باشگاه خبرنگاران جوان؛ رضوان پاک منش - ورودی شرقی شهر، خیابانهای ساحلی و بخشهایی از بافت مسکونی همچنان چهرهای ویرانشده دارند؛ چالهها، ساختمانهای نیمهتخریب و زمینهای رهاشده، نخستین تصویری است که مسافران هنگام ورود به پلدختر میبینند.
پیش از سیل، ساحل شرقی تنها یک منطقه مسکونی نبود؛ گذرگاهی شهری، محل رفتوآمد روزانه مردم و تکیهگاهی اقتصادی برای صدها خانواده بود. نزدیکی به رودخانه کشکان مزیتی قدیمی بود، اما همان مزیت، در شامگاه سیل تبدیل به بزرگترین تهدید شد.
صدایی از دل رنج هفتساله
محمدرضا ساکن ساحل شرقی میگوید: «این ورودی شهر آبروی پلدختر است. هفت سال است خرابهها را نگاه میکنیم. هر ادارهای میگوید این کار وظیفه ما نیست. مردم خسته شدهاند.»
فاطمه صاحب یک مغازه تخریبشده نیز میگوید: «قبل از سیل، اینجا پارک و فضای سبز داشت، خانوادهها عصرها کنار رودخانه جمع میشدند. الان شده مخروبه، چراغ هم ندارد. شبها هیچکس جرات عبور ندارد.»
اگرچه دیوارههای ساحلی و سازههای جدید تا حدودی امنیت را بازگرداندهاند، اما ترس از تکرار آن شب تلخ هنوز در چشم بسیاری از مردم دیده میشود؛ هر بار که بارانهای سنگین شروع میشود، نگاهها ناخودآگاه به سمت رودخانه میرود.
رودخانهای که روزی نعمت بود
ساکنان ساحل شرقی هنوز هم لحظه ورود موج اصلی را با جزئیات به خاطر دارند؛ موجی که دیوارهای حائل، خانههای قدیمی و حتی خیابانها را یکییکی بلعید.
روزهای بعد از فروکش آب، ساحل شرقی بیشتر به شهری جنگزده شباهت داشت. مسیرهای شرق پلدختر قطع، زیرساختها آسیبدیده و محلهها زیر لایهای از گل دفن شده بود. با این حال، مردم بدون انتظار برای آغاز عملیات رسمی، خودشان آستین بالا زدند.
بازسازی؛ میان وعدهها و واقعیت
با گذشت زمان، بخشی از خانهها با کمک دولت و بخشی با وامهای سیل مرمت یا نوسازی شد. دیوارههای ساحلی بالا رفت و بستر رودخانه اصلاح شد، اما بسیاری از خانوادهها هنوز از فشار مالی، اختلافات مالکیتی یا طولانی شدن روند کارشناسی گلایه دارند.
امروز، با وجود ساخت خانههای نوساز و بازگشت آرام زندگی، ورودی شرقی و بخشهایی از ساحل همچنان رها شدهاند. در حالی که ساحل غربی نیز بهخاطر وجود چند اداره، سالهاست بنبست مانده است.