پرویز پرستویی از مادر مهربانی می‌گوید که نمونه‌ای بارز از تمام مادران ایران زمین است و از صندوقچه‌ای که برای مادرش نماد ارزش بود و تمام اشیاء مهم درون آن حفظ می‌شد؛ اشیائی که پرستویی از آنها با عنوان حیفی‌جات یاد می‌کند. همان‌‌هایی که فقط باید نگاه می‌شدند مانند عکس‌های قدیمی و صرفا با هدف تجدید خاطره و لذت بردن از مرور اتفاقات خوشی که در پیشینه خود داشتند.
پرویز پرستویی هنرمند نازک‌دل و لطیف هنر هفتم، به این بهانه با لحنی آمیخته با دلتنگی و شکایت از مادری که شاید نمی‌دانست حیف‌ترین حیف با ارزش زندگی است، یاد کرد.
پرویز پرستویی در نهایت احساس در اینستاگرام خود نوشت : " مادرم آن روزها همه چیز برایش حیف بود، جز خودش!
یک صندوق چوبی بزرگ داشت پر از چیزهای حیف!
در خانه ما به چیزهایی حیف گفته می‌شد که نباید آنها را مصرف می‌کردیم..!!
نباید به آنها دست می‌زدیم،
فقط هر چند وقت یک بار می‌توانستیم آنها را خیلی تند ببینیم و از شوق داشتن آنها حَظ کنیم و از حسرت نداشتن آنها غصه بخوریم!
حیف مادرم که دیگر نمی‌تواند درِ صندوقِ حیف را باز کند و چیزهای حیف را در بیاورد و با دست‌های ظریف و سفیدش، آنها را جلوی چشمان پر احساسش بگیرد و از تماشای آنها لذت ببرد!
مادرم هیچ وقت خود را جزو چیزهای حیف به حساب نیاورد...
دستهایش، چشم‌هایش، موهایش، قلبش، حافظه‌اش، همه چیزش را به کار انداخت و حسابی آنها را کهنه کرد.
حالا داشته‌هایش آنقدر کهنه شده که وصله بردار هم نیست...
حیفِ مادرم که قدر حیف‌ترین چیزها را ندانست!
قدر خودش را ندانست و جانش را برای چیزهایی که اصلا حیف نبودند تلف کرد... محمود کیانوش "
انتهای پیام/
دلتنگی پرویز پرستویی برای مادرش