دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن، نویسنده، شاعر و مترجم در یکی از سخنرانی هایش، در تعریف خود از خوشبختی این طور گفته اند:«هر فردی برای خود یک مقدار استعداد دارد. یعنی توانایی ابراز وجود، توانایی کار. اگر خود را آماده کند که بتواند از مجموع این استعداد و ظرفیت تام و تمام این توانایی استفاده کند. این یعنی، پیمانه خودش را پر کرده است و مهم نیست در چه شغلی باشد. باغبان، آهنگر، نجار یا نویسنده و موسیقیدان باشد. انسان در هر شغلی بود پیمانه خودش را به این معنا پر کند که در زندگی منشأ اثر و مفید بوده و در حد توان، کار خودش را کرده و به طور زنده، با طبیعت و دنیای خارج در تماس بوده است.
به گفته ندوشن، منظور از پیمانه پر کردن این است که حق انسانیت خودش را در دورانی که زنده است ادا کرده باشد و خیال می کنم سعادت، آن چه که گفته شده است در خوشگذرانی نیست. زیرا برخی از افراد خیال می کنند مفهوم دیگر خوشبختی و سعادت، خوشگذرانی است. اما سعادت در احساس خوشنودی و رضایت درونی و خاطر است. پیمانه پر کردن یعنی انسان خودش را تلف نکند تا منشأ اثر مفیدی برای یک جامعه باشد.»