تنبلی و بازماندن از جایگاه‌های اجتماعی
بسیاری از عادات فرهنگی و صفات اجتماعی ما از تنبلی اجتماعی مایه می‌گیرند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، تنبلی اجتماعی یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های رفتاری ناپسند است، این مسأله به ویژه در عدم تمایل به درس خواندن در مدارس دانشگاه‌ها و در کار اداری کارمندان و در میزان بالای تماشای تلویزیون بجای کتابخوانی و هم‌چنین وجود تعطیلی‌های فراوان سالانه در پدیده‌ای به نام بین‌التعطیلین در موارد فراوان دیگر موجود است.
تنبلی اطاعه وضعیت فعلی و عدم تمایل به تغییر رفتار یا وضعیتی که نوعی رخوت و رکود است.
تنبلی دو حالت دارد، تنبلی فردی و تنبلی اجتماعی. تنبلی فردی حالتی است که فرد در انتخاب غیر می‌شود، یکی لذت آنی و دیگری نفعی شخصی در آینده که برای کسب آن نفع باید از این لذت گذشت.
انتخاب کردن و نیز علم به زیان آوربودن انتخاب لذت فعلی و سودمند بودن نفع آینده ابعاد مهم تنبلی است.
نوعی دیگر تنبلی، اجتماعی است که گاه محصول تنبلی افراد جامعه و برآیند تنبلی آن‌هاست. این نوع تنبلی پیامدهای متعدد دارد پایین بودن سطح بهره‌وری اداری، عدم اقبال به کار طولانی مدت و سخت و بین‌التعطیلین از این نمونه است، اما بعد دیگر تنبلی اجتماعی حالتی است که افراد سطح فردی رفتاری نسبتا مطلوب دارند. اما این رفتار در سطح جمعی به نتیجه مطلوب منتج نمی‌شود که دلیل آن هم ناهماهنگی در سطح نهادهای اجتماعی است گاهی شخص به کار مورد نظر خود دست پیدا می‌کند اما عوامل بیرونی منجر به بروز افسردگی و دلزدگی شخص نسبت به کار و تنبلی در آن می‌شوند، تصورش را بکنید که هر روز با شور و شوق به سر کاری می‌روید که به آن علاقه دارید و امیدوارید آینده جذابی را برایتان رقم زند اما بعد از گذشت مدتی شاهد جازدن خودتان هستید.
مدیر به ابتکار و خلاقیت و تلاش شما بهایی نمی‌دهد و شما در برابر این رفتار خشک و نامتعارف از اطرافشان اندک اندک به حاشیه رانده می‌شوید و یکنواختی به سراغ شما می‌آید امری که دروازه عدم رغبت به شغل و تنبلی است.
در ادبیات اسلامی بخشی از عزت نفس درگرو کار و تلاش و پرهیز از تنبلی است، کارکردن موجب می‌شود انسان به کمک دیگران دل نبندد و دست تکدی به سوی این و آن دراز نکند.انسان باید بکوشد با کار و حرفه‌ای مخارج زندگی خود و خانواده‌اش را تأمین کند.
شاید به همین سبب است که امام علی(ع) در وصیتی به فرزندش امام حسن(ع) فرموده است: اگر می‌خواهی آزاد باشی و حرمت داشته باشی مانند بندگان و غلامان زحمت بکش و کار کن مسیر و آرزوی خود را از مال جمیع انسان‌ها قطع کن هرگز چشم طمع به مال و ثروت و اندوخته د یگران نداشته باش.
تنبلی اطاعه وضعیت فعلی و عدم تمایل به تغییر رفتار یا وضعیتی که نوعی رخوت و رکود است.
تنبلی دو حالت دارد، تنبلی فردی و تنبلی اجتماعی. تنبلی فردی حالتی است که فرد در انتخاب غیر می‌شود، یکی لذت آنی و دیگری نفعی شخصی در آینده که برای کسب آن نفع باید از این لذت گذشت.
انتخاب کردن و نیز علم به زیان آوربودن انتخاب لذت فعلی و سودمند بودن نفع آینده ابعاد مهم تنبلی است.
نوعی دیگر تنبلی، اجتماعی است که گاه محصول تنبلی افراد جامعه و برآیند تنبلی آن‌هاست. این نوع تنبلی پیامدهای متعدد دارد پایین بودن سطح بهره‌وری اداری، عدم اقبال به کار طولانی مدت و سخت و بین‌التعطیلین از این نمونه است، اما بعد دیگر تنبلی اجتماعی حالتی است که افراد سطح فردی رفتاری نسبتا مطلوب دارند. اما این رفتار در سطح جمعی به نتیجه مطلوب منتج نمی‌شود که دلیل آن هم ناهماهنگی در سطح نهادهای اجتماعی است گاهی شخص به کار مورد نظر خود دست پیدا می‌کند اما عوامل بیرونی منجر به بروز افسردگی و دلزدگی شخص نسبت به کار و تنبلی در آن می‌شوند، تصورش را بکنید که هر روز با شور و شوق به سر کاری می‌روید که به آن علاقه دارید و امیدوارید آینده جذابی را برایتان رقم زند اما بعد از گذشت مدتی شاهد جازدن خودتان هستید.
مدیر به ابتکار و خلاقیت و تلاش شما بهایی نمی‌دهد و شما در برابر این رفتار خشک و نامتعارف از اطرافشان اندک اندک به حاشیه رانده می‌شوید و یکنواختی به سراغ شما می‌آید امری که دروازه عدم رغبت به شغل و تنبلی است.
در ادبیات اسلامی بخشی از عزت نفس درگرو کار و تلاش و پرهیز از تنبلی است، کارکردن موجب می‌شود انسان به کمک دیگران دل نبندد و دست تکدی به سوی این و آن دراز نکند.انسان باید بکوشد با کار و حرفه‌ای مخارج زندگی خود و خانواده‌اش را تأمین کند.
شاید به همین سبب است که امام علی(ع) در وصیتی به فرزندش امام حسن(ع) فرموده است: اگر می‌خواهی آزاد باشی و حرمت داشته باشی مانند بندگان و غلامان زحمت بکش و کار کن مسیر و آرزوی خود را از مال جمیع انسان‌ها قطع کن هرگز چشم طمع به مال و ثروت و اندوخته د یگران نداشته باش.
انتهای پیام/
