به گزارش
خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران، اثرات سودمند فعالیت بدنی در بیماران مبتلا به انسداد ریوی مزمن به خوبی اثبات شده است.
این بیماری با اثرات غیر قابل برگشت در عملکرد ریوی همراه است، در مرحله پیشرفت این بیماری راه های هوایی دردناک تر و به تدریج بدتر شده و احتمالاً تنگی نفس طاقت فرسایی به همراه دارد.
با تشدید بیماری انسداد ریوی مزمن عملکرد فرد کاهش و در نتیجه بیماری بی تحرک می شود و این بیماری بی تحرکی موجب از دست رفتن آمادگی جسمانی و کوچک شدن و تحلیل رفتن (آتروفی) سیستم عضلانی می شود که این عوامل بر شدت بیماری و تنگی نفس می افزاید.
انجام تمرینات ورزشی با تجویز پزشک چرخه این بیماری را می شکند، تمرینات استقامتی به مدت 4 هفته، کیفیت زندگی بیماران را با کاهش خستگی و تنگی نفس بهبود می بخشد، همچنین فعالیت بدنی بر آمادگی بدنی بیماران انسداد ریوی مزمن و احساس تنگی نفس این بیماران اثرات مثبت می گذارد و در نتیجه حفظ انرژی می شود تأثیر اکسیژن درمانی همراه با تمرین بدنی شدید در این نوع بیماران موجب افزایش شدن و اثر تمرین در آنها می شود.
اگر بیمار در طول تمرین دچار کمبود اکسیژن شد می تواند در حین جلسات تمرین از اکسیژن نیز استفاده کند.
تمرینات ویژه عضلات تنفسی باعث بهبود استقامت عضلات تنفسی و نیز اجرای فعالیت بدنی و کیفیت زندگی می شود تمامی بیماران مبتلا به انسداد ریوی مزمن و نه فقط در وضعیت های حاد آن از شرکت در تمرینات بدنی سود می برند از این رو فعالیت بدنی باید در ابتدا تحت نظارت و برای هر بیمار بر حسب شرایط او برنامه ریزی شود و شامل تمرینات استقامتی، راه رفتن یا دوچرخه سواری در شدت بالاتر از متوسط باشد.
البته باید توجه داشت که فعالیت بدنی عملکرد ریوی را در این بیماری بهبود نمی بخشد بلکه آمادگی بدنی و شرایط قلبی عروقی را با اثر گذاری بر ساختار عضلانی و قلب ارتقا می دهد بیماران همواره التهاب مزمنی دارند که احتمالاً این التهاب نقش مهمی در کاهش قدرت عضلانی دارد.
برنامه پیشنهادی فعالیت بدنی برای بیماران مبتلا به انسداد ریوی مزمن؛
به طور روزانه در سرعتی که میزان فعالیت آنها در شدت متوسط باشد راه بروند مسافت راه رفتن نیز بایستی به تدریج افزایش یابد مسافت راه رفتن به وسیله زمانی که بیمار قادر به راه رفتن است تعیین می شود این بیماران باید تمرین راه رفتن را 2 بار در هفته به مدت 7 هفته و در ادامه با معاینه سرپایی هر 3 ماه یکبار به تمریناتشان ادامه دهند.
در این زمان بیماران قابلیت شرکت کردن در فعالیت های بدنی مانند ژیمناستیک یا تمرین برروی دوچرخه کارسنج را دارند.
تمرینات باید مادام العمر باشد و برای همیشه ادامه یابد لازم به ذکر است که موارد منع در مورد فعالیت بدنی در این بیماران وجود ندارد اما در هر صورت فرد باید زیر نظر پزشک معالج باشد.
انتهاي پيام/