این عمل نگهبان آبرو است!
حفظ آبرو یکی از نیازهای فطری و اجتماعی انسان است که بسیاری از اعمال خود را برای آن انجام می دهد در حالی که راهی آسان برای نگهبانی از آبرو وجود دارد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان ،بخشندگی و جود از صفات پسندیده انسانی است که در آموزه های دینی ما بسیار نسبت به آن سفارش شده و برای آن برکات فراوان بیان می شود.
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «بخشندگى مرد او را محبوب دشمنانش مى كند و بخلش او را [حتّى] نزد فرزندانش منفور مى سازد.»
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «بخشنده ترينِ مردمان آن كس است كه جان و مال خود را در راه خدا ببخشد.»
و امیرمومنان امام علی (ع) فرموده اند: «برترين بخشندگى، آن است كه با وجود تنگدستى باشد.»
همان حضرت (ع) فرموده اند: «بخشنده، در دنيا ستوده است و در آخرت نيكبخت.»
علاوه بر این امام علی (ع) بخشندگی را نشانه بزرگ منشی دانسته و فرموده اند: «بخشندگى، نگهبان آبروها است.»
امام صادق (ع) می فرمایند: «بخشنده، بخشنده نباشد مگر آن كه سه خصلت داشته باشد: در توانگرى و تنگدستى مال خويش را ببخشد، آن را به كسى كه مستحقّ است ببخشد و تشكّرى را كه دريافت مى كند بيشتر و ارزشمندتر از آن چيزى بداند كه بخشيده است.»
امام رضا (ع) در طواف، هنگامى كه از وى سؤال شد: بخشنده كيست؟ فرمودند: «سخن تو دو صورت دارد: اگر از مخلوق مى پرسى، بخشنده كسى است كه آنچه را خدا بر او واجب كرده است، بپردازد و بخيل كسى است كه از پرداختن آنچه خدا بر او واجب كرده است، دريغ ورزد.
ولى اگر منظورت خالق است، او بخشنده است، چه عطا كند و چه نكند؛ زيرا اگر به بنده اى عطا كند، به او چيزى داده است كه از آنِ او نيست و اگر عطا نكند، چيزى از او دريغ داشته است كه از آنِ او نيست.»
امیرمومنان (ع) درباره برترین بخشندگی می فرمایند: «كاملترين بخشندگى، كسب مكارم اخلاق و به عهده گرفتن خسارت ها و تاوان هاست.»
پی نوشت ها:
غررالحکم
نهج البلاغه
میزان الحکمه
منبع:قدس
انتهای پیام/
امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «بخشندگى مرد او را محبوب دشمنانش مى كند و بخلش او را [حتّى] نزد فرزندانش منفور مى سازد.»
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «بخشنده ترينِ مردمان آن كس است كه جان و مال خود را در راه خدا ببخشد.»
و امیرمومنان امام علی (ع) فرموده اند: «برترين بخشندگى، آن است كه با وجود تنگدستى باشد.»
همان حضرت (ع) فرموده اند: «بخشنده، در دنيا ستوده است و در آخرت نيكبخت.»
علاوه بر این امام علی (ع) بخشندگی را نشانه بزرگ منشی دانسته و فرموده اند: «بخشندگى، نگهبان آبروها است.»
امام صادق (ع) می فرمایند: «بخشنده، بخشنده نباشد مگر آن كه سه خصلت داشته باشد: در توانگرى و تنگدستى مال خويش را ببخشد، آن را به كسى كه مستحقّ است ببخشد و تشكّرى را كه دريافت مى كند بيشتر و ارزشمندتر از آن چيزى بداند كه بخشيده است.»
امام رضا (ع) در طواف، هنگامى كه از وى سؤال شد: بخشنده كيست؟ فرمودند: «سخن تو دو صورت دارد: اگر از مخلوق مى پرسى، بخشنده كسى است كه آنچه را خدا بر او واجب كرده است، بپردازد و بخيل كسى است كه از پرداختن آنچه خدا بر او واجب كرده است، دريغ ورزد.
ولى اگر منظورت خالق است، او بخشنده است، چه عطا كند و چه نكند؛ زيرا اگر به بنده اى عطا كند، به او چيزى داده است كه از آنِ او نيست و اگر عطا نكند، چيزى از او دريغ داشته است كه از آنِ او نيست.»
امیرمومنان (ع) درباره برترین بخشندگی می فرمایند: «كاملترين بخشندگى، كسب مكارم اخلاق و به عهده گرفتن خسارت ها و تاوان هاست.»
پی نوشت ها:
غررالحکم
نهج البلاغه
میزان الحکمه
منبع:قدس
انتهای پیام/
