قصه دیوارهایی که این روزها مهربان شده اند

به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از اصفهان؛ اصفهان یکی از استان هایی است که همواره در کار خیر پیشتاز بوده است.

وجود خیریه های فعال در عرصه های مختلف، ایجاد نزدیک به هزار سازمان مردم نهاد به عنوان پشتوانه محکمی برای دولت در امر خدمت رسانی به مردم، گروه های خودجوشی که به صورت عام المنفعه در محیط های کاری، دانشجویی مشارکت دارند و جمع های نیک اندیشی که نسبت به بسیاری از مشکلات جامعه آگاهند و با دغدغه ای مشترک از جنس مردم گروه هایی را تشکیل می دهند که در آن برای بررسی و پیگیری مشکلات مردم تلاش می کنند.

نام اصفهان نه تنها در تاریخ و فرهنگ که در امور خیریه زبانزد خاص و عام بوده که گلریزان های زندانیان در ماه رمضان و سایر ایام سال نشان از روحیه ای مردمی و خیرخواهانه این شهر است که نام این استان را در صدر یا پس از پایتخت پیشتاز در امور خیرخواهانه کرده است.

در دو سال اخیر، شبکه های اجتماعی جایگزین ایمیل، فیس بوک و دیگر سایت هایی شد که اقدام به عضو گیری می کردند. اگرچه از آسیب های این شبکه اجتماعی بسیار گفته شده است اما از حق نباید گذشت که شبکه های اجتماعی نقش موثری در بسیاری از رویدادهای سیاسی، اجتماعی دارند.

اگر شایعه سازی، حاشیه ها، شاخ و برگ دادن های بیهوده را از گروه های اجتماعی حذف کنیم و به کارکرد درست این مجموعه های انسانی آگاه باشیم به نقش مهم آن ها پی خواهیم برد. پیام ها و تصاویری هشدار آمیز نسبت به محیط زیست و دیگر مسایل مهم فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و این روزها قرار دادن تصاویری با عنوان دیوار مهربانی فعالیت ها را از دنیای مجازی به واقعیت متصل کرده است؛ موجی عظیمی که در سراسر ایران تشکیل شده تا دیوارهایی را با نام مهربانی بنامند تا مهربانی را پرورش و گسترش دهند.

دیوار مهربانی، واژه آشنایی است که این روزها زیاد به گوش می رسد، به چشم می آید و عکس هایی از دیوارهای مختلف استان های کشور دست به دست میان کاربران فضای مجازی در شبکه های اجتماعی پخش می شود.

اگر بخواهیم درباره نقاط قوت این طرح ملی و استانی صحبت کنیم؛ طرحی که نه از طریق دولت و نه خصوصی حمایت نشد و تنها مردم، کارگردان و بازیگر واقعی آن بودند.

شاید ایجاد خیریه و سازمان های مردم نهاد به راحتی امکان پذیر نباشد و نیازمند گرفتن مجوز، طی مراحل قانونی و اداری، در برخی مواقع داشتن شرایط سنی، شخصی و حقوقی باشد اما انتخاب یک دیوار میان این همه دیوار در شهرها و اصلا انتخاب نام دیوار، خود گواه نکته مهمی است که برای خوبی و نیکی کردن نیاز به چهاردیواری و سقف نیست و این یعنی برای خوبی کردن نیاز به هیچ بهانه ای نیست.

دیوارهایی که در سطح شهر به فراموشی سپرده می شوند، دیوارهایی که محل ثبت دیوارنگاری های مختلف هستند، دیوارهایی که محلی برای جمع آوری زباله اند و تمام دیوارهایی که در طول روز بی توجه ازکنارشان می گذریم و بدون توجه به کاربردشان تنها از آن ها، نام دیوار را برای آن ها انتخاب کرده ایم.

خانه مهربانی، ایجاد کردن واژه ای است که می تواند بار قانونی و حقوقی داشته باشد اگرچه نام دیوار مهربانی هم بار حقوقی و قانونی خود را دارد اما تنها یک دیوار کافی است که نامش را مهربانی بگذاریم و در ابتدا از یک مشارکت خانوادگی شروع کنیم تا به مرور زمان گسترش پیدا کند.

جرقه اصلی، ایجاد دیوار مهربانی به دلیل خلاهایی در جامعه بود؛ از جمله مردمانی که توانایی خرید لباس به دلایل مختلف از جمله نبود شغل، عیالواری، هزینه های اندک زندگی و بسیاری از مسایل دیگر ندارند و به جرات می توان گفت بسیاری از خانواده ها وقتی که در سیر کردن شکم خود با مشکل روبه رو هستند؛ لباس خریدن را در اولویت های آخر زندگی خود قرار می دهند.

از سوی دیگر فصل سرما، قیمت های بعضا نجومی پوشاک زمستانی، نبود توان خرید برخی افراد و خانواده ها از یک سو و هزینه های نجومی و بی دلیل برخی خانواده ها برای خرید پوشاک از سوی دیگر مهم ترین جرقه هایی است که می تواند از سرمای هوا بر تن نیازمندان و کم توانان بکاهد و از دور ریختن و کمدهای پر از لباس عده ای دیگر برای مشارکت در هدیه لباس های بدون استفاده کمک کند.

بسیاری از افراد جامعه به ویزه بانوان به نوعی وسواس در خرید دچار شده اند البته باید پذیرفت چشم و هم چشمی ها و مد هم در برخی جوانان و خانواده ها باعث خرید بیش از نیاز واقعی شده است تا لباس های خود را یک بار بیش تر بر تن نکنند و البته آن روی سکه هم خانواده هایی هستند که لباس های مندرس بر تن می کنند و توان خرید یک جفت کفش برای فرزندان خود را ندارند. این کودکان با ناراحتی و خجالت به مدرسه می روند و گاهی به یاد فیلم بچه های آسمان از مجید مجیدی می افتیم و قهرمان داستان که پسر بچه ای به اسم علی بود که در خانواده ای آبرو دار زندگی می کرد و با خواهرش زهرا با یک جفت کفش اشتراکی به مدرسه می رفتند.

نگاه دیگری هم وجود دارد که بسیاری از افراد علاقه مند به امور خیرخواهانه، توان ایجاد خیریه یا عضو گیری و هدایت افراد را برای ایجاد یک موسسه خیریه و عام المنفعه ندارند؛ ضمن اینکه بسیاری از افراد از رفتن و عضویت در مراکز خیریه برای دریافت خدمات خجالت می کشند.

مهم ترین دستاورد وجود دیوارهایی با نام مهربانی در مراکز شهر یا در بسیاری از خیابان ها ترغیب به یک فعالیت خیرخواهانه جمعی و ایجاد مشارکت عمومی است. به این صورت که افراد با دیدن دیوارهایی در سطح شهر که لباس هایی بر روی آن قرار گرفته به این فکر می افتند که ای کاش ما هم در این کار سهیم بودیم و این باعث می شود به کمد لباس های خود مراجعه و دستاورد مهم تر آن کم رنگ نشدن خوبی در جامعه است.

افراد نیازمند بدون مواجهه چهره به چهره با اهدا کننده، لباس مورد نظر خود را انتخاب می کنند و این مسئله باعث می شود که حس شرمساری مواجهه با اهدا کننده وجود نداشته باشد.

از طرفی انتخابی آزادانه به وجود می آید که مخاطب اجناس دیوار مهربانی به راحتی لباس مورد نظر خود را انتخاب نماید.

ساخت دیوار مهربانی نیازمند پارامترهایی است تا مخاطبان اش که افرادی آبرومند هستند را بهتر تحت پوشش قرار دهد همچنین گسترش این دیوارها در مناطق روستایی و دور افتاده استان نیز باید مورد توجه قرار گیرد اگرچه نظارت بر ساز و کار این دیوارها مسئله مهمی است که نباید قربانی عجولانه مفهوم اصلی کار خیر شود. به عنوان مثال اینکه چه لباس هایی برای این کار خیر تحویل داده می شود؛ انسان را یاد تاناکوراها می اندازد و بیماری هایی که می تواند از این طریق منتقل شود.

این روزها نظاره می کنیم که فرهنگ مهر و مهربانی نه فقط از دیوار دل که از دیوارهای شهر هم بالا می رود و مهر و محبت سهم دل هایی می شود که مکتب ایثار، گذشت و خدمت را به تصویر می کشند. 

گزارش از نازیلا انصاری پور

انتهای پیام/ی