شکوفه اویارحسینی کارشناس ارشد مشاوره خانواده در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه کلینیک گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران، درباره دلایل استفاده ابزاری از کودکان برای کسب درآمد اظهار کرد: قانونی به نام عرضه و تقاضا در اقتصاد وجود دارد، طبق این قانون همه شرکت‌هایی که محصولات آرایشی، بهداشتی و پوشاک کودکان را تولید می‌کنند برای فروش بیشتر این محصولات و ایجاد حسی خوب در مخاطب برای تبلیغات خود، فراخوان می‌دهند و بابت این فراخوان به کودک منتخب، مبلغی را پرداخت می‌کنند، بنابراین والدین در ازای تقاضای تبلیغاتی مشخصات فرزندانشان را برای این شرکت‌ها ارسال می‌کنند و کودکی که از این طریق منتخب و مدل می‌شود علاوه بر دریافت هزینه مورد تایید اجتماعی هم قرار می‌گیرد.
بیشتر بخوانید: فعالیت کودکان در حرفه «مدلینگ» چه پیامد‌هایی دارد؟
وی بیان کرد: امروزه والدین در فضای مجازی با به اشتراک گذاشتن تصاویر فرزندانشان تلاش می‌کنند تا تعداد فالوور‌ها و لایک‌های آنها را افزایش دهند، بنابراین کودکانی که در شبکه‌های اجتماعی منتخب و مدل می‌شوند پاداش می‌گیرند و دیگران هم آنها را تایید می‌کنند.
این کارشناس ارشد مشاوره خانواده افزود: صندوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) کسب درآمد از کودکان را کودک آزاری روانی دانست همچنین طبق قوانین یونیسف کودکان حق کار کردن ندارند، کار و کسب درآمد از طریق کودکان به ۲ دسته کلی طبقه‌بندی می‌شود، دسته‌ای که متعلق به طبقه ضعیف اجتماع است و گروهی که به طبقه بالا و مرفه جامعه اختصاص پیدا می‌کند، کسب درآمد به شکل مدلینگ از کودکان، اشتغال‌زایی از آنها برای طبقه مرفه جامعه است.
اویارحسینی درباره مهم‌ترین پیامد‌های منفی روانی مدلینگ کودکان تاکید کرد: کودکان مدل موظف هستند که در نمایش‌ها یا کلیپ‌های تبلیغاتی به شکلی خاص لباس بپوشند یا آرایش کنند؛ به عبارتی کارگردان، عکاس یا فیلم‌بردار، کودکان را مجبور می‌کنند تا به گونه‌ای خاص راه بروند یا بدوند، بنابراین وقتی از کودک انتظار می‌رود تا طبق قالبی خاص رفتار کند، او این پیام را دریافت می‌کند که تنها اگر در آن قالب ویژه قرار بگیرد، پذیرفتنی و خواستنی می‌شود، در این صورت عزت نفس کودک آسیب می‌بیند و دوست داشته شدن او، شرطی می‌شود.
وی شخصیت را الگوی رفتاری باثبات و قابل پیش‌بینی در طول زمان دانست و تصریح کرد: ما در مدلینگ به کودکان یاد می‌دهیم که برای دوست داشته شدن باید به گونه‌ای خاص رفتار کنند، لباس بپوشند یا ژست بگیرند، در واقع به آنها آموزش می‌دهیم که این الگوی رفتار را در طول زندگی خود تکرار کنند، به عبارتی کودک بدون یادگیری مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی و تنها با داشتن ظاهری زیبا دوست‌داشتنی و خواستنی می‌شود، بنابراین با تغییرات ظاهر فرد در دوران نوجوانی برای مثال جوش زدن صورت، زخم شدن بدن و کاهش یا افزایش وزن، اضطراب، استرس و افسردگی به او روی می‌آورد و نوجوان برای به دست آوردن دوباره زیبایی خود، آرایش‌های غلیظ می‌کند یا لباس‌هایی را می‌پوشد که متناسب با سن او نیست.
بیشتر بخوانید: کودکان؛ قربانی درآمدزایی از تبلیغات فضای مجازی/ چه بر سر «کودکان کار فضای مجازی» می‌آید؟
اویارحسینی یادآوری کرد: کودکان مدل تک بعدی رشد می‌کنند و مهارت‌های زندگی را یاد نمی‌گیرند، بنابراین اگر زیبایی و ظاهر این افراد در بزرگسالی بر اثر تصادف، اسیدپاشی یا زایمان از بین برود، آنها زندگی را می‌بازند، از سوی دیگر این اشخاص اغلب به تکبر، غرور و اختلال خودشیفتگی یا نارسیستیک هم دچار می‌شوند.
این کارشناس ارشد مشاوره خانواده گفت: وقتی کودک از طریق مدلینگ، به ستاره تلویزیون و سینما (رسانه‌های جمعی) تبدیل، فرآیند شغلی‌اش در دوران بزرگسالی تسهیل می‌شود.
انتهای پیام/