴾
پس آن داورى را به سلیمان فهماندیم و به هر یک از آن دو حکمت و دانش عطا کردیم و کوه‌ها را با داوود و پرندگان به نیایش واداشتیم و ما کننده این کار بودیم (۷۹)
وَ عَلَّمْنَاهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ لَکُمْ لِتُحْصِنَکُمْ مِنْ بَأْسِکُمْ فَهَلْ أَنْتُمْ شَاکِرُونَ ﴿۸۰﴾
و به داوود فن زره سازى آموختیم تا شما را از خطرات جنگتان حفظ کند پس آیا شما سپاسگزارید (۸۰)
وَ لِسُلَیْمَانَ الرِّیحَ عَاصِفَةً تَجْرِی بِأَمْرِهِ إِلَى الْأَرْضِ الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا وَ کُنَّا بِکُلِّ شَیْءٍ عَالِمِینَ ﴿۸۱﴾
و براى سلیمان تندباد را رام کردیم که به فرمان او به سوى سرزمینى که در آن برکت نهاده بودیم جریان مى یافت و ما به هر چیزى دانا بودیم (۸۱)
وَ مِنَ الشَّیَاطِینِ مَنْ یَغُوصُونَ لَهُ وَ یَعْمَلُونَ عَمَلًا دُونَ ذَلِکَ وَ کُنَّا لَهُمْ حَافِظِینَ ﴿۸۲﴾
و برخى از شیاطین بودند که براى او غواصى و کارهایى غیر از آن میکردند و ما مراقب حال آن‌ها بودیم (۸۲)
وَ أَیُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّی مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ ﴿۸۳﴾
و ایوب را یاد کن هنگامى که پروردگارش را ندا داد که به من آسیب رسیده است و تویى مهربانترین مهربانان (۸۳)
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ فَکَشَفْنَا مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَ آتَیْنَاهُ أَهْلَهُ وَ مِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنَا وَ ذِکْرَى لِلْعَابِدِینَ ﴿۸۴﴾
پس دعاى او را اجابت نمودیم و آسیب وارده بر او را برطرف کردیم و کسان او و نظیرشان را همراه با آنان مجددا به وى عطا کردیم تا رحمتى از جانب ما و عبرتى براى عبادت کنندگان باشد (۸۴)
وَ إِسْمَاعِیلَ وَ إِدْرِیسَ وَذَا الْکِفْلِ کُلٌّ مِنَ الصَّابِرِینَ ﴿۸۵﴾
و اسماعیل و ادریس و ذوالکفل را یاد کن که همه از شکیبایان بودند (۸۵)
وَأَدْخَلْنَاهُمْ فِی رَحْمَتِنَا إِنَّهُمْ مِنَ الصَّالِحِینَ ﴿۸۶﴾
و آنان را در رحمت خود داخل نمودیم چرا که ایشان از شایستگان بودند (۸۶)
وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنَادَى فِی الظُّلُمَاتِ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحَانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ ﴿۸۷﴾
و ذوالنون را یاد کن آنگاه که خشمگین رفت و پنداشت که ما هرگز بر او قدرتى نداریم تا در دل تاریکی‌ها ندا درداد که معبودى جز تو نیست منزهى تو راستى که من از ستمکاران بودم (۸۷)
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ نَجَّیْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذَلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ ﴿۸۸﴾
پس دعاى او را برآورده کردیم و او را از اندوه رهانیدیم و مومنان را نیز چنین نجات مى دهیم (۸۸)
وَ زَکَرِیَّا إِذْ نَادَى رَبَّهُ رَبِّ لَا تَذَرْنِی فَرْدًا وَ أَنْتَ خَیْرُ الْوَارِثِینَ ﴿۸۹﴾
و زکریا را یاد کن هنگامى که پروردگار خود را خواند پروردگارا مرا تنها مگذار و تو بهترین ارث برندگانى (۸۹)
فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ وَهَبْنَا لَهُ یَحْیَى وَ أَصْلَحْنَا لَهُ زَوْجَهُ إِنَّهُمْ کَانُوا یُسَارِعُونَ فِی الْخَیْرَاتِ وَیَدْعُونَنَا رَغَبًا وَ رَهَبًا وَ کَانُوا لَنَا خَاشِعِینَ ﴿۹۰﴾
پس دعاى او را اجابت نمودیم و یحیى را بدو بخشیدیم و همسرش را براى او شایسته و آماده حمل کردیم زیرا آنان در کارهاى نیک شتاب مى نمودند و ما را از روى رغبت و بیم مى خواندند و در برابر ما فروتن بودند (۹۰)
وَ الَّتِی أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِیهَا مِنْ رُوحِنَا وَ جَعَلْنَاهَا وَ ابْنَهَا آیَةً لِلْعَالَمِینَ ﴿۹۱﴾
و آن زن را یاد کن که خود را پاکدامن نگاه داشت و از روح خویش در او دمیدیم و او و پسرش را براى جهانیان آیتى قرار دادیم (۹۱)
إِنَّ هَذِهِ أُمَّتُکُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَ أَنَا رَبُّکُمْ فَاعْبُدُونِ ﴿۹۲﴾
این است امت شما که امتى یگانه است و منم پروردگار شما پس مرا بپرستید (۹۲)
وَ تَقَطَّعُوا أَمْرَهُمْ بَیْنَهُمْ کُلٌّ إِلَیْنَا رَاجِعُونَ ﴿۹۳﴾
ولى دینشان را میان خود پاره پاره کردند همه به سوى ما بازمى گردند (۹۳)
فَمَنْ یَعْمَلْ مِنَ الصَّالِحَاتِ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَا کُفْرَانَ لِسَعْیِهِ وَ إِنَّا لَهُ کَاتِبُونَ ﴿۹۴﴾
پس هر که کارهاى شایسته انجام دهد و مؤمن هم باشد براى تلاش او ناسپاسى نخواهد بود و ماییم که به سود او ثبت مى کنیم (۹۴)
وَ حَرَامٌ عَلَى قَرْیَةٍ أَهْلَکْنَاهَا أَنَّهُمْ لَا یَرْجِعُونَ ﴿۹۵﴾
و بر مردم شهرى که آن را هلاک کرده ایم بازگشتشان به دنیا حرام است (۹۵)
حَتَّى إِذَا فُتِحَتْ یَأْجُوجُ وَ مَأْجُوجُ وَ هُمْ مِنْ کُلِّ حَدَبٍ یَنْسِلُونَ ﴿۹۶﴾
تا وقتى که یاجوج و ماجوج راهشان گشوده شود و آن‌ها از هر پشته اى بتازند (۹۶)
وَ اقْتَرَبَ الْوَعْدُ الْحَقُّ فَإِذَا هِیَ شَاخِصَةٌ أَبْصَارُ الَّذِینَ کَفَرُوا یَا وَیْلَنَا قَدْ کُنَّا فِی غَفْلَةٍ مِنْ هَذَا بَلْ کُنَّا ظَالِمِینَ ﴿۹۷﴾
و وعده حق نزدیک گردد ناگهان دیدگان کسانى که کفر ورزیده اند خیره مى شود و مى گویند اى واى بر ما که از این روز در غفلت بودیم بلکه ما ستمگر بودیم (۹۷)
إِنَّکُمْ وَ مَا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَهَا وَارِدُونَ ﴿۹۸﴾
در حقیقت شما و آنچه غیر از خدا مى پرستید هیزم دوزخید شما در آن وارد خواهید شد (۹۸)
لَوْ کَانَ هَؤُلَاءِ آلِهَةً مَا وَرَدُوهَا وَکُلٌّ فِیهَا خَالِدُونَ ﴿۹۹﴾
اگر این‌ها خدایانى واقعى بودند در آن وارد نمى شدند و حال آنکه جملگى در آن ماندگارند (۹۹)
لَهُمْ فِیهَا زَفِیرٌ وَ هُمْ فِیهَا لَا یَسْمَعُونَ ﴿۱۰۰﴾
براى آن‌ها در آنجا ناله اى زار است و در آنجا چیزى نمى شنوند (۱۰۰)
إِنَّ الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنَى أُولَئِکَ عَنْهَا مُبْعَدُونَ ﴿۱۰۱﴾
بى گمان کسانى که قبلا از جانب ما به آنان وعده نیکو داده شده است از آن آتش دور داشته خواهند شد (۱۰۱)
لَا یَسْمَعُونَ حَسِیسَهَا وَهُمْ فِی مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خَالِدُونَ ﴿۱۰۲﴾
صداى آن را نمى شنوند و آنان در میان آنچه دلهایشان بخواهد جاودانند (۱۰۲)
لَا یَحْزُنُهُمُ الْفَزَعُ الْأَکْبَرُ وَ تَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِکَةُ هَذَا یَوْمُکُمُ الَّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ ﴿۱۰۳﴾
دلهره بزرگ آنان را غمگین نمى کند و فرشتگان از آن‌ها استقبال مى کنند و به آنان مى گویند این همان روزى است که به شما وعده مى دادند (۱۰۳)
یَوْمَ نَطْوِی السَّمَاءَ کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِیدُهُ وَعْدًا عَلَیْنَا إِنَّا کُنَّا فَاعِلِینَ ﴿۱۰۴﴾
روزى که آسمان را همچون در پیچیدن صفحه نامه ها در مى پیچیم همان گونه که بار نخست آفرینش را آغاز کردیم دوباره آن را بازمى گردانیم وعده اى است بر عهده ما که ما انجامدهنده آنیم (۱۰۴)
وَ لَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ ﴿۱۰۵﴾
و در حقیقت در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را بندگان شایسته ما به ارث خواهند برد (۱۰۵)
إِنَّ فِی هَذَا لَبَلَاغًا لِقَوْمٍ عَابِدِینَ ﴿۱۰۶﴾
به راستى در این امور براى مردم عبادتپیشه ابلاغى حقیقى است (۱۰۶)
وَ مَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ ﴿۱۰۷﴾
و تو را جز رحمتى براى جهانیان نفرستادیم (۱۰۷)
قُلْ إِنَّمَا یُوحَى إِلَیَّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَهَلْ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ ﴿۱۰۸﴾
بگو جز این نیست که به من وحى مى شود که خداى شما خدایى یگانه است پس آیا مسلمان مى شوید (۱۰۸)
فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ آذَنْتُکُمْ عَلَى سَوَاءٍ وَ إِنْ أَدْرِی أَقَرِیبٌ أَمْ بَعِیدٌ مَا تُوعَدُونَ ﴿۱۰۹﴾
پس اگر روى برتافتند بگو به همه شما به طور یکسان اعلام کردم و نمى دانم آنچه وعده داده شده اید آیا نزدیک است یا دور (۱۰۹)
إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ مِنَ الْقَوْلِ وَ یَعْلَمُ مَا تَکْتُمُونَ ﴿۱۱۰﴾
آرى او سخن آشکار را مى داند و آنچه را پوشیده مى دارید مى داند (۱۱۰)
وَ إِنْ أَدْرِی لَعَلَّهُ فِتْنَةٌ لَکُمْ وَ مَتَاعٌ إِلَى حِینٍ ﴿۱۱۱﴾
و نمى دانم شاید آن براى شما آزمایشى و تا چند گاهى وسیله برخوردارى باشد (۱۱۱)
قَالَ رَبِّ احْکُمْ بِالْحَقِّ وَرَبُّنَا الرَّحْمَنُ الْمُسْتَعَانُ عَلَى مَا تَصِفُونَ ﴿۱۱۲﴾
گفت پروردگارا خودت به حق داورى کن و به رغم آنچه وصف مى کنید پروردگار ما همان بخشایشگر دستگیر است (۱۱۲)
انتهای پیام/
