باشگاه خبرنگاران جوان؛ ساسان ناصریزاده- آزیتا عدلی با چشمانی که گویی هر نگاهش گرهای از یک فرش ناتمام است، روایتش را آغاز میکند: از سال ۱۳۷۴ در کلاسهای جهاد سازندگی قالیبافی را آموختم. عشق به این هنر از مادرم به من رسید و من هم آن را به فرزندانم منتقل کردم.
او که خود به عنوان مربی قالیبافی فعالیت میکند، ادامه میدهد: بچههایم از همان کودکی پای دار قالی نشستند. گلیمبافی و قالیبافی را آموختند و حتی مدارک مرتبط را هم دریافت کردند.
اما قصه این هنر اصیل ایرانی، امروز با چالشهای جدی روبرو شده است.
خانم عدلی با اشاره به تاثیر تحریمها میگوید: قبل از سال ۹۶، کار رونق خوبی داشت. بازارهای خارجی فعال بودند و سفارشات منظمی داشتیم، اما پس از تحریمهای بین المللی و فشارهای اقتصادی، بازرگانان کمتر سفارش دادند و بازار فرش ضعیف شد.
با این حال، امید در کلام دختر هنرمند خانم عدلی موج میزند: هنوز هم افرادی هستند که قدر این هنر را میدانند. ما به حمایت مسئولان نیاز داریم تا بتوانیم این میراث فرهنگی را زنده نگه داریم.