باشگاه خبرنگاران جوان؛ عبدالصمد ابراهیمی* در دیداری که می‌توان آن را آزمون نه‌چندان موفقی برای تیم ملی دانست، ایران در برابر روسیه با نتیجه ۲ بر یک شکست خورد؛ اما آنچه بیش از نتیجه، نگران‌کننده بود، چهره‌ی دوپاره‌ی تیم است. از یک‌سو لژیونر‌هایی که تجربه‌شان هنوز به‌کار می‌آید، اما فرسودگی جسمی و ذهنی‌شان نشان می‌دهد دوران اوج آنان رو به پایان است؛ و از سوی دیگر، بازیکنان لیگ داخلی که سطح فنی‌شان با معیار‌های بین‌المللی سنجیده نمی‌شود و در برخورد با تیمی منظم نظیر روسیه، ضعف‌های بنیادین خود را آشکار کردند.
در ترکیب فعلی، میانگین سنی تیم ایران به‌گونه‌ای است که پویایی و سرعت از بسیاری از خطوط رخت بربسته است. قلب دفاع، همچنان نقطه‌ی آسیب‌پذیر تیم است و نه ثبات در پوشش‌های مرکزی دیده می‌شود، نه هماهنگی لازم میان مدافعان میانی و دروازه‌بان. گلری که باید ستون اطمینان تیم باشد، گاه خود تبدیل به منشأ اضطراب می‌گردد. در این دیدار، اگر روسیه بی‌رحمانه‌تر عمل می‌کرد، ممکن بود اختلاف گل بیش از ۲ گل باشد؛ و همین امر باید زنگ هشدار جدی برای کادر فنی تلقی شود.
با چنین روندی، امید به درخشش در جام جهانی بیشتر به رویایی خوش شباهت دارد تا برنامه‌ای واقع‌گرایانه. ترکیب نامتجانس، نبود رهبر درون زمین، و ضعف در تصمیم‌گیری‌های فنی و بدنی، نشان می‌دهد که تیم ملی نیازمند بازسازی عمیق است؛ بازسازی نه در شعار، بلکه در جسارت کنار گذاشتن برخی چهره‌های تاریخ‌مصرف‌گذشته و میدان دادن به نسل تازه‌ای از بازیکنان باانگیزه که بتوانند بار مسئولیت ملی را واقعاً بر دوش کشند.