72 ساعت عشق بازي براي اذن ورود به ماه محرم‌ + تصاوير

به گزارش خبرنگار ویژه‌نامه محرم باشگاه خبرنگاران، مراسم "مسلميه" يكي از مراسم‌هاي مذهبي شيعيان و آزادي‌خواهان جهان است كه هر ساله با حضور هيأت‌هاي مختلفي از سرتاسر كشور و حتي كشورهاي خارجي در  آستان مقدس حضرت عبدالعظيم(ع) برگزار مي‌شود.

ايام مسلميه از شب شهادت پنجمين اختر تابناك آسمان امامت و ولايت، حضرت امام محمد باقر(ع) شروع و تا شب شهادت حضرت مسلم بن عقيل(ع) ادامه مي‌يابد.

عاشقان اهل بيت(ع) و علي‌الخصوص حضرت سيد‌الشهداء اباعبدالله الحسين(ع) با حضور در اين مراسم معنوي و روحاني ضمن بزرگداشت جانفشاني‌ها و رشادت‌هاي حضرت مسلم بن عقيل(ع) خود را براي شروع ماه محرم و ابراز عشق و ارادت به "مولاي ماه‌خون" آماده مي‌كنند.

طبق گفته بزرگان از جمله حاج غلامرضا سازگار كه حدود 50 سال مداح و شاعر اهل بيت(ع) است، از ماه‌ها قبل اقدامات لازم براي برگزاري هرچه با شكوه‌تر اين ايام آغاز مي‌شود.

طبق جدول برنامه‌ريزي شده در 3 شب ايام مسلميه، هيأت‌هايي كه اعلام آمادگي كرده‌اند به ترتيبي كه اتخاذ شده است شب اول، دوم و سوم در صحن حرم مطهر حضرت عبدالعظيم(ع) حضور يافته و به عزاداري مشغول مي‌شوند.

به طور طبيعي شب پاياني اين مراسم شلوغ‌ترين و پرفيض‌ترين شب ايام مسلميه است كه با رقص قلم يا التماس لنز دوربين نمي‌شود آن را به تصوير كشيد.

نحوه حضور هيأت‌ها در صحن حرم و عزاداري آن‌ها نيز بر اساس قاعده و قانون بوده و تمام زير و زبر عاشقي با نظارت دل اعمال مي‌شود.

ميدان عبدالعظيم‌(ع) شهرري قرارگاه عاشقاني است كه از جاي‌جاي تهران با تجمع در اين ميدان به سمت سردر اصلي بازار حرم حركت مي‌كنند.

حد فاصل ميدان عبدالعظيم(ع) تا سردر بازار محوطه‌اي بزرگ در نظر گرفته شده است كه هيأت‌ها در اين مكان خود را آماده ديدار با معشوق كرده و به صورت منظم پشت سر هم حركت مي‌كنند.

يكي از مهمترين بخش‌هاي عزاداري عاشقان اهل بيت‌(ع) حركت در بازار حرم است به طوري‌که كه مراسم "دودمه‌خواني" (كه براساس آن يك شعري در مدح ائمه اطهار(ع) انتخاب شده و قسمتي از آن توسط مداح و قسمتي نيز توسط مردم خوانده مي‌شود) و همچنين مراسم"چارپايه خواني" (در قسمتي از بازار مداح هر هيأتي كه از اين محل عبور مي‌كند بر روي چهارپايه‌اي رفته و به مدت كوتاهي روضه‌اي از امام حسين(ع) مي‌خواند) برگزار مي‌شود.

عاشقان عزادار بعد از بازار از درب اصلي وارد صحن حرم مطهر حضرت عبدالعظيم(ع) شده و از جايگاهي كه براي عزاداران در نظر گرفته شده است حركت مي‌كنند.

در قسمت رواق اصلي آستان مقدس قسمتي به عنوان «سن» در نظر گرفته شده است كه مداحان هر هيأتي با حضور در اين مكان به عزاداري مي‌پردازند و هيأت‌ها نيز به صورت آرام آرام و زمزمه نوحه به دور صحن حرم مطهر چرخيده و لحظاتي مقابل اين «سن»‌ عزاداري كرده و سپس از درب ديگر صحن خارج مي‌شوند.

شايد در نماي كلي بشود عزاداري عاشقان اباعبدالله الحسين‌(ع) را در قالب چند بند فوق عنوان كرد ولي بي شك توصيف شور و شوق عشاقي كه از جان و دل مايه گذاشته‌اند خارج از توان هر توانگري خواهد بود.

از استقبال باران گرفته تا بدرقه وزش نسيم شبانگاهي، از رقص بيرق‌هاي حسيني در گوشه و كنار صحن تا سرگرداني دود اسپند در فضاي عطرآگين حرم، از لرزش شانه‌هاي پير و جوان اشك‌آلود تا خلوت زمزمه يا حسين‌(ع) در كنج دل و از خستگي ساعت گيج حرم در بلنداي گنبد آستان مقدس از جلوه‌هاي ابراز عشق و ارادت به پسر امام علي‌(ع) و حضرت فاطمه‌(س) به بهانه ايام مسلميه بود.

وقتي از سمت ميدان به طرف بازار و صحن آستان مقدس حضرت عبدالعظيم(ع) حركت مي‌كردي، مژه‌هاي خيسي به استقبالت مي‌آمدند كه جاي پاي رقص اشك به روي گونه‌هايشان روح و روانت را صيقل مي‌داد.

پيشاني بند بچه‌هايي كه به دعوت ضمير پاكشان بسته بودند، صداي سنجي كه از لابه‌لاي صداي طبل بزرگ خود را به گوش تشنه‌ات مي‌رساند، بخار چاي داغي كه صاحبانش نذر كرده بودند، حركت آرام و با وقار پرچم هيأت‌ها كه باد آن‌ها را همراهي مي‌كرد، فشردگي صف عزاداران در مقابل كركره‌هاي بسته بازار حرم، عطر گلاب نابي كه به استقبال زائران حرمش مي‌آمد، تكاپوي خادمين آستان مقدس حضرت عبدالعظيم(ع)، پينه‌هاي كفاشي كه پرچم هيأتش را در آغوش گرفته بود، عقربه‌هاي ساعت بزرگ حرم كه عدد سه و چهل و چهار دقيقه بامداد را نشان مي‌داد، سايه سنگين سرمايي که جايي براي عرض اندام نداشت، صداي شير آبي که عشاق داشتند وضو مي گرفتند، ويلچر مادربزرگي كه عاشقانه به سمت  حرم مي‌رفت و ... از يادگاري‌هايي بود  که چشم به دل هديه كرد و دل نيز به پاس احترام بر لوح خاطره‌ها حک كرد.

اما شب سوم ايام مسلميه از حال و هواي خاصي برخوردار بود، همين كه پايت را داخل صحن مي‌گذاشتي با هيأتي روبه‌رو مي‌شدي كه با صداي دلنشين نوحه و با لهجه شيرين آذري توجه همگان را به خود جلب كرده بود.

هيأت تبريزي‌هاي مقيم تهران بودند كه مراسم محلي «شاه حسين گويان» را اجرا مي‌كردند به طوري كه عزاداران حلقه بزرگي زده و با چوبي كه در دست داشتند به دور خود مي‌چرخيدند.

يكي از عزاداران اين هيأت مي‌گفت" اين رسم از اقدام  ياران امام حسين(ع) كه روز عاشورا انجام دادند گرفته  شده و مقصودش اين است كه "حسين جان" ما با تو هستيم و اجازه نخواهيم داد تا تنها بماني.

کمي آن طرف‌تر ريتم سنج به خوبي مي‌گفت كه عزاداران جنوب كشور هم در صحن حضور دارند.

زبان عربي گوياي اين بود كه هيأتي از عراق با حضور در حرم مطهر حضرت عبدالعظيم(ع) حاضر به از دست دادن اين ايام عزيز نشده‌ است.

شيعيان افغانستان نيز هيأتي را روانه ايران، شهر ري، آستان مقدس حضرت عبدالعظيم(ع) كرده بودند كه در جاي خود باعث شور و شعف در دل عاشقان حضرتش مي‌شد.

صحن حرم شلوغ بود، ازدياد جمعيت به حدي بود كه به راحتي نمي‌توانستي حركت كني، خبري از "براي خود خواستن" نبود، چشم‌ها همه گريان بودند و چهره‌ها متبسم، حالت عجيبي بود، بي شك نمي‌توانستي جلوي اشكت را بگيري، با يك زمزمه يا حسين(ع) بغض‌هاي سنگين گلويت مي شكست، فرقي نمي‌كرد حاج حسين سازور، نريمان پناهي،حاج غلامرضا سازگارا يا نوروزي و مشكيني و ... مداحي مي‌كنند و يا مهم نبود سر‌لشگر صالحي، ابوالقاسم رئوفيان، حسن غفوري‌فرد، عباس سليمي و ... در اين مراسم حضور دارند بلكه مهم اين بود كه در ميان ازدحام جمعيت خلوت كرده بودي و آرام اشك‌ مي‌ريختي.

طنين دلنواز لبيك، اللهم لبيك، لبيك لا شريك لك لبيك، ان‌الحمد و نعمة لك والملك، لا شريك لك لبيك ... فضاي معنوي صحن را به كلي دگرگون كرده بود، گويي عرفات زير پاهايت پهن شده است، عرفه را درك مي‌كردي و دعاي امام حسين (ع) را آرام آرام زمزمه مي‌كردي؛ خدايا چگونه مي‌توانم شكر يكي از نعمت‌هايت را به جاي بياورم...